Του Πέτρου Μανταίου

Ηταν αποφασισμένος. Δέκα μήνες, σκέφτηκε, είναι αρκετοί, το πράγμα πρέπει να τελειώσει σήμερα, τελεία και παύλα. Καμία όμως τελεία και παύλα στην Ελλάδα δεν εξαρτάται από τη βούληση ενός ανθρώπου∙ όσο οπλισμένος με επιχειρήματα και νόμιμα έγγραφα και να είναι αυτός ο άνθρωπος. Υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες. Εν προκειμένω, αστάθμητος παράγων ήταν η έκτακτη απουσία της υπεύθυνης τραπεζοϋπαλλήλου και ως συνήθως εν Ελλάδι απουσία υπεύθυνου υπαλλήλου σημαίνει αδυναμία αναπληρωτή να δώσει την πληροφορία που χρειάζεσαι.

Η υπάλληλος επέστρεψε μετά διήμερο. Είδε, του είπε στο τηλέφωνο, το έγγραφο που άφησε στον αντικαταστάτη της, και που ο ίδιος ήταν βέβαιος, όπως τον είχαν διαβεβαιώσει, ότι είναι το τελευταίο που χρειαζόταν και ότι θα τέλειωνε η περιπέτειά του στο άβατο των υπηρεσιών∙ είχε στο μεταξύ προσκομίσει άλλα οκτώ∙ ένα εκ των οποίων εξήλθε εκπρόθεσμο, όχι με δική του ευθύνη, αλλά στο διάστημα που ακολούθησε είχε αλλάξει ο νόμος, το εξέδιδε άλλη υπηρεσία και έπρεπε να το επανυποβάλει. Ομως η υπάλληλος επικοινώνησε, είπε, με τη νομική σύμβουλο της τράπεζας, και αυτή είπε ότι χρειάζονται ακόμα δύο έγγραφα, για τα οποία, ο άνθρωπός μας, άκουγε για πρώτη φορά∙ ένα της εφορίας και ένα του πρωτοδικείου.

Ξεκίνησε, νωρίς την Παρασκευή, αποφασισμένος. Μετά τρίωρον περιπλανήσεως, από κτιρίου εις κτίριον και από τον Αγιο Αρτέμιο (παλαιότερη ονομασία… Γούβα), στα δικαστήρια της Αλεξάνδρας (άλλοτε Φυλακές Αβέρωφ) και εκείθεν εις δικαστήρια Πολυγώνου (πρώην σχολή Ευελπίδων), διαπίστωσε ευτυχής ότι μόνος τρόπος, εν Ελλάδι, σήμερον, Βορίδου του οσίου και Γεωργιάδου του μεγαλομάρτυρος, να ξεμπερδέψεις με δύο έγγραφα μόλις σε τρεις ώρες, είναι να μην τα πάρεις∙ οι εφορίες υπολειτουργούν τις Παρασκευές (υπάλληλος μάλιστα κατεπλάγη πώς ο ίδιος δεν το γνώριζε), ενώ τα αρχεία του πρωτοδικείου βαίνουν προς ενοποίηση, αλλά έχουν ακόμα δρόμο. Θα επιμείνει, μου είπε…