ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ: Στις 14 Απριλίου οι εκλογές. «Δαγκωτό» Μαδούρο ψηφίζουν οι «τσαβίστας». Ως μαθητής του Λούλα ντα Σίλβα πλασάρεται ο ηγέτης της ενωμένης αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες
Του Γιώργου Τσιάρα
Στις 14 Απριλίου θα πραγματοποιηθούν τελικά οι εκλογές στη Βενεζουέλα, με τον προσωρινό πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο, τον οποίο είχε επιλέξει προσωπικά ο Ούγκο Τσάβες ως τον διάδοχό του, να προβάλει σαν το απόλυτο φαβορί έναντι του «κεντρώου», στα λόγια τουλάχιστον, ηγέτη της ενωμένης αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες.
Ο Καπρίλες είχε χάσει το περασμένο Σεπτέμβριο από τον –καταβεβλημένο και ετοιμοθάνατο, όπως αποδείχθηκε- Τσάβες με διαφορά 11 μονάδων, και όλα δείχνουν πως δεν θα κατορθώσει ούτε αυτή τη φορά να ξεπεράσει το συναισθηματικό «δέσιμο» του βενεζουελάνικου λαού με τον πρόωρα χαμένο ηγέτη του, καθώς είναι βέβαιο πως τα εκατομμύρια των «τσαβίστας» θα ψηφίσουν «δαγκωτό» Μαδούρο. Αυτή τη διάχυτη αίσθηση πως ο Τσάβες, ακόμη και νεκρός, θα κερδίσει σαν άλλος «Ελ Σιντ» και αυτές τις εκλογές, ήρθαν άλλωστε να επιβεβαιώσουν όχι μόνον οι μαζικές σκηνές λατρείας των τελευταίων 24ώρων, με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά για να αποχαιρετίσουν τον ηγέτη τους, αλλά και οι δύο πρώτες μεταθανάτιες δημοσκοπήσεις που προβλέπουν άνετη επικράτηση του Μαδούρο και του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Με το γνήσιο πένθος τους για τον λαογέννητο αυτόν ηγέτη, οι απλοί Βενεζουελάνοι έδωσαν την καλύτερη απάντηση σε όσους ντόπιους και ξένους εξακολουθούν και μετά θάνατον να τον δαιμονοποιούν ως δήθεν «αντιδημοκράτη». Παρά τα σοβαρά λάθη του, άλλωστε, ο μακαρίτης συνέδεσε για πάντα το όνομά του με την έστω και μερική αναδιανομή του πλούτου και της γης υπέρ των αδυνάτων, την ανάκτηση μέρους του εθνικού πλούτου από τους νέους «κονκισταντόρες» -τις αδηφάγες αμερικανικές και ευρωπαϊκές πολυεθνικές- , τον υποδιπλασιασμό των ποσοστών της απόλυτης φτώχειας (από 49,4% το 1999, στο 27,8% το 2010) και μια γενικότερη πορεία βελτίωσης των συνθηκών ζωής της μεγάλης πλειονότητας των κατοίκων της χώρας. Πάνω σε αυτά τα αδιαμφισβήτητα επιτεύγματα, αλλά και στον μύθο του «κομαντάντε των φτωχών», που έδιωξε τους ξένους εκμεταλλευτές και δεν φοβήθηκε να τα βάλει με την Ουάσιγκτον, στήνεται η επόμενη μέρα της Βενεζουέλας.
Με άλλα λόγια, η τσαβική «Μπολιβαριανή Μπουρζουαζία», τα νέα γραφειοκρατικά στρώματα που ξεπήδησαν (και πλούτισαν) στα 14 χρόνια κυριαρχίας του μακαρίτη, δεν μοιάζει να απειλείται πολιτικά, και πιθανότατα θα συνεχίσει να κυβερνά τη Βενεζουέλα για την επόμενη εξαετία. Αυτοί που αγωνιούν για το μέλλον, ωστόσο, είναι η βάση του τσαβικού κινήματος, τα εκατομμύρια των Βενεζουελανών φτωχών, που μπορεί να είδαν τα τελευταία χρόνια σημαντική βελτίωση στη καθημερινότητα τους, αλλά καλούνται τώρα να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα, οικονομικά (ξέφρενος πληθωρισμός, συνεχείς υποτιμήσεις του νομίσματος, αύξηση της ανεργίας και της κακοπληρωμένης part time εργασίας) και κοινωνικά (εκτός ελέγχου εγκληματικότητα και διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης, ελλείψεις και μαύρη αγορά σε βασικά αγαθά, συχνά «μπλακ άουτ» σε ρεύμα και νερό, και υποδομές που καταρρέουν). Τη ίδια στιγμή εκατομμύρια πετροδολάρια χάνονται σε αμφιλεγόμενης αξίας δημόσια έργα και σε τσέπες «ημετέρων».
Η μάχη ωστόσο θα είναι σκληρότατη, και δεν θα τερματιστεί στις κάλπες, καθώς η κοινωνία της Βενεζουέλας εμφανίζεται βαθύτατα διχασμένη, με τα –ισχυρότατα παρά τις τσαβικές διώξεις– αντικυβερνητικά ΜΜΕ να ανεβάζουν συνεχώς τους τόνους ενάντια στην «καταστροφική» πολιτική του μακαρίτη και των επιγόνων του, ιδίως στον οικονομικό τομέα και σε ζητήματα ασφάλειας, και τον Μαδούρο να απαντά με ένα γνήσια τσαβικό μίγμα λαϊκισμού και θεωριών συνωμοσίας, κατηγορώντας τους «ιμπεριαλιστές» και τους ντόπιους συνεργάτες τους πως κρύβονται πίσω από τον καρκίνο του «κομαντάντε».
Για την -ώς ένα βαθμό- «ξεβολεμένη» από τον Τσάβες, άρχουσα τάξη της χώρας, η είδηση του θανάτου του ήταν το καλύτερο δώρο – γι' αυτό και πολλοί μεγαλοαστοί, εντός και εκτός της χώρας, από το Καράκας ώς τη Μαδρίτη και από το Μαϊάμι ώς την Μπογκοτά, την γιόρτασαν με κορναρίσματα και σαμπάνιες. Ωστόσο η συντηρητική παράταξη προσπαθεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της, με τον (πολυεκατομμυριούχο) Καπρίλες να εμφανίζεται έξυπνα στο πόπολο ως μαθητής των πιο ήπιων «σοσιαλδημοκρατικών» πολιτικών του Βραζιλιάνου ηγέτη Λούλα ντα Σίλβα, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να προσεταιριστεί τους μετριοπαθείς, αλλά και τους δυσαρεστημένους του ετερόκλητου τσαβικού κινήματος.
