Ρόκο Λένι Ούκιτς: Και μπασκετμπολίστας και ντράμερ

Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς γεννήθηκε το 1984, μια χρονιά που το κοινό τής –τότε- ελληνικής ροκ σκηνής «βασανιζόταν» να απαντήσει στο δίλημμα «Κιθαρίστας ή ντράμερ;». Αν είχε υπ’ όψιν του την περίπτωση του χαρισματικού Κροάτη, ο Γιάννης Γιοκαρίνης θα μπορούσε μερικά χρόνια αργότερα να παραφράσει το ρεφρέν και να τραγουδήσει… «Μπασκετμπολίστας ή ντράμερ;».

Γιος του Ζόραν Ούκιτς, του ντράμερ του ροκ συγκροτήματος Daleka Obala, ο Λένι μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου το στερεοφωνικό έπαιζε συνέχεια ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς από μοντέρνα μουσική.

«Για να καταλάβεις, το πρώτο άκουσμα που θυμάμαι είναι το “Road to Nowhere”, μια μεγάλη επιτυχία των Talking Heads από το άλμπουμ τους “Little Creatures”. Ημουν περίπου τριών χρόνων και το ζήταγα συνέχεια. Κάπου εκεί, ο μπαμπάς μού έδειξε τα βασικά. Να κρατάω απλούς ρυθμούς να κάνω κάτι μικρά filles».

- Το μπάσκετ πότε μπήκε στη ζωή σου;

«Αργότερα. Στα επτά. Οπως τα περισσότερα παιδιά στην Κροατία, δοκίμασα όλα τα σπορ. Ομως, μόλις άρχισα να παίζω μπάσκετ, κόλλησα. Λες και βρήκα τον προορισμό μου».

- Οταν κοιμόσουν, ονειρευόσουν να βάλεις το νικητήριο καλάθι σε έναν τελικό ή να παίζεις σόλο σε μια συναυλία και όλα τα φώτα να είναι πάνω σου;

«Οσο ξεχώριζα στο μπάσκετ τόσο λιγότερο έπαιζα ντραμς, μέχρι που το σταμάτησα τελείως. Δεν μου έμενε χρόνος, γιατί είχα στα χέρια μου μια μπάλα. Μανιακός σου λέω. Συνειδητοποίησα νωρίς ποιο θα είναι το επάγγελμά μου».

- Και σου έμεινε μόνο το όνομα που σου έδωσαν οι γονείς σου: Ρόκο. Από το Ροκ και Λένι, από τον Τζον Λένον;

«Οχι ακριβώς. Ξανάρχισα να παίζω ντραμς στα 19 μου, τότε που απέκτησα το πρώτο δικό μου διαμέρισμα. Στη μετακόμιση, ο πατέρας μου μου έδωσε ένα παλιό σετ που δεν χώραγε στο πατρικό μας στο Σπλιτ, κι έτσι ζεστάθηκα και πάλι. Από τότε άρχισα να μελετάω πολύ σοβαρά και ταυτόχρονα να διασκεδάζω. Η μουσική είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Μόλις αποσυρθώ από την ενεργό δράση, σίγουρα θα κάνω κάτι σχετικό με αυτήν».

- Στην Αθήνα κάνεις… διάλειμμα;

«Τι διάλειμμα; Μόλις ήρθα, αγόρασα ένα κλασικό μοντέλο, ένα Ludwig. Μην πάει ο μυαλό σου σε τίποτα ηλεκτρονικά που κυκλοφορούν για να περιορίσουν τον θόρυβο. Στο σπίτι έχω ένα γκαράζ που είναι απομονωμένο και το χρησιμοποιώ ως στούντιο. Στην αρχή που η απόδοσή μου δεν ήταν αυτή που ήθελα, εκεί ξέσπαγα».

- Η σχέση σου με τα κρουστά σε έχει βοηθήσει στο μπάσκετ;

« Ναι. Με έχει βοηθήσει, γιατί ενώ είμαι δεξιόχειρας, παίζω ντραμς σαν αριστερόχειρας με το “hi hat” δεξιά. Οπότε πιο γρήγορα από τους άλλους μπορούσα να κάνω καλή ντρίμπλα και λέι-απ με τα δύο χέρια».

- Ποιος μπασκετμπολίστας ήταν το ίνδαλμά σου όταν ήσουν πιτσιρικάς;

«Ο Ρέτζι Μίλερ, γιατί ήταν ψυχρός εκτελεστής και πάντα έβαζε τα νικητήρια καλάθια. Είμαι και φαν της Ιντιάνα, παρότι πέρασα από το Τορόντο και το Μιλγουόκι».

- Κι από ντράμερ;

«Ο συγχωρεμένος ο John Bonham, των Led Zepelin».

- Αυτό το σκληρό στυλ σού αρέσει;

«Αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Red Hot Chili Peppers. Εχω κουβαλήσει ολόκληρη την Εθνική Κροατίας σε συναυλία τους. Μου αρέσουν πολύ ο Jimmy Hendrix και οι Nirvana».

- Αλλη μορφή τέχνης παρακολουθείς;

«Πολύ κινηματογράφο. Ο “Νονός”, όλα τα έργα του “Ρόκι” και του “Τζέιμς Μποντ” μου αρέσουν.

-Στην καριέρα σου έχεις βρει συμπαίκτες να μοιράζεσαι τα ίδια ενδιαφέροντα;

«Παλιότερα ήταν ο Γκόρνταν Γκίριτσεκ, που νόμιζε ότι έπαιζε καλή κιθάρα. Στον Παναθηναϊκό έχω τον Χάρη Γιαννόπουλο, που όντως παίζει καλή κιθάρα. Αλλωστε, όπως τον βλέπεις με το μαλλί και το μούσι, δεν σου θυμίζει ροκ σταρ;»

- Να υποθέσω ότι με μουσική φτιάχνεσαι πριν από τα ματς;

«Ναι, φυσικά. Με δυναμική μουσική στα ακουστικά. Και αν παίξω καλά και νικάμε, κρατάω το ίδιο τραγούδι μέχρι να χάσουμε και να το αλλάξω».

- Τι άκουγες πριν από τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και έπαιξες τόσο καλά σε σημείο να αναδειχθείς MVP;

«Το νέο cd του Jack Wite, το “Blunderbuss”. Και μακάρι να τελειώσω τη σεζόν μ' αυτό….»