Της Χριστίνας Πάντζου
Οταν ξεκίνησε τις κοινωνιολογικές της μελέτες για τα προβλήματα των αποκλεισμένων της Τουρκίας, ήξερε ότι θα ενοχλούσε το τουρκικό κατεστημένο, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα της στοίχιζαν την αέναη δίωξή της.
Η Πινάρ Σελέκ, συγγραφέας, κοινωνιολόγος, φεμινίστρια και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είδε την περασμένη εβδομάδα να ακυρώνεται για τρίτη φορά η απόφαση που την απαλλάσσει από την κατηγορία της τρομοκρατικής επίθεσης ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για μια νέα δίωξή της.
Η Σελέκ ήταν πάντα αγκάθι για τις τουρκικές Αρχές, καθώς η δουλειά της επικεντρώνεται γύρω από τη χειραφέτηση των γυναικών, των παιδιών του δρόμου, των άστεγων, των ομοφυλόφιλων, αλλά και από θέματα «απαγορευμένα» όπως ο μιλιταρισμός και η κουρδική μειονότητα.
Η οδύσσειά της ξεκίνησε από μια εργασία της για το εκτός νόμου PKΚ (Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν), για την οποία συνελήφθη και βασανίστηκε για να αποκαλύψει ονόματα ανταρτών που συνομίλησαν μαζί της.
Επειτα ήρθε η κατηγορία ότι συμμετείχε σε βομβιστική επίθεση κατά παζαριού στην Κωνσταντινούπολη το 1998, που στοίχισε τη ζωή εφτά ανθρώπων.
Πέρασε δυόμισι χρόνια στη φυλακή έως ότου το 2000 το δικαστήριο την απάλλαξε των κατηγοριών, καθώς έξι πορίσματα εμπειρογνωμόνων κατέδειξαν πως η έκρηξη δεν οφειλόταν σε βόμβα αλλά σε διαρροή αερίου. Αλλά έκτοτε σύρθηκε σε άλλες δύο δίκες, το 2006 και το 2011, στις οποίες επίσης αθωώθηκε.
Η απόφαση της περασμένης εβδομάδας, έπειτα από αίτημα του εισαγγελέα του Ανώτατου Δικαστηρίου, με την οποία ακυρώνεται η τελευταία αθωωτική της απόφαση (για «διαδικαστικούς λόγους»), ανοίγει τον δρόμο για μια νέα, τέταρτη, δίωξή της.
Η Σελέκ είναι ανάμεσα στα άλλα συνιδρύτρια της γυναικείας συνεταιριστικής οργάνωσης Amargi και στο ομώνυμο φεμινιστικό περιοδικό και το πραγματικό της «έγκλημα» είναι ότι καταγράφει σχολαστικά τόσο τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και ταμπού της τουρκικής κοινωνίας όπως η πορνεία ή η οικοδόμηση του «τουρκικού ανδρισμού μέσα από τη στρατιωτική θητεία», θέμα του τελευταίου της βιβλίου.
Εντονες υπήρξαν οι αντιδράσεις για αυτή την απόφαση, με τη Διεθνή Ομοσπονδία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Παγκόσμια Οργάνωση κατά των Βασανιστηρίων να καλούν τις τουρκικές αρχές να δώσουν τέλος σε αυτή τη δεκατετράχρονη δικαστική δίωξη.
Οσο για την ίδια, από το Στρασβούργο όπου ζει εξόριστη, δήλωσε: « Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν θα επιτρέψω να με μεταμορφώσουν σε μια γυναίκα απαρηγόρητη, σε ένα ράκος.
Διαφυλάσσω σαν πολύτιμο λίθο την ικανότητά μου να ελπίζω. Υπάρχει μια αρχή που μου αρέσει και προσπαθώ να εφαρμόζω στη ζωή μου: «Η λογική μου είναι απαισιόδοξη, η βούλησή μου αισιόδοξη».
