Στο καφενείο απόλυτος κυρίαρχος είναι ο τρελός του χωριού. Πρόκειται κατά κανόνα για λοξό, χαμηλού IQ άτομο που ουδόλως δυσανασχετεί με τα πειράγματα, τη χοντρή καζούρα, ακόμα και τις καρπαζιές με τις οποίες το φιλοδωρούν οι θαμώνες. Ανέχεται και την πιο απαξιωτική συμπεριφορά αρκεί να βρίσκεται στο επίκεντρο. Τότε από ουτιδανός μεταβάλλεται αίφνης σε σημαίνουσα προσωπικότητα. Συγχέει στο λειψό του μυαλό την αναγνώριση μιας προσπάθειας για το κοινό όφελος με την αναγνωρισιμότητα γενικώς.
Χτικιάζει αν δεν του δώσεις προσοχή και μετέρχεται παντοίους τρόπους προκειμένου να την προσελκύσει. Διασκεδάζει τους θαμώνες κι εκείνοι, μολονότι τον τρολάρουν αγρίως, κατά βάθος τον αγαπούν, τον προστατεύουν, δεν τον αφήνουν να ξεφύγει εντελώς με το καλάμι που 'χει καβαλήσει. Κάποτε, όμως, τα χωριά ερήμωσαν, οι γειτονιές των πόλεων αποξενώθηκαν κι οι παραδοσιακοί ανδρώνες κατέβασαν τα ρολά ή μεταλλάχτηκαν σε ψυχρές καφετέριες. Περίπου την ίδια περίοδο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανταποδίδει την υποστήριξη των εκδοτών, χαρίζοντάς τους την ιδιωτική τηλεόραση, που πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε εθνικό καφενέ.
Ιδιώτης στα Αρχαία και τα Αγγλικά σημαίνει ηλίθιος κι έτσι το εν λόγω Μέσον γεμίζει εν ριπή οφθαλμού από τοιούτους. Αντί για την ποιότητα, τη νηφαλιότητα, τον πολιτισμό, την αισθητική επικρατούν εξαρχής τα χαμερπή ένστικτα, οι υστερικές κραυγές, η διαβόητη trash tv. Το φιλοθεάμον κοινό αρέσκεται να μπανίζει απ' την κλειδαρότρυπα, ο δημόσιος εξευτελισμός άγνωστων και προπαντός διάσημων προσώπων κάνει γαργαλιστική τη μιζέρια του. Τα σκουπίδια χαίρουν υψηλών ποσοστών τηλεθέασης, φέρνουν νούμερα και υπερισχύουν. Οι δε πρωταγωνιστές τους γίνονται φυσιογνωμίες ολκής· το βεληνεκές τους φτάνει από τις Διαπόντιες Νήσους ίσαμε το Καστελόριζο.
Ζαλίζουν τον κοσμάκη. Στην αρχή τούς αναγνωρίζει ο θυρωρός, έπειτα ο περιπτεράς. Εξυπηρετούνται εκτός σειράς στις ουρές, δημιουργούν ντόρο όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Εξαργυρώνουν την εφήμερη δημοσιότητα με καλοπληρωμένες διαφημίσεις και μπίζνες. Συμμετέχουν στα κοινά και εκλέγονται στους δήμους και τη Βουλή. Οι πολιτικοί των παλιών τζακιών που δεν βγαίνουν στο γυαλί μαυρίζονται.
Ο όχλος μαγεύεται στον καναπέ. Οποιος δεν βγαίνει στο χαζοκούτι απλώς δεν υπάρχει. Κάποτε για να στρογγυλοκαθίσεις στους θώκους έπρεπε να 'χεις μπάρμπα στην Κορώνη, τώρα αρκεί να σε καλούν στην οθόνη. Η δοκησίσοφος Σοφί ξυπνάει απ' τα πρώτα χαράματα, σπατουλάρεται από συνεργείο φανοποιών και παίρνει σβάρνα τα πρωινάδικα, όπου κενολογεί στομφωδώς. Τα λέει η ίδια για να δείξει πως δουλεύει σκληρά. Η αξίωση του ΣΥΡΙΖΑ να μην εμφανίζονται στελέχη του ομού μετά του Αδ-όνειδος, εκλαμβάνεται από τον Μπουμπούκο ως εξορία. Κι οι δυο έχουν στο τσεπάκι την επανεκλογή τους, όπου να 'ναι. Ας προσέξουν, όμως, διότι οι τηλεθεατές δεν μοιάζουν με τους παλιούς καφενόβιους. Δεν βιώνουν. Καταναλώνουν. Στύβουν τους ήρωές τους σαν λεμονόκουπες και τους πετούν στον κάλαθο των αχρήστων. Και φυσούν ισχυρές τραμουντάνες στο Αιγαίο σήμερα, που μπορεί να προσγειώσουν μεθοριακούς και σχιζοειδείς τύπους στο Δρομοκαΐτειο.
Μετέωρος [email protected]
