Του Δημήτρη Σ. Φαναριώτη
Αδιάφορη απέναντι στους πολιτικούς και τις εκλογές εμφανίζεται η ιταλική νεολαία -και με το δίκιο της, καθώς η ανεργία μεταξύ των νέων 15-24 ετών έχει εκτοξευθεί στο 37%, το υψηλότερο ποσοστό της τελευταίας 20ετίας.
Ποτέ η ιταλική νεολαία δεν βίωσε τέτοια επαγγελματική επισφάλεια και τέτοια αδιαφορία εκ μέρους των πολιτικών για το μέλλον της, παρά το γεγονός ότι οι ψήφοι τών κάτω των 30 ετών θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση.
Το μόνο σίγουρο, όπως γράφει στο σχετικό ρεπορτάζ της η «Κοριέρε ντελα Σέρα», είναι ότι κανείς δεν θα κατηγορήσει την επόμενη κυβέρνηση ότι αθέτησε τις υποσχέσεις της προς το πλέον δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, τη νεολαία, γιατί πολύ απλά δεν έχει υπάρξει καμία δέσμευση και καμία υπόσχεση.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Φρανσέσκο Αλέζι, οι νέοι βλέπουν την πολιτική σαν μια ντισκοτέκ με «δύσκολη» πόρτα, στην οποία δεν μπορούν να μπουν. Οι πέντε βασικοί συνασπισμοί υποψηφίων έχουν επιστρατεύσει κάθε μέσο για να προσελκύσουν το σημαντικό αυτό τμήμα των ψηφοφόρων, αλλά εις μάτην. Κι αυτό γιατί η νέα γενιά έχει απηυδήσει να τους βλέπει στην τηλεόραση, και το μόνο που κάνει είναι αρνητικά για την πολιτική σχόλια στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι δεν θα κάνουν τον κόπο να πάνε μέχρι την κάλπη.
Την ίδια ώρα η μέση ιταλική οικογένεια έχει εξαντλήσει τόσο τα οικονομικά της αποθέματα όσο και την υπομονή της. Παράλληλα, εφιαλτικά είναι τα ποσοστά για την ανεργία των νέων, αφού στην ηλικιακή ομάδα 15-24 το ποσοστό ξεπερνά το 37%, το υψηλότερο από το 1992! Και αυτός δεν είναι παρά ο μέσος όρος της χώρας, ο οποίος στον φτωχό Νότο είναι σαφώς υψηλότερος. Επιπροσθέτως, το κύμα φυγής των νέων που αναζητούν μια καλύτερη τύχη σε άλλες χώρες διογκώνεται, αφού την τελευταία 10ετία το ποσοστό των Ιταλών αποφοίτων πανεπιστημίου που μετανάστευσαν αυξήθηκε από το 11% στο 28%.
Θλιβερό στοιχείο στην όλη υπόθεση αποτελεί το γεγονός ότι, ενώ κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε από την πολιτική τάξη να λάβει συγκεκριμένα μέτρα και να υιοθετήσει συγκεκριμένες στρατηγικές για τη νεολαία, οι πολιτικοί κωφεύουν και αφήνουν μια ολόκληρη γενιά να πάει χαμένη, αφού επικεντρώνουν την ατζέντα τους στη φορολογία και στο συνταξιοδοτικό. Ετσι δείχνουν σαν (;) να αδιαφορούν πλήρως για την αποκαλούμενη «χαμένη γενιά», η οποία βρίσκεται απέναντι στο ενδεχόμενο να γνωρίσει το πλέον απάνθρωπο πρόσωπο της ανεργίας.
Και η απογοήτευση και οργή της νεολαίας θα έχει σύντομα δραματικές επιπτώσεις. Οι οποίες δυστυχώς δεν θα αργήσουν να φανούν…
