Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Βούιξαν χθες οι εφημερίδες και το Διαδίκτυο για τον θάνατο του Λουκάνικου, του ωραίου κανελί σκύλου που έγινε γνωστός σε όλη την υφήλιο λόγω της συμμετοχής του σε αθηναϊκές διαδηλώσεις. Πάντα με το μέρος των διαδηλωτών, ικανός να αναγνωρίζει τους «εχθρούς» ακόμη και χωρίς την περιβολή τους, ο Λουκάνικος, ο σκύλος που φωτογραφήθηκε όσο κανείς και έγινε τραγούδι και σύμβολο της φλεγόμενης Αθήνας του 2011, φαίνεται πως στην πραγματικότητα έχει πεθάνει εδώ και πολλούς μήνες – ήδη από τον περασμένο Μάιο. Ομως ήταν ωραία και συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου στην είδηση, έστω και ετεροχρονισμένη, για τον θάνατο του θρυλικού σκύλου. Και σήμαινε ότι ακόμα και μετά θάνατον ο Λουκάνικος κατάφερνε να περάσει το μήνυμά του: οι σκύλοι είναι φίλοι μας, ακόμη και όταν δεν έχουν τις εντυπωσιακές κοινωνικές δεξιότητες του μακαρίτη του Λουκάνικου.
Είναι απίστευτο πόσα θετικά συναισθήματα μπορεί να ξυπνήσει ένας σκύλος – συναισθήματα βαθιά θαμμένα κάτω από την πίεση της καθημερινότητας. Από την αίσθηση ασφάλειας όταν περπατάει δίπλα σου ώς το τρελό κέφι όταν τον βλέπεις να αντιδρά με τρόπους «πολύ έξυπνους για σκύλο» και από τα κύματα στοργής όταν σε κοιτάζει με τα εκφραστικά του μάτια μέχρι τη γλυκιά ηρεμία όταν απλώς κάθεστε δίπλα δίπλα. Εχει μετρηθεί και τεκμηριωθεί πόσο ευεργετική είναι η παρουσία ενός σκύλου όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Κάθε τόσο μια επιστημονική ανακοίνωση τονίζει τη σημασία που έχει για τα παιδιά να μεγαλώνουν με ζώα, ιδιαίτερα με σκύλους που ξέρουν να ανταποδίδουν την αγάπη και τη φροντίδα, είναι φιλικοί, κοινωνικοί, προστατευτικοί, και όταν χαρίσουν την αγάπη τους το κάνουν μια για πάντα και δεν αλλάζουν γνώμη.
Ολοι ξέρουμε ιστορίες για σκύλους τυφλών ή γερόντων που κάνουν ευκολότερη τη ζωή στους ανθρώπους που συντροφεύουν. Προ καιρού επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι αρκεί να χαϊδεύεις τον σκύλο σου για να μειωθεί η αρτηριακή πίεση.
Ομως δεν χρειάζεται να πάσχεις από κάτι για να νιώσεις πόσο ανεκτίμητη είναι η παρουσία ενός σκύλου. Αρκεί να μας αφήσει ένας σκύλος να τον χαϊδέψουμε, να μας κουνήσει με χαρά την ουρά του όταν γυρίζουμε στο σπίτι, να διεκδικήσει λίγο χώρο στον καναπέ ή λίγη σημασία την ώρα που ασχολούμαστε με κάτι άλλο, για να θυμηθούμε την αξία της συντροφικότητας και του μοιράσματος.
Η συγκίνηση που κατάκλυσε τους «θαμώνες» του Διαδικτύου όταν άκουσαν για τον θάνατο του Λουκάνικου ασφαλώς σχετιζόταν με τη ζωηρή συμπάθεια που ένιωθαν οι Αθηναίοι γι’ αυτόν τον σκύλο με την ανθρώπινη συμπεριφορά, που δεν έχανε διαδήλωση για διαδήλωση. Ηταν όμως ίσως και απόρροια του γεγονότος ότι ο Λουκάνικος πέτυχε να διδάξει σε πολλούς τα δικαιώματα των σκύλων, γιατί ήταν μπροστάρης και στους δικούς τους αγώνες. Με τη συμπεριφορά του και με τη δράση του υποστήριξε την ανάγκη όλων των σκύλων για φροντίδα και στοργή, την υποχρέωσή μας να τους φροντίζουμε και να τους προστατεύουμε τόσο από τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα όσο και από τους ασυνείδητους νυχτερινούς οδηγούς ή από τα φασιστοειδή που τους βασανίζουν ή τους σκοτώνουν «για πλάκα». Ολα αυτά τα μηνύματα που αναρτήθηκαν και μοιράστηκαν στο Διαδίκτυο συνόψιζαν ίσως την αντίδραση του κόσμου στη φρίκη που του είχαν προκαλέσει οι πρόσφατες ειδήσεις για τον ταβερνιάρη που αποκεφάλισε το κουτάβι, για την ξενοδόχο, τον φούρναρη, τον άλλον που έδενε τα σκυλιά με σύρμα, τα τρία παιδιά που έβαλαν φωτιά στο σκυλάκι και το φωτογράφισαν να τρέχει φλεγόμενο, για όλη αυτή τη βαρβαρότητα με την οποία ως κοινωνία αντιμετωπίζουμε τα ζώα. Ισως σκύλοι σαν τον Λουκάνικο, κερδίζοντας τον θαυμασμό και την αγάπη των πολλών, να συμβάλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
