Του Ν. Ασημακόπουλου

Ξέρω, ξέρω… Το κλίμα, ύστερα από τέτοια νίκη, πρέπει να είναι πανηγυρικό. Να δίνει ελπίδες. Το χθεσινό 2-0 ο Παναθηναϊκός το είχε ανάγκη για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Οπως και να ερχόταν. Ακόμη και με κακή εμφάνιση.

Μόνο που η ομάδα έπαιξε καλά. Για την ακρίβεια, δεν τα πήγε άσχημα, αν σκεφτεί κάποιος την προηγούμενη κατάσταση…

Απ' όποια πλευρά και να το δούμε, η μπάλα κυκλοφόρησε, οι παίκτες πίεσαν αυτή τη φορά ψηλά, πήραν υπεροχή, είχαν κατοχή μπάλας και δεν περίμεναν πίσω τον αντίπαλο όπως άλλες φορές, επειδή τους έλεγε ο Φερέιρα πως… είναι γρήγοροι μπροστά και θα πρέπει να βγάζουν κόντρα επιθέσεις.

Ολα αυτά δεν αλλάζουν, βέβαια, την πραγματικότητα, που λέει ότι ο Καρνέζης ήταν για μια ακόμη φορά ο πολυτιμότερος κρατώντας την ομάδα στο ματς, αφού οι αμυντικοί ήταν και πάλι μια από τα ίδια: ο Βύντρα… βυντριές, ο Σπυρόπουλος… σπυροπουλιές κ.λπ κ.λπ.

Πάντως, αν βάλουμε κάτω τα πράγματα και συγκρίνουμε τις δύο ομάδες παίκτη προς παίκτη έτσι όπως κατέβηκαν χθες, θα δούμε τη συντριπτική υπεροχή του ΠΑΟΚ. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ούτε Κάτσε, ούτε Σταφυλίδη, ούτε Φωτάκη, ούτε Λαζάρ, πόσο μάλλον Σαλπιγγίδη ή Αθανασιάδη.

Στην πραγματικότητα μόνο ο Καρνέζης είναι καλύτερος από τον Χακόμπο, μαζί κι ο καλός Σοσοκό. Οι άλλοι, παρακάτω επίπεδο. Ομως, χθες ήταν καλύτερη ομάδα, κι όσο να 'ναι αυτό μετράει στα συν της νέας πραγματικότητας που πάει να δημιουργηθεί.

Μόνη απογοήτευση, οι άσπρες εξέδρες του ΟΑΚΑ, που έμοιαζαν πάλι με… ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο. Η φυγή του Φερέιρα και η επιστροφή του Ρότσα στον πάγκο δεν συγκίνησαν, παρά μόνο τους… συνηθισμένους που έχουν απομείνει να πηγαίνουν στο γήπεδο.

Ενα πρόχειρο συμπέρασμα, λοιπόν, ότι ο κόσμος δεν τσίμπησε με την αλλαγή, δεν την είδε σαν νέα σελίδα και δεν πήγε στο γήπεδο να την στηρίξει. Μένει να δούμε αν η νίκη θα ζεστάνει πιο πολλές πράσινες καρδιές κι αν θα σπρώξει περισσότερο κόσμο στα εκδοτήρια των εισιτηρίων τις επόμενες αγωνιστικές…