Ο κορυφαίος ανθρωπιστής Στεφάν Εσέλ, συγγραφέας του βιβλίου «Αγανακτήστε», που αποτέλεσε την έμπνευση για το ομώνυμο κίνημα, αποχαιρέτησε πλήρης ημερών αυτόν τον κόσμο στα 95 του

Του Δημήτρη Σ. Φαναριώτη

Σπάνια συναντά κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο ανθρώπους σαν τον Στεφάν Εσέλ, η σκέψη του οποίου αποτέλεσε την «πρώτη ύλη», την καύσιμη ύλη για το κίνημα των Αγανακτισμένων, που ξεκίνησε στην Ισπανία για να διαδοθεί στη συνέχεια και στις υπόλοιπες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Το απόσταγμα αυτής της σκέψης του αποτύπωσε σ' ένα μικρό βιβλιαράκι 23 σελίδων με τον τίτλο «Indignez vous» (Εξεγερθείτε), το οποίο έγινε best-seller το 2010 όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε 34 άλλες χώρες ξεπερνώντας σε πωλήσεις τα 4,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Σ' αυτό καλούσε τους πολίτες, και ειδικότερα τη νεολαία, να εξεγερθούν ειρηνικά εναντίον των τεσσάρων μεγάλων «πληγών» του σύγχρονου πολιτισμού: της κοινωνικής αδικίας, της δικτατορίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, της καταπίεσης των μειονοτήτων και της οικολογικής καταστροφής.

Κορυφαία μορφή της γαλλικής αντίστασης, επιζών των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, συντάκτης (το 1948) της Παγκόσμιας Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και υπέρμαχος των Παλαιστινίων, ο Εσέλ «έφυγε» χθες στην κυριολεξία «πλήρης έργων και ημερών» στα 95 του χρόνια.

Γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1917 και μετακόμισε στο Παρίσι σε ηλικία 7 ετών. Σπούδασε Φιλοσοφία στη Σχολή Normal Superieur το 1940, για να ενταχθεί στη συνέχεια στο πλευρό του Σαρλ ντε Γκολ κατά του ναζισμού. Αντιστασιακός και μέλος της ειδικής ομάδας δολιοφθορών BCRA, συνελήφθη από την Γκεστάπο, βασανίστηκε και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ, απ' όπου όμως κατόρθωσε να δραπετεύσει. Στη μεταπολίτευση αναγνωρίστηκε ως σπουδαίος διπλωμάτης και εκπληκτικός διαπραγματευτής.

Κορυφαίος υποστηρικτής του δίκαιου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αγωνίστηκε με μοναδική μαχητικότητα και συνέπεια ενεργά, τόσο για μείζονος όσο και για ήσσονος σημασίας ζητήματα, και για τον λόγο αυτό βραβεύτηκε το 2008 από την UNESCO για την οικουμενική συμβολή του στην υπόθεση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Τάχθηκε, μεταξύ άλλων, στο πλευρό των ιθαγενών που εναντιώθηκαν στην κατασκευή μεγάλου φράγματος στον Αμαζόνιο, εναντίον της χούντας στη Βιρμανία, αλλά και υπέρ των 350 προσφύγων από το Μάλι, οι οποίοι το 1997 είχαν καταφύγει στην εκκλησία του Αγίου Βερνάρδου στο Παρίσι.

Ωστόσο, όπως γράφει η «Le Monde», απ' όλες τις μάχες που έδωσε στη ζωή του ξεχωριστή θέση κατέχει η στάση του απέναντι στο παλαιστινιακό ζήτημα και η δριμύτατη κριτική που ασκούσε συστηματικά απέναντι στην ισραηλινή πολιτική.

«Η ευτυχία», έλεγε, ο Εσέλ «δεν μπορεί να αποκτήσει όλη της τη δύναμη παρά μόνο εάν εξαπλώνεται γύρω από το άτομο που είναι ευτυχισμένο γιατί είναι μεταδοτική. Οταν οι ολιγαρχίες εμποδίζουν τον λαό που θα έπρεπε να επωφεληθεί από τη δημοκρατία να είναι ευτυχισμένος, τότε η ευθύνη αυτή απαιτεί την αγανάκτηση, την κατακραυγή».

Οπως γράφει η «Liberation» και πολλά ακόμη γαλλικά έντυπα, το «φαινόμενο Εσέλ» οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι επανέφερε στη σύγχρονη κοινωνία την «αρχαϊκή» σχέση ανάμεσα στις γενεές. Κατάφερε δηλαδή να αναβιώσει τον διάλογο ανάμεσα σε γηραιότερους και νεότερους και ειδικότερα την αλληλεγγύη ανάμεσα στις γενιές.

Ιστορικό Ροής

Εκτύπωση

Επιστροφή