Του Πέτρου Μανταίου

Ψήφος να ’ναι κι ό,τι να ’ναι… Δεν θυμάμαι ποιος είπε: «Μη ζητάτε συνεχώς εκλογές, γιατί κάποτε γίνονται…», αλλά, παραφράζοντας, τώρα με την ψήφο εμπιστοσύνης, θα έλεγα στους κυρίους πρωθυπουργό και αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως, ότι και η ψήφος εμπιστοσύνης, ενίοτε, αν δεν προκύπτει αρνητική, μπορεί να παρεκκλίνει από τις προθέσεις των αιτούντων. Αν και οι προθέσεις των Σαμαρά-Βενιζέλου είναι εξ αρχής αδιευκρίνιστες και ανερμάτιστες. Οπότε, το μόνο που, βάσει λογικής, ίσως ελπίζουν από μία ψήφο εμπιστοσύνης, είναι να επιβιώσει λίγο ακόμα το παρόν κυβερνητικό σχήμα, βέβαιοι όντες (προσωπική μου γνώμη) ότι για τους ίδιους πλησιάζει η ημερομηνία λήξης.

Στην ουσία, η τωρινή ψήφος εμπιστοσύνης, μάλλον φέρνει προς ψήφο περισυλλογής, όχι όμως με την έννοια της περίσκεψης, αλλά με την έννοια του μαζέματος∙ ό,τι προλάβουμε να περισυλλέξουμε. Γι’ αυτό και στα περί την ψήφο εμπιστοσύνης ρεπορτάζ, τουλάχιστον όσων εφημερίδων διέτρεξα, δεσπόζει το πολυ(περι)συλλεκτικόν της ψήφου, ασφαλώς με τάση «φυγής προς τα εμπρός» όπως επισημάνθηκε, αλλά με το «εμπρός» αγνώστου διευθύνσεως, με αδρανές πολιτικό περιεχόμενο. Συνήθης τακτικισμός βενιζελικής, με βάση τη σημειολογία του, επινόησης (ο ίδιος άλλωστε μίλησε για «θεσμικές κινήσεις πολιτικής σταθερότητας και εθνικού στρατηγικού προσανατολισμού», λες και απευθυνόταν σε πρωτοετείς της Νομικής)∙ από τους τακτικισμούς που συχνά επιχειρεί ο κ. Βενιζέλος από κεκτημένη ταχύτητα, άνευ αποχρώντος λόγου, κεκοσμημένους από φράσεις στομφώδεις.

Σπεύδουν, κατόπιν, γνωστοί για την «ανεξαρτησία» τους βουλευτές και δηλώνουν ότι «θα με δείτε την ημέρα της ψηφοφορίας» και άλλες όμοιες… τσαχπινιές, παντελώς αδιάφορες. Για πλήρη διάλυση, έγραφα τις προηγούμενες μέρες. Με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης, «κορυφαία πηγή της Χαριλάου Τρικούπη», διαβάζω στην «Εφ.Συν.» της Πέμπτης, σχολίαζε πως «Υπήρχε μια διαλυτική κατάσταση που έπρεπε, με κάποιο τρόπο, να ξεπεραστεί». Με την ψήφο εμπιστοσύνης δηλαδή, οι δύο αρχηγοί επιχειρούν να διαλύσουν τη… διάλυση. Θαύμα!