Το μήλο της προεδρικής Εριδος
Παρατηρούσαμε εδώ και αρκετό καιρό με υπομονή, ότι η συγκυβέρνηση των δύο εταίρων της καταστροφικής πορείας ή αλλιώς της σωτηρίας της χώρας, άφηνε να πλανάται η εντύπωση ότι στοχεύει στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, σαν το καταλληλότερο πρόσωπο για την ανάδειξή του ως νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Τούτο επιτάθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών με πλήθος δημοσιευμάτων και σωρεία σχετικών δηλώσεων, επειδή καθώς φαίνεται αποτελεί και τη μόνη δυνατότητα που της έχει απομείνει, να πετύχει δηλαδή την υποστήριξη του κόμματος της ΔΗΜΑΡ, για την εξασφάλιση των 180 απαιτούμενων ψήφων για την εκλογή, με στόχο την αποτροπή της πρόωρης εκλογικής αναμετρήσεως.
Αν πηγαίναμε αρκετά πίσω και για να καταλάβουμε καλύτερα, θα βλέπαμε ότι κάποια σημαίνοντα στελέχη και από τους δύο εταίρους (κ. Χριστοφιλοπούλου και κ. Γιακουμάτος) ξεκίνησαν μεμονωμένα το γαϊτανάκι, εκφράστηκαν δημοσίως, και κατέθεσαν τις απόψεις τους και την προτίμηση που έχουν για την ψήφιση και ανάδειξη του Φώτη Κουβέλη ως την καλύτερη δυνατή λύση για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ολοι όμως αυτοί που υπερθερματίζουν στον διάλογο, δείχνουν να μη λαμβάνουν υπόψη, ή να έχουν άγνοια, της πολιτικής συνέπειας των λεγομένων τους, υπό την έννοια που διατυπώνεται πιο κάτω, και υπό την αναλυτική στάθμιση βεβαίως της πολιτικής συγκυρίας.
Γιατί, τι άλλο θα ήταν αυτό και τι θα σήμαινε -η υπερψήφιση δηλαδή του νέου Προέδρου από τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ- εκτός από μια παρωδία του πολιτικού μηνύματος των ευρωεκλογών, που θ’ ακύρωνε στην πράξη την αναγκαιότητα διεξαγωγής εθνικών εκλογών και την υποκατάσταση της λαϊκής εντολής από τα εκλογικά μαγειρεία;
Το έδωσε πράγματι το μήνυμα ο ελληνικός λαός, αλλά κάνουν τώρα πως δεν το πήραν χαμπάρι, γιατί το μείγμα των οικονομικά ισχυρών, ομού με την έλλειψη ικανού αριθμού πολιτικών πρώτης γραμμής, δημιούργησε στα χρόνια αυτά των μνημονίων ένα αξεδιάλυτο πλέγμα δεσμών, με μόνιμο στόχο την καταδολίευση των λαϊκών μαζών, που έφτασε πλέον πια να αποτελεί το καθημερινό ψωμοτύρι της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
Είναι προφανές ότι η ατελεύτητη πολιτική προπαγάνδα εκ μέρους όλων εκείνων των στρατευμένων του μιντιακού κόσμου και λοιπών παπαγαλακίων, παντός καιρού, αναζητεί τώρα τα όρια των δυνατοτήτων της σ’ έναν ορίζοντα που έχει μεταφερθεί, με την αγαστή συγχορδία μέσων και σκοπών, προς στους χώρους της πολιτικής παθολογίας.
Αλλά όμως αν θελήσεις να βγεις και να ρωτήσεις έναν απλό άνθρωπο, θα καταλάβεις πολύ καλά γιατί η αποτυχία της ΔΗΜΑΡ στις πρόσφατες ευρωεκλογές δεν οφειλόταν σε καμιά διαμαρτυρία του κόσμου για το «λάθος» της αποχώρησής της απ’ τη συγκυβέρνηση της σωτηρίας, αλλά για το ακριβώς αντίθετο πράγμα, την εναντίωση και δυσαρέσκεια του κόσμου για τη συμμετοχή της σε αυτήν.
