Σύγκρουση μέχρις εσχάτων υπόσχονται τα ολλανδικά συνδικάτα στην κυβέρνηση Ρούτε, εάν επιμείνει στα σχέδιά της για πρόσθετη λιτότητα με ένα πακέτο μέτρων 4 δισ., προκειμένου η χώρα να πιάσει τον στόχο μείωσης του ελλείμματος στο 3% το 2014.
Ζητούν περικοπές «ηλίθιες και απερίσκεπτες», ανέφερε η οργισμένη ανακοίνωση του μεγαλύτερου συνδικάτου της χώρας όσον αφορά τις προτάσεις του πρωθυπουργού για χαλάρωση των νόμων που διέπουν τις απολύσεις, περιορισμό στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανέργων, πάγωμα μισθών και αύξηση των φόρων, παρ' όλο που η ολλανδική οικονομία συρρικνώθηκε πέρσι κατά 1% και αναμένεται να μειωθεί κι άλλο φέτος, τουλάχιστον κατά 0,5%.
Ο Τον Χέερτς, επικεφαλής της ομοσπονδίας των συνδικάτων (FNV), καταδίκασε το πακέτο των μέτρων, υποστηρίζοντας ότι νέα λιτότητα πολλών δισεκατομμυρίων, εάν προστεθεί στα μέτρα των 16 δισ. που είχαν ανακοινωθεί το περασμένο φθινόπωρο, «είναι η πιο χαζή κίνηση που μπορεί να κάνει κανείς» διότι θα βυθίσει την ολλανδική οικονομία περαιτέρω στην ύφεση.
Η σύγκρουση είναι άλλο ένα σημάδι αποδυνάμωσης του ηλικίας μόλις 4 μηνών κεντρώου κυβερνητικού συνασπισμού, που ανέλαβε μεν την εξουσία με μια ατζέντα μεγάλων μεταρρυθμίσεων, αλλά στην πορεία σκοντάφτει λόγω των αλλεπάλληλων μέτρων λιτότητας που έχει προωθήσει και των επιδεινούμενων δεδομένων της οικονομίας. Μιλώντας στην κρατική τηλεόραση την Κυριακή, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Λόντεβικ Ασερ, που προέρχεται από το Εργατικό Κόμμα, σχεδόν ικέτευσε τα συνδικάτα να προσέλθουν στις διαπραγματεύσεις για τις περικοπές, δηλώνοντας πρόθυμος «να συζητήσει προσαρμογές και εναλλακτικές λύσεις».
Η κυβέρνηση ελπίζει να ολοκληρώσει τις συζητήσεις με τους κοινωνικούς εταίρους τις επόμενες δύο εβδομάδες, με μια συμφωνία που θα έχει την έγκριση μιας «ευρείας πλειοψηφίας». Η συναίνεση είναι ζωτικής σημασίας για τον Μάρκ Ρούτε, δεδομένου ότι η κυβέρνησή του -μια συμμαχία μεταξύ κεντροδεξιών Φιλελευθέρων και κεντροαριστερών Εργατικών- δεν έχει πλειοψηφία στη Γερουσία και χρειάζεται την υποστήριξη μικρότερων κομμάτων, που θέτουν νέα ζητήματα. Οπως, για παράδειγμα, οι Χριστιανοδημοκράτες, που δέχονται μεν το πάγωμα των μισθών, απορρίπτουν όμως τις αυξήσεις των φόρων. Ενώ, από την άλλη πλευρά, οι Σοσιαλιστές υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο.
