Του Μ. Μορφονιού
Να ξέχασε ο Ολυμπιακός τον ρόλο του… Δαβίδ; Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Γολιάθ και έχει γνωρίσει τις ήττες από θεωρητικά (και ουσιαστικά) ασθενέστερες από αυτόν ομάδες, όπως ο Ατρόμητος και η Μάλμε.
Να βρίσκεται η αιτία του κακού στο τουρνουά της Αμερικής, όπου οι «ερυθρόλευκοι» προπονήθηκαν για να αντιμετωπίζουν δυνατούς αντιπάλους που παίζουν επιθετικά και άρχισε να τους λείπει η εξάσκηση απέναντι στις κλειστές άμυνες; Κι ο Μίτσελ όμως έχει αλλάξει φιλοσοφία στην τρίτη του χρονιά στην άκρη του πάγκου του Ολυμπιακού, καθώς αρχίζει να μας φέρνει στο μυαλό την τακτική του… Ζαρντίμ!
Τι λέγαμε για τον Μίτσελ στο προηγούμενο Τσάμπιονς Λιγκ; Αναρωτιόμαστε… τι πάει να κάνει τώρα αυτός, παίζοντας επίθεση σε Ελλάδα και Ευρώπη. Είναι δυνατόν, λέγαμε, να προσεγγίζεις έναν αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεις τις αναμετρήσεις της Σούπερ Λίγκας;
Κι όμως ο προπονητής του Ολυμπιακού τόλμησε να εφαρμόσει πάνω στο χόρτο το δόγμα σύμφωνα με το οποίο η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Μ' αυτό το σύστημα πέτυχε να πάρει από νωρίς το πρωτάθλημα, να φτάσει έως τη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και να πετύχει 100 γκολ η ομάδα έως τα μισά του Φλεβάρη.
Τα εκτός έδρας παιχνίδια του Ολυμπιακού με την Αντερλεχτ και τη Μάλμε έχουν διαφορά έναν χρόνο παρά μία μέρα. Στις Βρυξέλλες ο Ισπανός το πήγε το ματς στη ρουλέτα, αφού έπαιξε φουλ επίθεση με τετράδα μπροστά Βάις, Ολαϊτάν, Σαβιόλα και Μήτρογλου. Αυτό είχε αποτέλεσμα να φύγει νικητής με τα τρία γκολ του «πιστολέρο» κι αφού πρώτα ο Ρομπέρτο είχε αποκρούσει το πέναλτι του Μίτροβιτς, ενώ οι πρωταθλητές Βελγίου είχαν δημιουργήσει και χάσει πολλές ακόμη ευκαιρίες.
Την προηγούμενη Τετάρτη γέμισε με παίκτες τον άξονα της ενδεκάδας του αφήνοντας έξω τον «παραγωγό» Τσόρι Ντομίνγκες και βάζοντας στη θέση του τον κλασικό αμυντικό χαφ που διαθέτει, Ντελβίν Εντινγκά.
Δίπλα στον Κονγκολέζο έπαιξε ο Μιλιβόγεβιτς, ενώ την τριάδα πίσω από τον Μήτρογλου συνέθεσαν δεξιά ο Μανιάτης, στο κέντρο ο Κασάμι και αριστερά ο Αφελάι.
Δεν αποκλείεται με αυτόν τον τρόπο να ήθελε να καλύψει τις αδυναμίες της αμυντικής του γραμμής, καθώς τα είχε πάρει τα μηνύματα από τα προηγούμενα παιχνίδια, με πιο πρόσφατο αυτό που είχε να κάνει στο… «10 λεπτά πάρτι» από Καραμάνο και Παπάζογλου στην περιοχή του Ολυμπιακού!
Κάπως έτσι, όμως, έπαιζε και ο Ζαρντίμ, από φιλοσοφία λόγω… πορτογαλικής καταγωγής. Με 4-5-1 κατέβαζε την ομάδα. Και μπορεί να μην είχε θέαμα, αλλά έπαιρνε αποτέλεσμα, άσχετα αν ο Μίτσελ με την πιο επιθετική εκδοχή του τον ξεπέρασε στην προηγούμενη σεζόν.
Σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Ολυμπιακός στην παρούσα φάση αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών, όπως αυτοί του Φουστέρ και του Μπενίτες που αν μπορούσαν να παίξουν θα είχαν τον δικό τους ρόλο στο δημιουργικό και εν τέλει στο εκτελεστικό κομμάτι της ιστορίας. Επίσης δεν λέει να συνέλθει από την περιπέτειά του ο Δημήτρης Σιόβας που θα έδινε λύσεις ως αριστερός στόπερ αντί του Αμπιντάλ.
Το ζήτημα είναι, λοιπόν, πώς θα το χειριστεί από εδώ και πέρα ο Μίτσελ για να αλλάξει κάτι, αν το επιδιώξει. Γιατί, κακά τα ψέματα, του το επιβάλλουν οι συνθήκες, άρα θα πρέπει να καταφύγει στη δεύτερη επιλογή με τους Αυλωνίτη και Σιόβα, αντί να επενδύσει στο βασικό του δίδυμο που αποτελείται από τους Μποτία και Αμπιντάλ.
Κι εδώ μπορεί να υποστηρίξει κανείς την άποψη ότι η υπόθεση άμυνα αφορά τη γενικότερη ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Ομως αυτό μάλλον είναι ένας μύθος. Σε τέτοιες περιπτώσεις παίζουν ρόλο οι προσωπικές μονομαχίες. Κάπως έτσι καθιερώθηκε στην ενδεκάδα ο Κώστας Μανωλάς και παίζει τώρα στη Ρόμα, με τον Ολυμπιακό να έχει βάλει στο ταμείο του 16 εκατομμύρια ευρώ.
Δεν έβγαιναν φάσεις στον Μανωλά; Ή ξεχνάμε την απόδοση του Ρομπέρτο στο περσινό ματς με την Μπενφίκα στο «Καραϊσκάκης»; Επτά τετ α τετ είχε αποκρούσει ο Ισπανός τερματοφύλακας και είχε γίνει… άγιος. Αν έτρωγε έστω τα μισά, δεν θα υπήρχε θέμα «αμυντικής λειτουργίας» του Ολυμπιακού;
Σχετικά είναι λοιπόν όλα στην μπάλα…
