ΕΠΙΠΛΕΟΝ

Ηταν μια παρουσίαση βιβλίου που την χάρηκα όσο και το ίδιο το βιβλίο. Προχθές στον «Ιανό» ανέβηκαν στο πάνελ η Ξένια Κουναλάκη, ο Πάσχος Μανδραβέλης, ο Μιχάλης Μητσός, η Τζίνα Μοσχολιού, ο Τάσος Παππάς. Τα κείμενα που έγραψαν για τo βιβλίο «Η Βία» (εκδόσεις Πόλις) περιγράφουν μερικές από τις «βίες», που υφίσταται κανείς καθημερινά: την άνοδο της Χρυσής Αυγής, τα επιλεκτικά δημοκρατικά μας αντανακλαστικά, την αμηχανία μας να τη διαχειριστούμε, την πολιτική της καταγωγή, τη διαφορά (υπάρχει άραγε;) μεταξύ δεξιών και αριστερών άκρων.

Είδα πολλούς σε αυτήν την εκδήλωση: δημοσιογράφους, πολιτικούς, γελοιογράφους, καλλιτέχνες, ακτιβιστές, ανθρώπους που κυρίως συμφωνούσαν, λιγότερους που διαφωνούσαν. Δεν είδα όμως εκείνους που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι σε μια τέτοια ψύχραιμη εκδήλωση.

Την -πρώην ευτυχώς- νηπιαγωγό του παιδιού μου, για παράδειγμα. Αυτό το νέο κορίτσι έδωσε για τη γιορτή των Χριστουγέννων στα 4χρονα ένα σπονδυλωτό ποίημα. Μη φανταστείτε κάτι απαιτητικό. Κάνα-δυο στίχους στο καθένα. Η δική μου λοιπόν ήρθε στο σπίτι με ένα χαρτάκι που έγραφε: «Τη Μέρκελ να ξεχάσετε, λογαριασμούς, χαράτσια». Αυτό ήταν το ποίημά της.

Μια ίωση, για καλή μου τύχη, της στέρησε τη γιορτή. Ετσι γλίτωσα κι εγώ από τη βαρβαρότητα να παρακολουθείς παιδιά να βρίζουν στη χριστουγεννιάτικη γιορτή την καγκελάριο μιας ευρωπαϊκής χώρας. Και όχι, δεν μένω στη Λούτσα. Οχι, αυτή δεν ήταν μια αυτοσχέδια γιορτή μίσους. Σε παιδικό σταθμό της Αγίας Παρασκευής έλαβε χώρα. Αλλά βέβαια την αντιμνημονιακή βία, που το δημόσιο σχολείο φροντίζει να «φυτεύει» στα παιδικά μυαλά δεν τη μετράμε. Το δικό μας μένος το βαφτίσαμε αγανάκτηση. Τα δικά μας κατηχητικά δεν μπορούν να κάνουν λάθος.

Μ.Κ.