Του Ν. Ασημακόπουλου

ΙΝΤΙΜΕ

Οι πληροφορίες λένε πως ο Ρανιέρι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα απ’ όσα έχει στο μυαλό του επειδή μαθαίνει ότι κάποιοι του κάνουν κριτική στην Ελλάδα. Η εμπειρία και οι παραστάσεις που διαθέτει σε πολύ υψηλό επίπεδο για 25 χρόνια, του επιτρέπουν να έχει εμπιστοσύνη και στον εαυτό του και στην, έτσι κι αλλιώς, δοκιμασμένη δουλειά του.

Κατά βάθος ίσως και να διασκεδάζει ακούγοντας τον κάθε «ειδικό» να τον κόβει και να τον ράβει στα μέτρα του. Πιθανότατα και να καταλαβαίνει ότι όλο εκείνο που ξήλωσε για να βάλει την εθνική ομάδα σε νέα εποχή με τους τρόπους που απαιτεί το μοντέρνο ποδόσφαιρο, δεν του το συγχωρεί και τον στήνει απέναντι, μόνο και μόνο για να μπορέσει αργά ή γρήγορα να τον διώξει για να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήταν.

Το μόνο που σκέφτεται να αναθεωρήσει ο Ιταλός είναι, απ’ όσο λένε, η εμπιστοσύνη που έδειξε σε μερικούς παίκτες. Κάποιους τους οποίους πίστεψε, στηρίχτηκε πάνω τους αλλά τους βλέπει είτε να μην μπορούν να αποδώσουν εκείνα τα οποία περίμενε, είτε να αδιαφορούν.

Πάντως, όποιος συζητήσει με ποδοσφαιριστές της Εθνικής δεν θα εισπράξει τίποτα απ’ όλα τα φοβερά και τρομερά που βγαίνουν σαν πληροφορίες-τέρατα από το «περιβάλλον» της ομάδας και δίνουν την εικόνα ενός απίστευτου μπάχαλου, όπου ο μάνατζερ Καζιάνης κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς κανέναν έλεγχο κι ο Ρανιέρι υπακούει σαν φυτό στις προσταγές του. Αλλωστε, γύρω από τον κάθε ομοσπονδιακό προπονητή πάντα υπήρχαν μανατζαραίοι χωρίς να ενοχλείται οποιοσδήποτε.

Βέβαια, οι περισσότεροι παίκτες παραμένουν δεμένοι με την κατάσταση που επικρατούσε επί Σάντος. Αρνούνται να απογαλακτιστούν. Βλέπουν απλά να έχει χαθεί η ταυτότητα της ομάδας που ήξερε να νικάει ακόμη κι όταν έπαιζε άθλια μπάλα. Και φυσικά σ’ αυτή τη λογική έχουν σύμμαχο ένα κομμάτι του κόσμου που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα πέρα από τις νίκες, οι οποίες τώρα δεν έρχονται και γι’ αυτό δημιουργείται το πρόβλημα. Συνηθισμένοι οι περισσότεροι από το ποδόσφαιρο που βλέπουν με τις ομάδες τους, λογικό να τους νοιάζει μόνο να… κερδάμε και τίποτα παραπέρα. Αυτό δεν αλλάζει γιατί είναι ριζωμένο στο DNA του Ελληνα οπαδού έτσι όπως τον έχουν καταντήσει.

Βέβαια, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο προπονητής δεν κάνει λάθη. Βρίσκεται σε ένα καινούργιο περιβάλλον, τον έχουν στήσει με την πλάτη στον τοίχο πριν ακόμη έρθει να αναλάβει και φυσικά ψάχνεται, όπως οποιοσδήποτε νέος, χωρίς το χρονικό περιθώριο να αλλάξει εκείνα που κατά την άποψή του είναι στραβά. Ετσι προχώρησε και σε ορισμένες κινήσεις απότομα και απρόσεκτα, μέχρι που τον πήρε από κάτω.

Ωσπου φτάσαμε σε μια κατάσταση την οποία δεν μπόρεσε να σταματήσει ούτε ο Καραγκούνης, που γι’ αυτόν τον σκοπό υποτίθεται ότι προσλήφθηκε και στον οποίο ένα ολόκληρο σύστημα ετοιμαζόταν να πιστώσει τα σημάδια ανάκαμψης έτσι και πήγαινε καλά το ματς με τη Βόρεια Ιρλανδία.

Η βαθύτερη αιτία για όλο αυτό τον αχταρμά έχει να κάνει και με την επιθυμία κάποιων να πριονίσουν την καρέκλα του αποδεδειγμένα ακατάλληλου (αλλά από άλλες δραστηριότητες και παρεμβάσεις του) προέδρου της ΕΠΟ. Ομάδες, παράγοντες κι ένα οπαδικό μιντιακό σύστημα από πίσω ζητούν καθημερινά να φύγει «η κόκκινη ΕΠΟ», λες και η προηγούμενη που έφτασε με τον Ρεχάγκελ και τον Σάντος σε τόσες διακρίσεις ήταν «πράσινη», «κίτρινη» ή… «μαύρη». Ή σαν η επόμενη να σκοπεύει να φτιάξει το ποδόσφαιρο και όχι να στήσει το δικό της μαγαζάκι.

Κανένας δεν ψάχνει τρόπο να ρίξει τον Σαρρή χωρίς να σακατέψει την εθνική ομάδα. Μάλλον δεν ενδιαφέρεται κιόλας…