Ακόμα και οι πιο ταπεινοί έχουν καταλάβει με την πάροδο του χρόνου, ότι δεν χρειαζόταν επί πλέον τα χαρτοφυλάκια στη ΔΗΜΑΡ για την υπερψήφιση των νόμων και των μνημονίων της καταστροφικής λιτότητας, αλλά λειτούργησαν εν πρώτοις ως δόλωμα και στήθηκαν ως παγίδα για την κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος του λαού, αποδοχή του μοιραίου συμβάντος και αποθάρρυνση εκτεταμένων λαϊκών αντιδράσεων, και αυτό το πλήρωσε βέβαια ως κόμμα, αλλά πολύ ακριβότερα το πλήρωσε ο ελληνικός λαός.
Ναι φτάνει, μπορούμε να το φωνάξουμε τώρα ακόμη μια φορά, δεν πάει άλλο πια, ούτε η κοροϊδία ούτε η λιτότητα. Ο Φώτης ο Κουβέλης παραμένει σταθερά αρνητικός, και δεν μπορεί κάτω από τις παρούσες συγκυρίες να δεχτεί να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ανεξαρτήτως αν το ήθελε ή όχι, και τούτο γιατί οφείλει να διαθέτει το ελάχιστο τμήμα προσωπικού ήθους και στοιχεία πολιτικής αξιοπρέπειας, για ν’ αψηφήσει και ν’ αγνοήσει το μήνυμα των ευρωεκλογών, στο μέρος που αφορά τον κεντρικό πυρήνα των πολιτικών του επιλογών.
Αυτή ακριβώς η παταγώδης εκλογική αποτυχία της ΔΗΜΑΡ στις πρόσφατες ευρωεκλογές, μέσα σε δύο μόλις χρόνια, συνδέεται με αιτιοκρατική σχέση και αποτελεί το ακλόνητο θεμέλιο, που δεν της παρέχει την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση, για να συμπράξει εκ νέου με τους κυβερνητικούς εταίρους και να λειτουργήσει ως πέμπτη φάλαγγα και να επαναλάβει την ίδια ακριβώς πολιτική «εκδούλευση», για την οποία κρίθηκε και αποδοκιμάστηκε από τον λαό, για πρώτη φορά ίσως στα χρονικά, τόσο ξεκάθαρα και καθοριστικά.
Από την άλλη καλούμε την κυβέρνηση των δύο κομμάτων, να αποφύγει να υποπέσει στο ολίσθημα της κατάχρησης χρόνου εξουσίας, και να επιδιώξει να σταθεί με το δεκανίκι και τη σανίδα σωτηρίας της αποδοκιμασθείσας και εξουδετερωθείσας ΔΗΜΑΡ, αφού η δυσαρμονία έχει πλέον επέλθει και έχει ανεπιφύλαχτα καταγραφεί.
Επειδή τα πολιτικά παίγνια επιτάσσουν την άκριτη αποδοχή της κυρίαρχης λαϊκής βούλησης, για μας τον απλό κόσμο φαίνεται να μην απομένει τίποτα άλλο πια πολιτικά δυνατό, παρά οι κύριοι της συγκυβέρνησης, αλλά και οι άλλοι εκ της ΔΗΜΑΡ, να το καλοσκεφτούν λίγο και ν’ αποφασίσουν, όχι όμως για την κορύφωση της προπαγάνδας αποδοχής του νέου Προέδρου, ούτε βέβαια για το αποτελείωμα του περήφανου ελληνικού λαού, αλλά από την αναγκαιότητα της επίσπευσης των εθνικών εκλογών, να προχωρήσουν μπροστά και παλικαρίσια σε αυτές.
Και τότε απ’ ό,τι φαίνεται το ράπισμα θα είναι ηχηρό, τόσο από τ’ αδούλωτα νιάτα, όσο και από τα περήφανα γηρατειά της πατρίδας μας, για να θυμηθούμε λίγο τα συνθήματα που διαφέντευαν τη γενιά του Πολυτεχνείου στα χρόνια της μεταπολίτευσης, μαζί με το μοναδικό «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», που έχουν βέβαια τελείως ξεθωριάσει, αλλά και που περιμένουν, ποιος ξέρει, τον κατάλληλο χρόνο, μέχρι να μεταλαμπαδευτούν και πάλι στις καρδιές των Ελλήνων, σαν εφόδια στον αγώνα της απελευθέρωσης, ενάντια στους καπηλευτές της ίδιας της ζωής τους, των πόθων, των ελπίδων, αλλά και των ονείρων τους ακόμη.
Αντώνης Παπαναστασόπουλος
Πάτρα
