Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ο κ. Βενιζέλος θεωρεί εαυτόν -αυτό αποκομίζω από τον τρόπο εκφοράς του λόγου του- γίγαντα της πολιτικής σκέψης άμα τε και πράξης. Τον άκουσα να ομιλεί χθες στους κοινοβουλευτικούς νοματαίους του. Χους εσμέν και εις χουν απελεύσομεν και λοιπά. Ποιο είναι το κρίσιμο -οικονομικά- πρόβλημα της χώρας; Α, μπα. Μην περιμέναμε να ακούσουμε ότι η διαπλοκή, η δουλοφροσύνη και η ανεπάρκεια των πολιτικών μας οδήγησαν σε αυτό το τραγικό αδιέξοδο. Ούτε οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ ούτε οι φιλελεύθεροι της Νέας Δημοκρατίας ευθύνονται για το εθνικό μας μαράζι. Το κύριο οικονομικό πρόβλημα για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης είναι καθαρά η πολιτική αβεβαιότητα για την οποία κύριος υπεύθυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Ε, τι να πει κάποιος. Ο ίδιος ο Φρόιντ, αλλά και ο Γιουνγκ, ο Λακάν, ο Ρόναλντ Λενγκ, ο Ντέιβιντ Κούπερ και άλλοι σηκώνουν τα χέρια τους κι ας αναπαύονται στο κοιμητήριό τους.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρεί όλους μας μια ωραία πλέμπα, βλάκες με περικεφαλαία, δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η επιμονή του να μεταθέτει το βάρος των ευθυνών στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, χωρίς αυτό να έχει ποτέ αναλάβει τα ηνία της εξουσίας.
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας είναι άνευ προηγουμένου, παρότι έχουν καταλάβει τα βουλευτικά έδρανα άνθρωποι εκτός κοινωνίας, εκτός πραγματικότητας: άθλιοι χειριστές της ελληνικής γλώσσας, εθνικόφρονες, εθνικιστές, διεθνιστές της κακιάς ώρας, ναζιστές και λοιποί «ήρωες» της πολιτικής ζωής του τόπου. Ουδείς ανέμενε τέτοια εξέλιξη από ένα EAMογενές εν πολλοίς κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα εξ αυτής κυρίως της πολιτικής καταγωγής του. Οι παλιοί ΕΑΜίτες μάς αποχαιρέτησαν, το κέντρο αλλού ελάκτισεν, οι βολεμένοι και διορισμένοι είναι λίγοι πλέον. Ωρα, λοιπόν, να αποσυρθεί το ΠΑΣΟΚ, και κυρίως ο πρόεδρός του, στη λήθη της Ιστορίας, στο πώς διάολε το λέγανε χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Είναι ελαφροί, δοκιμάστε τους, παρδαλοί, εφήμεροι, ακανόνιστοι, δοκησίσοφοι, ανεπαρκείς· ημιτελείς. Οποιος διαφωνεί μπορεί να εκφραστεί ελευθέρως μέσα από τις στήλες της εφημερίδας. Θαρσείν χρη. Ποιο είναι το καθήκον των πολιτικών, σοσιαλιστών και φιλελεύθερων; Να μετατρέψουν τους πολίτες σε αμνήμονες. Πώς θα το κατορθώσουν αυτό, με ποια μέσα; Με το να ρητορεύουν συνεχώς εθνικές πομφόλυγες, σωτηριολογίες. Ποιον έχουν για πρότυπο; Τον εαυτό τους τον ίδιο. «Ηρωες» χωρίς κανέναν ηρωισμό, χωρίς καν η κοινωνία να ’χει ανάγκη από ήρωες. Ο σοσιαλιστής κάνει τούτο: φορτώνει την κακοτυχία σε άλλους· ο χριστιανός φιλελεύθερος τη φορτώνει στον εαυτό του (που δεν είναι ακραιφνής εξουσιαστής). Πάει κατά διαόλου η χαρά τού συνυπάρχειν, η μεταρσίωση της χαράς. Για όλα φταίνε οι άλλοι.
