Του Θ. Ασημακόπουλου
ΙΝΤΙΜΕ
Το καλοκαίρι του 2003, ο Παναθηναϊκός είχε χάσει το πρωτάθλημα της Ριζούπολης από τον Ολυμπιακό και αντί τρανταχτών μεταγραφών έφερνε προπονητή τον Γιτζάκ Σουμ, παίρνοντας παίκτες παγκοσμίως… άγνωστους. Οπως ήταν τότε ο Λουτσιάν Σανμαρτεάν.
«Ποιος είναι αυτός, ρε παιδιά;» αναρωτήθηκαν οι φίλοι της ομάδας, ενώ και στα δημοσιογραφικά γραφεία επικρατούσε πλήρης άγνοια για τον 23χρονο μέσο από την Γκλόρια Μπίστριτσα.
Αρκούσε ένα φιλικό με τη Βίλεμ στην προετοιμασία του καλοκαιριού για να καταλάβουν όλοι τι παίκτη είχαν αποκτήσει οι «πράσινοι», δίνοντας μάλιστα περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ.
Ενα γκολ με λόμπα και μια σειρά από μαγικές ντρίμπλες περιλάμβανε το ρεπερτόριο του Ρουμάνου εκείνο το βράδυ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Η (αρχική) συνέχεια δεν διέψευσε. Ασίστ με κάθε τρόπο, ντρίμπλες σε… χώρο τηλεφωνικού θαλάμου και άλλα πολλά. Ο Σανμαρτεάν δεν ήταν ακόμα ένας Ρουμάνος ποδοσφαιριστής, αλλά ένας αρτίστας της μπάλας και από τους μεγαλύτερους τεχνίτες που έβγαλε ποτέ η Ευρώπη. Ο φυσικός διάδοχος του Γκιόργκε Χάτζι.
Κι όμως, δεν τα κατάφερε. Δεν έκανε ούτε το ένα εκατοστό της καριέρας που θα μπορούσε. Αλλά δεν του φταίει κανείς. Μόνο ο ίδιος του ο εαυτός. Και το φτωχό του το μυαλό…
Η αλήθεια είναι πως ένα ψιλομόνιμο πρόβλημα στην επιγονατίδα το είχε. Και φοβόταν ότι θα τραυματιστεί σοβαρά και πως θα αναγκαστεί να διακόψει πρόωρα την καριέρα του. Ετσι, σχεδόν κάθε εβδομάδα έκανε ατομικές προπονήσεις και παραμονές κάθε αγώνα δήλωνε έτοιμος να παίξει. Κανείς προπονητής δεν θα μπορούσε να τον εμπιστευτεί. Και ο Σουμ τον έβαζε πού και πού, διότι ήξερε τι ταλέντο έχει στη διάθεσή του.
Την πρώτη χρονιά, ο Παναθηναϊκός πήρε το νταμπλ. Τα επόμενα δυόμισι χρόνια του Λούτσι στην Ελλάδα θα αποδεικνύονταν εφιάλτης. Ηταν η σεζόν 2004-05, που το «τριφύλλι» άλλαζε συνεχώς προπονητές. Εφυγε γρήγορα ο Σουμ, ήρθε ο Σκάζνι και στα τέλη του χειμώνα ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι.
Ο Ιταλός πίστεψε αμέσως στον Σανμαρτεάν. Για να τον χωρέσει στην ενδεκάδα, μαζί με τον Εσεκίελ Γκονσάλες, μετέτρεπε τον Αργεντινό σε… αμυντικό χαφ. Ολα έδειχναν πως οι «πράσινοι» θα στηρίζονταν στον Ρουμάνο. Αλλά αυτός, τη μία ήταν (ή νόμιζε πως ήταν) τραυματίας, την επόμενη έλεγε τα… δικά του και μόλις ο Μαλεζάνι απηύδησε, ο καβγάς τους έμεινε στην ιστορία της Παιανίας.
Η ουσία είναι πως ο χρόνος πέρασε. Και από τον Απρίλιο του 2005 ώς τον Δεκέμβρη του 2006, ο Σανμαρτεάν ανήκε στον Παναθηναϊκό δίχως να παίξει ούτε σε ένα επίσημο παιχνίδι!
