ΕΠΙΠΛΕΟΝ

Είναι αντιρρησίας, επαναστάτρια, αντιστασιακή; Το σίγουρο είναι πως είναι νέα αλλά όχι οποιαδήποτε νέα. Αγαπά λιγότερο τη ζωή και περισσότερο την ανάγκη της να μείνει πιστή σε ό,τι εκείνη θεωρεί ελεύθερη σκέψη. Θα υπερασπιστεί τη γνώμη της, την απόφασή της να θάψει το πτώμα του αδελφού της Πολυνείκη, όσο πειστικά κι αν ακούγονται τα επιχειρήματα του Κρέοντα. Επιχειρήματα σοβαρά που αφορούν τη σωτηρία της χώρας, τη λειτουργία της πόλης, των θεσμών, την αναγκαία πολιτική σκοπιμότητα, την προστασία της ίδιας της Αντιγόνης.

Εκείνη, όμως, γνήσια κόρη του αρχαίου πατέρα της, του Οιδίποδα, είναι αμετανόητη στο να «πηγαίνει τα ερωτήματα μέχρι τέλους», ακόμα κι αν η απάντησή τους σημαίνει θάνατο. Με την καθαρότητα του βλέμματός της, το «ομιλητικό» μικρόσωμο κορμί της, τον σταθερό τόνο της φωνής της, την αθωότητα της σκέψης της, την ουτοπική δύναμη της νιότης της, το μοναχικό της φόβο όταν την κοιτάζει ο θάνατος, θα καταφέρει να ζήσει στο διηνεκές ανανεώνοντας μέσα στους αιώνες οντολογικά ερωτήματα για πράξεις ψηλότερες και από το μπόι γίγαντα.

Κι αυτή η Αντιγόνη πήρε πραγματική ζωή μέσα από την ερμηνεία της Ηρώς Μπέζου. Η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ στο Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη είναι μια παράσταση που παρακολουθείς απνευστί. Για πολλούς λόγους. Είναι φτιαγμένη με ήθος, αξιοπρέπεια, πολλή δουλειά και σεβασμό προς το κοινό. Τι κι αν ο Γιάννης Μπέζος κατάκτησε τον πολύ κόσμο μέσα από την τηλεόραση; Εκείνον τον έχει κατακτήσει το θέατρο κι αυτό φαίνεται, κυρίως, σ' αυτή την παράσταση. Τι κι αν η παρουσία της κόρης του Ηρώς Μπέζου προκάλεσε σχόλια κλασικής ελληνικής προέλευσης, του τύπου: «Πατέρας και κόρη μαζί τη σκηνή;» Την απάντηση δίνει η ίδια η παράσταση, που νικά σε όλα τα σημεία: τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, το λιτό σκηνικό, την κίνηση των ηθοποιών.

Εφη Μαρίνου