Του Κ. Μανωλιουδάκη 

Με όνομα «βαρύ» και βιογραφικό απ' τα λίγα, ο Λουτσιάνο Φιγκερόα όταν αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό έδινε την εντύπωση του επιθετικού «πολυτελείας», με γνώμονα τα σημερινά οικονομικά -και όχι μόνο- στάνταρ του συλλόγου.

Υπήρχαν βέβαια αναστολές και ενστάσεις.

Πρώτον, για το κατά πόσον έρχεται στη χώρα μας θέλοντας να αποδείξει ότι… υπάρχει και όχι για τις γνωστές και μη εξαιρετέες «αρπαχτές» αθλητών με ανάλογα «γαλόνια».

Και δεύτερον, για το αν οι μπόλικοι τραυματισμοί που έχει περάσει στην καριέρα του τον έχουν «ρίξει» επίπεδα όσον αφορά την ποιότητά του και προφανώς με ποια συχνότητα θα επαναληφθούν -αν επαναληφθούν.

Το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος είναι σαφώς πρόωρο να απαντηθεί. Ουδείς μπορεί να προβλέψει αν ο Φιγκερόα θα βγάλει τραυματισμούς στο διάστημα της παραμονής του στη χώρα μας. Αυτό θα το καταδείξει ο χρόνος και η πορεία του μέσα σε αυτόν.

Τα υπόλοιπα, εντούτοις, «φωνάζουν» και δείχνουν την πραγματικότητα: Ο Λούτσο ήρθε στον Παναθηναϊκό για να μείνει. Και θα δώσει τον καλύτερό του εαυτό για να αποτελέσει τον νέο ηγέτη της ομάδας.

Από την αρχή τα μηνύματα ήταν ενθαρρυντικά. Από τις μαρτυρίες όσων τον έβλεπαν στις πρώτες του προπονήσεις στις αθλητικές εγκαταστάσεις της Παιανίας και διέκριναν τον ζήλο και το πάθος του για «επιστροφή». «Επαγγελματίας υψηλού επιπέδου» ήταν το απόφθεγμα, με την «πινελιά» ότι «ο άνθρωπος φαίνεται, είναι από τους πιο ποιοτικούς παίκτες που έχουμε».

Τα πρώτα δείγματα γραφής φάνηκαν στην οκτάλεπτη συμμετοχή του στο ντέρμπι με την ΑΕΚ -ένα μήνα νωρίτερα απ' ό,τι αρχικά είχε προβλεφτεί! Εκεί, στην πρώτη του επαφή με την μπάλα, «μυρίστηκε» τη λάθος εκτίμηση του Κουτρουμπή και λίγο έλειψε να τη στείλει στα δίχτυα…

Και φυσικά από το πρώτο του 45λεπτο, συν τις καθυστερήσεις, στο σαββατιάτικο ματς του Παναθηναϊκού με την Κέρκυρα, που κατέδειξε όχι τόσο την ποιότητα, όσο την προσωπικότητά του. Στη φάση του πέναλτι, με το ματς στο 0-0 και μόλις 12 μόλις πριν από το φινάλε του αγώνα, πήρε την μπάλα μόνος του, την έστησε στην άσπρη βούλα και το εκτέλεσε με «άντερα». Κοίταξε δεξιά, σταμάτησε λίγο πριν σουτάρει, είδε ότι ο αντίπαλος τερματοφύλακας είχε «τσιμπήσει» πέφτοντας εκεί που ο ίδιος κοιτούσε και με ένα απλό πλασέ με το αριστερό, έστειλε την μπάλα στην απέναντι γωνία. Το πρώτο του γκολ με την πράσινη φανέλα και το τριφύλλι στο στήθος, το πρώτο γκολ – τρίποντο για τον Παναθηναϊκό, το οποίο το πανηγύρισε με την ψυχή του. Ο κόσμος τον αποθέωνε, αυτός έσφιγγε τις γροθιές του μαζί μ' ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά και το βράδυ έκανε το «τραπέζι» στους ισπανόφωνους συμπαίκτες του: τον Ζέκα, τον Τοτσέ, τον Φορναρόλι, τον Βελάσκες και τον Εσπάρθα. Ο Φιγκερόα, κύριοι, ήρθε για να μείνει…