Χαρακτηρίστηκε «ανατροπέας της τέχνης». Ο Ελληνας εικαστικός, από τους σπουδαιότερους της μεταπολεμικής γενιάς, Κώστας Πανιάρας έφυγε από τη ζωή χθες, σε ηλικία 80 ετών. Η διαφορετικότητά του ως καλλιτέχνη έγκειται στη χρήση του χρώματος, με το οποίο διατηρούσε μια «ειδική σχέση», όπως είχε γράψει ο ίδιος: «Το χρώμα είναι η επιφάνεια και το βάθος της τέχνης μου. Είναι τα καθημερινά προσωπικά μου φυσικά φαινόμενα. Το απόλυτο κόκκινό μου είναι δικό μου. Οχι “της φωτιάς”. Τα καταπράσινά μου δεν ξεκινάνε από την “άνοιξη και τα λιβάδια” αλλά από μένα τον ίδιο…».
Γεννημένος το 1934 στο Κιάτο, μαθήτευσε δίπλα στον ζωγράφο Θεόδωρο Λεκό και στη συνέχεια σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη. Aπό το 1956 ώς το 1975 έζησε στο Παρίσι με σύντομες ενδιάμεσες παραμονές στη Nέα Yόρκη, την Περσία και την Απω Ανατολή. Στη Γαλλία σπούδασε λιθογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, ζωγραφική με τον φημισμένο γλύπτη και ζωγράφο Αντρέ Λοτ, ψηφιδωτό και φρέσκο με τον Τζίνο Σεβερίνι. Το 1956 παρουσίασε την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα. Ακολούθησαν και άλλες, ορισμένες σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Ιόλα, εδώ και στο εξωτερικό. Μεταπολιτευτικά επιστρέφει στην Αθήνα, μόνιμα πλέον.
O χειρονομιακός χαρακτήρας της τέχνης του (action painting), καθώς και η προσθήκη ξένων υλών συνθέτουν τα φανταστικά τοπία της πρώτης καλλιτεχνικής περιόδου του. Στη δεκαετία του 1970 παρουσιάζει καθαρές χρωματικές επιφάνειες, μοιρασμένες στα δύο ή στα τέσσερα. H αναζήτηση της τρίτης διάστασης θα ξεκινήσει με τα πτυχωτά του έργα (όπου με τη χρήση πλαστικού, σπάζει την παραδοσιακή επιπεδότητα προσδίδοντας ανάγλυφη, κυματιστή υφή), για να φτάσει στα γλυπτά στον χώρο, τα οποία όμως αντιμετωπίζει ως ζωγράφος που απλά κάνει ζωγραφική πάνω σε γλυπτά. Στη δεκαετία του 1990 θα επανέλθει στις δύο διαστάσεις και στα φανταστικά τοπία, που τον είχαν απασχολήσει στο ξεκίνημά του, με φανερή την πείρα της πορείας που έχει ήδη διανύσει.
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα, στις 15.00, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Νόρα Ράλλη
