Της Χριστίνας Πάντζου
Η Αλεχάντρα Αντσιέτα
Οσο οι συμπατριώτες της συγκλονισμένοι παρακολουθούσαν την ανακάλυψη ομαδικών τάφων στην Ιγουάλα με απανθρακωμένα πτώματα μαχητικών φοιτητών κι άλλων πολιτών, στη Γενεύη μια νεαρή Μεξικανή έπαιρνε το Βραβείο Μάρτιν Εναλς, το οποίο θεωρείται ένα Νόμπελ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
«Αυτό το βραβείο ας συμβάλει να στραφεί η προσοχή του κόσμου στην ακραία βία της χώρας. Η εξαφάνιση φοιτητών δεν είναι δυστυχώς ένα μεμονωμένο κρούσμα. Η κυβέρνησή μας οφείλει απαντήσεις, όχι μόνο στις οικογένειες των αγνοουμένων αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Η αδιαφορία των αρχών σε αυτήν την υπόθεση ξεπερνά το αδιανόητο και καταδεικνύει τη σοβαρότητα της κατάστασης», δήλωσε η Αλεχάντρα Αντσιέτα κατά την αποδοχή του βραβείου που απονέμεται από δέκα διεθνείς οργανώσεις.
Νομικός, ιδρύτρια και διευθύντρια του ProDesc (Σχέδιο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα), εδώ και 15 χρόνια δίνει το «παρών» στην υπεράσπιση εργατικών και αγροτικών κοινοτήτων, ιθαγενών και μεταναστών απέναντι στις καταχρήσεις των πολυεθνικών και έχει αναγκάσει αρκετές από αυτές να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων τους, να τους προσφέρουν αξιοπρεπή στέγη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αυξήσεις μισθών. Η Αντσιέτα αψηφά την κουλτούρα της ατιμωρησίας σε αυτή την χώρα όπου το 95% των υποθέσεων καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει ατιμώρητο. Ξέρει από πρώτο χέρι τούς κινδύνους: στα οκτώ της ο πατέρας της, δικηγόρος που επίσης υπερασπιζόταν τους πιο ευάλωτους πολίτες, έχασε τη ζωή του χωρίς ποτέ να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι και έκτοτε έχει δει πολλούς φίλους και συναδέλφους της να πεθαίνουν. Οι απειλές κατά της ζωής της είναι συστηματικές. Πέρσι μάλιστα οργανώθηκε μια μιντιακή καμπάνια δυσφήμησής της με τίτλο «Η συνήγορος του διαβόλου» που κατέληξε σε λεηλασία των γραφείων της οργάνωσής της.
Δημοσιογράφοι και προασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και ιδίως οι γυναίκες, βρίσκονται στο στόχαστρο επιθέσεων, οι οποίες συχνά καμουφλάρονται ως εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, επισήμανε η Αντσιέτα, που είναι επίσης μέλος του Εθνικού Δικτύου Υπερασπιστριών των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Μεξικό. «Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, στη χώρα μας κατά μέσον όρο τουλάχιστον έξι γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε μέρα. Στο διάστημα 2010-2014 έχουμε καταγράψει 400 βίαιες επιθέσεις και 31 δολοφονίες ακτιβιστριών και γυναικών δημοσιογράφων. Αυτές είναι οι τρομακτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουμε». Ευχαριστώντας γι΄ αυτό το βραβείο που τιμά ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν σοβαρό κίνδυνο λόγω της δράσης τους και έχει στόχο να τους προστατεύσει μέσω της παγκόσμιας αναγνώρισης, η νεαρή δικηγόρος επισήμανε: Ελπίζω αυτό το βραβείο να αποτελέσει ασπίδα προστασίας για εμάς. Αλλά σε αυτόν τον ατέρμονο κύκλο βίας δεν υπάρχει εγγύηση για αυτό».
…………………………………………..
Τα ορφανά του Εμπολα
Σχεδόν 3.700 παιδιά έχουν μείνει χωρίς γονείς από την επιδημία
REUTERS/ Christopher Black
Στα 16 της, η Σία έχει αναλάβει τη φροντίδα των δύο μικρών αδελφών της από τότε που πέθανε η μητέρα τους από Εμπολα. «Είμαι πολύ φοβισμένη. Πώς θα τα καταφέρω χωρίς βοήθεια; Εχουμε συγγενείς στη Σιέρα Λεόνε, αλλά δεν ξέρω πώς να τους βρω», λέει σε ρεπορτάζ του Ιδρύματος Τόμπσον Ρόιτερς. Σχεδόν 3.700 παιδιά στη Σιέρα Λεόνε, τη Λιβερία και τη Γουινέα έχουν μείνει ορφανά από την επιδημία και έφηβα κορίτσια σαν τη Σία εκτός από το πένθος έχουν να διαχειριστούν και τη νέα πραγματικότητα της ανάληψης του ρόλου της μάνας για τα μικρότερα αδέλφια τους. Συχνά και ως επικεφαλής του νοικοκυριού.