Η μεγάλη του ευκαιρία να δει την ελληνική ομάδα σαν σκαλοπάτι καταξίωσης στο εξωτερικό χάθηκε. Και τα χρόνια περνούσαν, αφού είχε πατήσει πια τα 26.
Ετσι, αντί να φύγει για κάποια ομάδα επιπέδου Γιουβέντους, στις αρχές του 2007 πήγε για δοκιμή στην Ολλανδία και την Ουτρέχτη. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο τύπος έκανε μαγικά με την μπάλα, όμως προφασιζόταν τραυματισμούς. Εκατσε δύο χρόνια εκεί και έπαιξε σκάρτα 20 ματς. Οι μισοί οπαδοί τον είχαν για… σακάτη και οι άλλοι μισοί απαιτούσαν να παίζει. Δεν χόρταιναν να τον βλέπουν.
Οπως είναι κατανοητό, όμως, ούτε εκεί στέριωσε. Ακολούθησε, μοιραία, η επιστροφή στη Ρουμανία και στην Γκλόρια. Ηταν Γενάρης του 2009. Σχεδόν έξι χρόνια από σήμερα. Και ως διά μαγείας, ο Σανμαρτεάν δεν ξανατραυματίστηκε ποτέ! Μετρά περίπου 200 συμμετοχές από τότε, ενώ στο προηγούμενο διάστημα της ξενιτιάς μόλις 50 σε έξι χρόνια και πάλι!
Ο Λούτσι μεγάλωσε, ωρίμασε, πήρε σημαντικές ψυχολογικές βοήθειες από τους δικούς του ανθρώπους και στα 29 προσπάθησε να επανεκκινήσει την καριέρα που δεν έκανε ποτέ.
Από την Μπίστριτσα στη Βασλούι κι εδώ και έναν χρόνο στη Στεάουα Βουκουρεστίου. Στην πιο σπουδαία ομάδα της χώρας του! Στις πρώτες δύο ομάδες του, είχε συμπαίκτη τον αδερφό του Ντίνου. Παράλληλα, εκείνη την εποχή γνώρισε τη Μαρία Ρους, παλιά αθλήτρια της γυμναστικής, με την οποία παντρεύτηκε και έχουν μια κόρη, τη Νατάλια.
Η ζωή του άλλαξε. Αφησε τα… παλαβά στην άκρη και σήμερα, σε ηλικία 34 ετών, συνεχίζει να χαζεύει τα πλήθη.
To 2011, ως παίκτης της Βασλούι, κλήθηκε στην Εθνική για πρώτη φορά μετά το 2003. Επαιξε σε 3-4 ματς, όμως ο Πιτούρκα δεν τον κάλεσε στα κρίσιμα παιχνίδια πριν από το Euro 2012, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων κι αναγκάζοντας τους απλούς φιλάθλους να κάνουν γκρουπ υπέρ του παίκτη στο facebook! Πώς έγινε εδώ με τον Κατσουράνη στο Μουντιάλ; Ε, ακριβώς το αντίθετο.
Τελικά, ο μυστήριος προπονητής πείστηκε από τις φετινές του εμφανίσεις με τη Στεάουα και τον φώναξε για το παιχνίδι με τη Φινλανδία. Την Τρίτη που μας πέρασε. Οι Ρουμάνοι επικράτησαν με 2-0 μέσα στο Ελσίνκι. Και ο Λούτσι είχε τις δύο ασίστ πάρε-βάλε στους συμπαίκτες του. Και όλη η Ρουμανία τον λατρεύει πια.
Οπως ξέρουμε, ο χρόνος στο ποδόσφαιρο είναι αμείλικτος. Δεν συγχωρεί. Και κανείς δεν ξέρει αν θα μπορέσει να δώσει ένα δώρο στον Λούτσι. Μια συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, έστω. Ο ίδιος γνωρίζει καλά πως θα έκανε τα πάντα για να μπει στη μηχανή του χρόνου. Για να γυρίσει στην Παιανία. Να μην τσακωθεί με τον Μαλεζάνι (δήλωσε πέρυσι πως έκανε λάθος), να μη φοβάται τους τραυματισμούς, να μην επηρεάζεται από τον πόλεμο στο… Ιράκ.
Γιατί ακόμη κι αυτό επικαλέστηκε τότε. Δυστυχώς, δεν γίνεται…
