Του Γιώργου Τσιάρα
Οι υπουργοί Οικονομίας και Οικονομικών της Γαλλίας και της Γερμανίας
Τελικά Γάλλοι και Γερμανοί τα βρήκαν ή όχι στο προχτεσινό υπουργικό «ντέρμπι» του Βερολίνου; Η αισιοδοξία των πρώτων ωρών για μια «συμφωνία κυρίων» στο κρίσιμο θέμα του ελλείμματος ξεθώριασε γρήγορα, καθώς έγινε φανερό ότι το πνεύμα σύμπνοιας που επιχείρησε να επιδείξει το κουαρτέτο των τεσσάρων οικονομικών υπουργών (οι Γερμανοί Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και οι Γάλλοι Μισέλ Σαπέν και Εμανουέλ Μακρόν) δεν ήταν παρά ένα πρόχειρα στημένο χαμογελαστό προσωπείο, μια «βιτρίνα» για τους ανήσυχους δημοσιογράφους και τις ακόμη πιο ανήσυχες αγορές. Ενα προσωπείο που δεν κατάφερε βέβαια να καλύψει τις στρατηγικές διαφωνίες που υπάρχουν για την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη, ούτε βέβαια για το μεγάλο «αγκάθι» των ημερών – τον ελλειμματικό γαλλικό προϋπολογισμό του 2015, που… τεντώνει υπερβολικά τον δημοσιονομικό «ζουρλομανδύα» του Μάαστριχτ.
Το γαλλικό οικονομικό επιτελείο ταξίδεψε λοιπόν στο Βερολίνο έχοντας μια σαφέστατη απαίτηση από τη γερμανική κυβέρνηση: να προχωρήσει σε επενδύσεις ύψους 50 δισ. ευρώ, ποσό ανάλογο των περικοπών που θα κάνει η Γαλλία στις δημόσιες δαπάνες της. Οπως έγραψε –σωστά– χτες ο κορυφαίος οικονομικός αναλυτής Βόλφγκανγκ Μίνχαου στο Spiegel, οι Γάλλοι έκαναν στους Γερμανούς μια πολύ λογική πρόταση: από τη στιγμή που η Γαλλία πρέπει να σταθεροποιηθεί, δηλαδή να περικόψει δαπάνες, δεν θα ήταν καλύτερο εάν η Γερμανία επεκταθεί, δηλαδή… ρίξει λεφτά από το πλεόνασμά της για να κινηθεί η ευρωπαϊκή οικονομία; Τότε το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα για την ευρωζώνη θα ήταν ουδέτερο.
Αυτό που πρότειναν δηλαδή οι Γάλλοι είναι ένα κλασικό παράδειγμα συντονισμένης οικονομικής πολιτικής σε μια νομισματική ένωση. Ολα τα μέρη συντονίζουν τις οικονομικές πολιτικές τους με τέτοιο τρόπο, ώστε το αποτέλεσμα να είναι το καλύτερο για το σύνολο της ευρωζώνης. Αμ δε! Στην πράξη, η πολυαναμενόμενη συνάντηση του Βερολίνου δεν είχε κανένα απτό αποτέλεσμα, αφού οι υπουργοί απλά δεσμεύτηκαν να αναζητήσουν «κάποια στιγμή» μια συμφωνία για την τόνωση των επενδύσεων στην Ε.Ε.
«Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ό,τι μπορούμε από κοινού ώστε να ενισχύσουμε τις επενδύσεις στις χώρες μας», τόνισε ο άτεγκτος και πάντα βλοσυρός Σόιμπλε – αφού βεβαίως διευκρίνισε πρώτα ότι η Γερμανία βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες και αφού επέμεινε ότι οι επενδύσεις αυτές πρέπει να γίνουν με τη συμμετοχή του αγαπημένου του ιδιωτικού τομέα. Ο Γάλλος ομόλογός του, ο Σαπέν, ανέφερε πως κάθε χώρα θα πρέπει να παρουσιάσει έως το τέλος του έτους πώς σχεδιάζει να τονώσει τις επενδύσεις και μάλιστα «όχι απλή παράθεση αριθμών, αλλά συγκεκριμένα προγράμματα». Αλλά το πραγματικό γαλλικό «θέλω», που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το γερμανικό, το έδωσε ο υπουργός Οικονομίας, Μακρόν, που δήλωσε ότι «το ζητούμενο είναι μια νέα δυναμική για την Ευρώπη»…
Συμπέρασμα; Ολα δείχνουν -όπως καταλήγει και ο Μίνχαου στο άρθρο-παρέμβασή του- πως, όπως πάντα στην Ευρώπη, θα οδηγηθούμε σε έναν πολιτικό και επικοινωνιακό συμβιβασμό, που απλά θα «κουκουλώνει» το βασικό ευρωπαϊκό πρόβλημα: την αδυναμία ουσιαστικής συνεργασίας σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής, με δυνάμει καταστροφικές συνέπειες για την Ενωση.
