Του Πέτρου Μανταίου

«Παρ’ όλα αυτά, η λειτουργία σταθμών διοδίων αποτελεί προτεραιότητα για την Εγνατία οδό, που αν και ατελής, σπεύδει να εισπράξει χρήματα από τους διερχόμενους…». «Εφ.Συν.» Δευτέρας, στο ρεπορτάζ για τη φονική «καραμπόλα» στην Εγνατία οδό το πρωί της Κυριακής. Στη σκιά της θλίψης, του πόνου τόσων οικογενειών: πέντε νεκροί και τριάντα τραυματίες∙ όλοι ανώνυμοι, όπως συνήθως γίνεται με τα τροχαία δυστυχήματα (ή εγκλήματα)∙ όπως ακριβώς γίνεται και στους πολέμους! Μόνο που δεν ιδρύονται μνημεία στον άγνωστο οδηγό ή στον άγνωστο επιβάτη, όπως γίνεται με τον άγνωστο στρατιώτη.

Στη σκιά τόσου πόνου δεν έχω διάθεση να αναζητήσω ατέλειες, ακόμα και εγκληματικές αμέλειες, κατασκευαστών ή ευθύνες υπουργών και άλλων δημοσίων προσώπων που παραλαμβάνουν έργα υψηλής σημασίας (και δαπάνης): πού, πώς, πότε και σε ποιους λογοδοτούν ή απολογούνται. Εχω και λόγους προσωπικούς να μην το κάνω, τέτοιες ώρες που υπερτερεί η θλίψη στα σπίτια που χτυπήθηκαν.

Θα μείνω όμως στο αρχικό: «Παρ’ όλα αυτά, η λειτουργία σταθμών διοδίων αποτελεί προτεραιότητα…»∙ για την Εγνατία και όλες τις «Εγνατίες» της χώρας. Οποια συμπεράσματα βγάλουν, όποτε τα βγάλουν, οι ΕΔΕ που θα διενεργηθούν (έτσι γίνεται πάντα). Οσες ευθύνες αποδοθούν, όποτε αποδοθούν, όπου υπάρχουν, όπως δήλωσε ο υπουργός Μακεδονίας Θράκης (πάντα κάποιος υπουργός δηλώνει). Το θέμα, ιδίως με τα τροχαία δυστυχήματα/εγκλήματα, είναι σταθερά θέμα προτεραιότητας: αν προέχει η ασφάλεια οδηγών/επιβατών ή προέχουν τα διόδια∙ οι εισπράξεις∙ το συμφέρον των κατασκευαστικών (ή ασφαλιστικών) εταιρειών, που δεν είναι πάντα «συμβατό» (ή δεν έχει και τόση σημασία να είναι «συμβατό») με το συμφέρον (ζωής ή θανάτου) όσων κάνουν χρήση αυτών των έργων.

Το θέμα είναι τεράστιο. Πρόκειται για πάνω από δύο χιλιάδες νεκρούς το χρόνο (ευρωπαϊκή «πρωτιά» η χώρα μας) και περίπου εικοσαπλάσιους τραυματίες. Και επειδή είναι τεράστιο, γι’ αυτό (αρμοδίως και ανευθύνως)… υποτιμάται.