Του Σταύρου Ζουμπουλάκη
Οι Ελληνες ναζιστές γράφουν κι αυτοί πολύ. Εκδίδουν περιοδικά και εφημερίδες, γράφουν ποιήματα και τραγούδια, μυθιστορήματα, αυτοβιογραφίες, «θεωρητικά» κείμενα, πολιτικές διακηρύξεις.
Χρωστάμε μεγάλη χάρη στον Δημήτρη Ψαρρά που άντεξε να τα διαβάσει όλα αυτά, ώστε να ανασυγκροτήσει τεκμηριωμένα την ιστορία, την ιδεολογία και την πρακτική της Χρυσής Αυγής.
Ηταν ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει τούτη τη στιγμή (αν λάβουμε υπ' όψιν μας το προηγούμενο βιβλίο του για τον Καρατζαφέρη και δεκάδες συναφή κείμενα του Ιού της «Ελευθεροτυπίας») και ευτυχώς το έκανε.
Στις λίγες αράδες που έχω στη διάθεσή μου, θα σταθώ σε ένα μόνο σημείο. Το βιβλίο τεκμηριώνει με τρόπο αναντίρρητο τον καθαρά ναζιστικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής. Η οργάνωση αυτή εμπνέεται απευθείας από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα (NSDAP) του Χίτλερ, και όχι γενικά και αόριστα από τα φασιστικά κινήματα της Ευρώπης του Μεσοπολέμου.
Δεν εμπνέεται απλώς, αλλά το αντιγράφει, το μεταφράζει στα ελληνικά. Αντιγράφει την ιδεολογία του, τη δομή του, την πρακτική και τις μεθόδους του, τα συνθήματά του, τα σύμβολά του, τα χρώματά του. Ελάχιστα παραδείγματα: το κεντρικό σύνθημά της («Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή») είναι μετάφραση του βασικού συνθήματος της χιτλερικής Νεολαίας («Blut und Ehre»).
Η αποκρουστική έκφραση του αρχηγού της «θα δούνε τότε τι σημαίνει […] οι ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια» είναι πάλι μετάφραση από το επίσημο εμβατήριο των χιτλερικών Ταγμάτων Εφόδου («Ακονίστε τα μακριά μαχαίρια στα πεζοδρόμια […]»). Το ίδιο ακριβώς και η τακτική της τρομοκρατίας στους δρόμους και της βίαιης κατάληψης γειτονιών και πλατειών.
Ακόμη και η ιδέα να ανοίξουν ένα μπαρ στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονος για να αποτελέσει ορμητήριό τους για τη βίαιη εκκαθάριση της περιοχής είναι πιστή αντιγραφή των μεθόδων του Ναζιστικού Κόμματος και των Ταγμάτων Εφόδου.
Οι χρυσαυγίτες σκέφτονται όπως σκέφτονταν οι Γερμανοί ναζιστές και κάνουν ό,τι έκαναν εκείνοι – ας ελπίσουμε όχι μέχρι τέλους.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν δηλαδή η Χρυσή Αυγή αποφασίζει τη συμμετοχή της στις εκλογές (για πρώτη φορά στις ευρωεκλογές του 1994), αποσύρει από τη δημόσια κυκλοφορία τον όρο του εθνικοσοσιαλισμού και αυτοχαρακτηρίζεται μόνον ως εθνικιστική.
Αλλάζουν αυτοχαρακτηρισμό αλλά δεν αλλάζουν ιδεολογία, όπως τεκμηριώνει με πολλά παραδείγματα ο Δημήτρης Ψαρράς. Ο διπλός λόγος άλλωστε, ένας «εσωτερικός», για τους μυημένους, και ένας «εξωτερικός», για το ευρύ κοινό, αποτελεί γνώρισμα της σημερινής ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς.
Οι χρυσαυγίτες αυτοπροσδιορίζονται κατ' επανάληψιν ως οι γιοι των ηττημένων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή των ναζιστών – και τι θράσος να θέλουν να καταθέτουν στεφάνια στα ηρώα των νικητών αυτού του πολέμου, κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου!
Αυτά λοιπόν τα παιδιά των ηττημένων του Πολέμου βρίσκονται σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων, η οποία υπάρχει επειδή ακριβώς οι πρόγονοί τους νικήθηκαν. Αν είχαν νικήσει οι πατέρες των χρυσαυγιτών δεν θα υπήρχε καμία Βουλή πουθενά στην Ευρώπη.
Το καθήκον που έχουμε όλοι εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια και τα δισέγγονα των πατριωτών που πολέμησαν και τελικά νίκησαν σε εκείνον τον πόλεμο, απέναντι στους αμετανόητους γιους των ηττημένων, είναι να τους αντιμετωπίσουμε και τώρα όπως και τότε: ως εχθρούς της πατρίδας, της κοινωνίας, της ελευθερίας, του πολιτισμού.
Η Χρυσή Αυγή, από εκεί που έπαιρνε πάντα, σε όσες εθνικές εκλογές συμμετείχε, κάτω από 0,50%, πήρε 7% και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012.
Το υψηλό αυτό ποσοστό θα την οδηγήσει άραγε να αλλάξει ιδεολογική ταυτότητα και πολιτικό προσανατολισμό, να μετατραπεί δηλαδή από ναζιστικό σε λαϊκιστικό ακροδεξιό κόμμα; Ολα μέχρι τώρα δείχνουν πως το μόνο στο οποίο μπορεί να μετεξελιχθεί η Χρυσή Αυγή είναι σε μαζικό φασιστικό κόμμα, με έναν σκληρό πάντα ναζιστικό πυρήνα.
Το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά έρχεται σε κρίσιμη στιγμή. Η Χρυσή Αυγή πρέπει να αντιμετωπιστεί τώρα. Οχι αύριο. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο, ό,τι δεν έγινε ώς σήμερα, ας γίνει τούτη την ύστατη ώρα. Αύριο θα είναι πολύ αργά. Μετά την έκδοση του βιβλίου, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.
