Από τη Ρώμη Θεόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελλάκης
Η οικονομική κρίση δεν έχει ξεπεραστεί και δεν πρόκειται να γίνει παρελθόν, για ακόμη δώδεκα μήνες τουλάχιστον. Το επιβεβαιώνουν οι προβλέψεις των Βρυξελλών, και μέσα σ' αυτό το δύσκολο κλίμα οι Ιταλοί θα πρέπει να εκλέξουν τη νέα τους κυβέρνηση στις αυριανές και μεθαυριανές βουλευτικές εκλογές.
«Η χώρα μπορεί να καταφέρει να αλλάξει σελίδα, και πόσο σταθερή θα είναι η πορεία της;» είναι το κύριο ερώτημα. Το «παλιό», στη λογική αυτήν, είναι ο Μπερλουσκόνι και ό,τι σήμανε ο μπερλουσκονισμός των τελευταίων είκοσι ετών. Το «καινούργιο» το εκπροσωπεί η πρόταση διακυβέρνησης της Κεντροαριστεράς, αλλά και ο καινούργιος, δυνατός παίκτης της πολιτικής σκακιέρας, ο Μπέπε Γκρίλο.
Τα περιθώρια αβεβαιότητας, όμως, παραμένουν πολύ μεγάλα. Από τα μέχρι τώρα γκάλοπ που διαρρέουν από δημοσκοπικές εταιρείες (έστω και αν η δημοσιοποίησή τους απαγορεύθηκε πριν δύο εβδομάδες) μαθαίνουμε ότι η κεντροαριστερή συμμαχία διατηρεί σχεδόν το προβάδισμά της και συγκεντρώνει γύρω στο 32,5% της πρόθεσης ψήφου. Ο «καβαλιέρε» ακολουθεί στο 27,3%, ο Μπέπε Γκρίλο στο 22,4% (με διαρκή, εντυπωσιακή άνοδο) και ο Μάριο Μόντι, τέλος, περιορίζεται στο 12%.
Υπάρχει, όμως, παράλληλα, και ένα σημαντικό ποσοστό αναποφάσιστων, που φτάνει το 16%. Θα αποφασίσουν ποιον θα εμπιστευθούν λίγο πριν μπουν στο εκλογικό τους τμήμα.
Αν δεν υπάρξουν θεαματικές ανατροπές της τελευταίας στιγμής, η κεντροαριστερή συμμαχία (Δημοκρατικό Κόμμα, Αριστερά και Ελευθερία και σοσιαλιστές) θα πρέπει να καταφέρει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία εδρών στη Βουλή, και έχει αρκετές πιθανότητες να υπερισχύσει, έστω και οριακά, και στη Γερουσία.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την ευρύτερη περιοχή του Μιλάνου, όπου διεξάγονται παράλληλα και περιφερειακές εκλογές: τα τελευταία «μηνύματα» από την ιταλική συμπρωτεύουσα μιλούν για μια ευνοϊκή δυναμική υπέρ του προοδευτικού υποψήφιου περιφερειάρχη, Ουμπέρτο Αμπροζόλι, που θα μπορούσε να επηρεάσει και το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών. Ολοι, όμως, παραμένουν επιφυλακτικοί, διότι η διαφορά με τον κύριο αντίπαλό του, τον γραμματέα της Λέγκα, Ρομπέρτο Μαρόνι, είναι ελάχιστη.
Η πιο λογική εξέλιξη, λοιπόν, είναι αυτή μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης που θα προσπαθήσει να συνεργαστεί με το μετριοπαθές κέντρο του Μάριο Μόντι, έστω κι αν η επιρροή του, μέρα με τη μέρα, δείχνει να περιορίζεται.
Υπάρχουν, όμως, αρκετές αμφιβολίες και επιφυλάξεις: πρώτα απ' όλα θα πρέπει να εξακριβωθεί κατά πόσον οι απαιτήσεις για κοινωνική δικαιοσύνη του Νίκι Βέντολα, του κόμματος «Αριστερά και Ελευθερία», θα μπορέσουν να συμβιβαστούν με τις θέσεις του Μόντι, ο οποίος, μέχρι πριν από δύο μήνες εφάρμοσε πιστά την πολιτική λιτότητας που ζητήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
«Θα είμαι ο κύριος εγγυητής της κυβερνητικής συνοχής» απαντά στους δύσπιστους ο προοδευτικός υποψήφιος πρωθυπουργός, Πιερλουίτζι Μπερσάνι, ο οποίος υπόσχεται ότι θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. «Lavoro» (δουλειά) ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε περισσότερο στην εκστρατεία του.
Η δέσμευσή του, όμως, θα είναι αρκετή για να συνεργαστούν αποτελεσματικά ο Μόντι, «ο υποψήφιος που τον προτιμά η Ανγκελα Μέρκελ», όπως γράφουν πολλοί σχολιαστές, και ο Βέντολα, που αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερός και χριστιανός»;
Το δε άλλο μεγάλο ερώτημα αφορά την παρουσία και την εντυπωσιακή άνοδο του Μπέπε Γκρίλο. Αν καταφέρει, όντως, να εκλέξει πάνω από εκατό βουλευτές και γερουσιαστές, πόσο θα αλλάξουν το κλίμα και οι ισορροπίες εντός και εκτός Βουλής; Ζητάει να ελεγχθούν όλες οι περιουσίες των πολιτικών, να δικαστούν όσοι εμπλέκονται -έστω και έμμεσα- σε οικονομικά σκάνδαλα, να μειωθούν στο ελάχιστο οι απολαβές των βουλευτών. Σε ενάμιση μήνα η Ιταλία εκλέγει τον νέο πρόεδρο της Δημοκρατίας της και οι ψήφοι τoυ κινήματος «Πέντε Αστέρων» θα μπορούσαν να είναι καθοριστικές. Μέχρι τότε, θα έχουν δημιουργηθεί δίοδοι επικοινωνίας με την Κεντροαριστερά;
Τέλος, ο «καβαλιέρε». Θα δούμε αν, επιτέλους, οι εκλογές αυτές, θα οδηγήσουν και στην οριστική συνταξιοδότηση τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αν, δηλαδή, κάποιοι σύμμαχοι και συνεργάτες του, μετά την πιθανή ήττα, θα βρουν τη δύναμη να τον αμφισβητήσουν ανοιχτά. Περισσότερο από το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, μπορεί, τελικά, να μετρήσει η ετυμηγορία της δίκης του «Ρούμπι Γκέιτ», τις ερχόμενες εβδομάδες.