Η συνομήλική της, Μιάτα, δεν έχει ξεπεράσει το σοκ της απώλειας που την άφησε ως μόνη υπεύθυνη για τη φροντίδα των τριών αδελφών της, το μικρότερο ενός έτους. «Με το που χαράζει σηκώνομαι και μαγειρεύω λίγο ρύζι για να φάνε τα παιδιά. Αλλά κι αυτό τελειώνει. Οταν πέθανε η μάνα η κυβέρνηση μου έδωσε 30 κούπες ρύζι. Από τότε δεν έχουμε καμιά βοήθεια από τις αρχές». Αλλά ούτε και από τις κοινότητές τους. «Ο Εμπολα αλλάζει την κουλτούρα αυτών των χωρών, όπου είναι παράδοση μέλη της εκτεταμένης οικογένειας και της κοινότητας να αναλαμβάνουν τα ορφανά. Ο θάνατος των γονιών τους από τον ιό τα έχει στιγματίσει και οι περισσότεροι, φοβούμενοι τη μετάδοση, τους κλείνουν τις πόρτες. Κάποιες ανάδοχες οικογένειες έχουν εγκαταλείψει τα ορφανά αφού έλαβαν τη συνακόλουθη βοήθεια σε τρόφιμα κι άλλα είδη», λέει ο Κοάλα Ουμάρου της ΜΚΟ «Σχέδιο», που προσφέρει ψυχοκοινωνική στήριξη στα παιδιά στις πληγείσες χώρες. «Υποχρεωμένες να αναλάβουν τη φροντίδα της οικογένειας, πολλές θα εγκαταλείψουν το σχολείο. Ο Εμπολα υπονομεύει τις προοπτικές τους να μορφωθούν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, όπως ακριβώς έκαναν οι εμφύλιοι στις μητέρες τους».
Η Μιάτα παρά τη θλίψη της για τη νέα της συνθήκη, δεν παύει να ονειρεύεται. «Αμα μεγαλώσω θέλω να γίνω πρόεδρος. Και τότε θα εξασφαλίσω ότι ο κόσμος θα έχει πρόσβαση σε πράγματα τόσο απλά όσο το ρύζι και τα φάρμακα».
………………………………………………………………………….
Επίδομα παρθενίας για… πρόληψη του AIDS
Ζουαζιλάνδη, οι παρθένες του Χορού του Καλαμιού (Σουαζιλάνδη)
Peace on Earth.org
Η Σουαζιλάνδη θα επιδοτήσει με 200 ραντ τον μήνα -περίπου 14 ευρώ- όσα κορίτσια παραμένουν παρθένες. Κατά τον απόλυτο μονάρχη της χώρας Μσβάτι ΙΙΙ, αυτή αποτελεί τη λύση για την αναχαίτιση της διάδοσης του AIDS, το οποίο ήδη έχει πλήξει το 26% του πληθυσμού. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα «η κυβέρνηση θα πληρώνει τις νέες και έτσι θα μπορούν να αγοράζουν ό,τι χρειάζονται και να απορρίπτουν τους άντρες που τους προσφέρουν χρήμα σε αντάλλαγμα για σεξ».
Το ακόμη πιο εξωφρενικό είναι πως αυτό το «επίδομα παρθενίας» δεν πρόκειται να πληρωθεί από τα δημόσια ταμεία ούτε, εννοείται, από τους λογαριασμούς του δισεκατομμυριούχου Μσβάτι, ηγέτη μιας χώρας όπου το 60% των πολιτών επιβιώνει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα, ενώ εκείνος περιλαμβάνεται στη λίστα των πλουσιότερων Αφρικανών ηγετών με περιουσία που εκτιμάται σε περισσότερα από 200 εκατ. δολάρια. Οπως διέρρευσε, υπολογίζει να καλύψει τη δαπάνη από χρήματα που προσφέρει η Παγκόσμια Τράπεζα για προγράμματα πρόληψης του AIDS!
Δεν είναι η πρώτη σκανδαλώδης πρωτοβουλία που αναλαμβάνει. Το 2009, εμπνευσμένος από τις πρακτικές που ακολουθούνται με τα κοπάδια, είχε προτείνει να σημαδέψουν με ειδικό τατουάζ τα οπίσθια των οροθετικών, ώστε να ενημερώνονται άμεσα οι σεξουαλικοί τους σύντροφοι ότι είναι φορείς του AIDS.
Βιτριολικές είναι πλέον οι κριτικές κατά του Μσβάτι, που μέσω των κοινωνικών δικτύων κατηγορείται ακόμη και ότι προωθεί την παρθενία προς ίδιον όφελος. «Αυτό που θέλει είναι οι νέες που μετέχουν στον ετήσιο Χορό του Καλαμιού, όπου χορεύουν γυμνόστηθες όλες οι (υποτίθεται) παρθένες του βασιλείου που θα μπορούσαν να επιλεγούν ως σύζυγοι του μονάρχη, να είναι καταγεγραμμένες και επιδοτούμενες. Ετσι θα εξασφαλίσει ότι η επόμενη επίλεκτη νύφη του, η 16η στη σειρά, θα είναι απολύτως υγιής και θα φτάσει στο κρεβάτι του ακέραιη και ανέγγιχτη».
