Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου*

Οι πάντες στην Ελλάδα σήμερα, από την άκρα Δεξιά, διαπερνώντας το όποιο Κέντρο, μέχρι και το ΚΚΕ, είναι σκληρά τοποθετημένοι στο στρατόπεδο του κρατισμού. Κι ευαγγελίζονται πολιτικές για έξοδο από την κρίση που στηρίζονται στις ίδιες αντιλήψεις και κοσμοθεωρία με αυτές που μας βύθισαν σε αυτήν.

Οι εξοντωτικοί φόροι, η τεράστια γραφειοκρατία και το ατέλειωτο Δημόσιο, οι ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις, η περίπου ασήμαντη συρρίκνωση του κράτους και η επιβολή άνωθεν κανόνων και περιορισμών για όρια μισθών, συντάξεων κ.λπ. μήπως είναι επιλογές που ακουμπούν πάνω στις αρχές της οικονομίας της αγοράς και της ανοιχτής κοινωνίας; Τι περισσότερο «αριστερό» θα μπορούσε κανείς να περιμένει από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Η τρέχουσα συζήτηση περί Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς έχει χάσει τελείως τον πολιτικό της στόχο. Ολοι συμφωνούν στην ανάγκη υπεράσπισης των συντεχνιών του δημόσιου τομέα. Οπως και των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων της δήθεν ιδιωτικής οικονομίας και των εγκατεστημένων φερέφωνων που από κάθε μετερίζι προπαγανδίζουν τις αντιλήψεις αυτές. Η υποτιθέμενη ιδεολογική αντιπαλότητα κατά συνέπεια είναι σήμερα εκ προοιμίου νοθευμένη. Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα είναι όψεις του ιδίου περίπου νομίσματος.

Καλείται ο κόσμος να διαλέξει ανάμεσα στο κόμμα «Μάλιστα» και στο κόμμα «Μάλιστα, Κύριε»! Εσφαλμένα έχει πεισθεί η κοινή γνώμη, λόγω συγχορδίας εξαγγελιών και διακηρύξεων, πως η προστασία των αδυνάτων και η όποια προοδευτικότητα εκκινούν από το Δημόσιο και τις «φιλεύσπλαχνες» και «μακρόπνοες» πολιτικές του. Παραμερίζοντας το γεγονός πως πάρα πολλοί αδύνατοι και πάσχοντες συμπολίτες μας είναι ακριβώς παράγωγα αυτής της καταστροφικής παρεμβατικής πολιτικής του κράτους.

Οι πάντες ανέχονται πολιτικές κατασπατάλησης του εθνικού πλούτου ανεξέλεγκτα από το Δημόσιο για λογής ανάγκες και υποτιθέμενους στόχους και σκοπούς. Για εξαγορά ψήφων δηλαδή και ενίσχυση του πελατειακού συστήματος. Αυτό όμως αποτελεί μια κοινή πορεία προς το αδιέξοδο και την καταστροφή.

Δεν πρόκειται έτσι ποτέ το χρέος να αντιμετωπιστεί. Αντί για πολιτικές μείωσης εξόδων και επιβίωσης χωρίς δανεικά, όλοι πασχίζουν να βρουν διεξόδους για εξασφάλιση καλύτερων τρόπων δανεισμού! Και σκέφτονται «τις αγορές», τις οποίες μέχρι πρότινος καταδίκαζαν ως ανάλγητες και επικίνδυνες. Επιλέγουν δανεισμό με μεγαλύτερα επιτόκια, που θα μεγαλώνουν με γεωμετρική ταχύτητα το χρέος, αντί τον ορθολογισμό της μείωσης εξόδων και αναγκών που θα οδηγήσει γρηγορότερα σε αυτάρκεια και δυναμική ανάπτυξη.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα χωρών που αναπτύχθηκαν, σε πλαίσιο καπιταλιστικής οικονομίας, χωρίς δανεικά που στοχεύουν στην κατανάλωση. Δανείζεσαι ως Δημόσιο μοναχά για υποδομές που θα φέρουν έσοδα και νέο πλούτο. Ολα τα άλλα τα αναλαμβάνουν ιδιώτες. Αυτό όμως το μοντέλο δεν αρέσει στην Ελλάδα γιατί λογίζεται ως νεοφιλελεύθερο. Ασχετα αν δεν έχει τολμηθεί ποτέ να εφαρμοστεί. Και βαφτίζονται «νεοφιλελεύθερα» λογής εκτρώματα παρεμβατισμού, που καταλήγουν σε πρόσκαιρες ψήφους βέβαια, αλλά σε αναπόφευκτη τελική καταστροφή. Ως δήμαρχος του Πειραιά, πριν από κάποια χρόνια, δεν δανείστηκα, άφησα πλεόνασμα, αλλά και έργα σημαντικά ολοκλήρωσα που άλλαξαν την όψη της πόλης. Γιατί, αφού σε μικρογραφία κάτι τέτοιο πέτυχε, δεν θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα και σε μεγαλύτερη κλίμακα;

Ας το πάρουμε απόφαση. Δουλειά της πολιτικής δεν είναι να μοιράζει παροχές, να διορίζει και να παριστάνει τον καλό πατερούλη.

Σκοπός της πρέπει να ’ναι η φροντίδα των αδυνάτων και η δημιουργία προϋποθέσεων (καλή παιδεία, υγεία και ορθολογικές υποδομές) ώστε οι πολίτες ελεύθεροι να δημιουργούν και να αναλαμβάνουν ευθύνες. Και να είναι και υπεύθυνοι των συνεπειών των όποιων επιλογών τους, βέβαια. Οι εκλογείς είναι υπεύθυνοι πολίτες, με κρίση και ευθύνες. Δεν είναι άβουλα βρέφη των οποίων οι πράξεις δεν πρέπει να έχουν συνέπειες. Αν δεν λειτουργήσουμε πάνω σε αυτή τη λογική δεν θα ενηλικιωθούμε ποτέ ως κράτος και δεν θα ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους.

* Πρώην υπουργός