Στο «Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους?» η Κωνσταντίνα Βούλγαρη πιάνει με θαυμάσιο, άμεσο τρόπο την ανάγκη για ομαδική δράση. Οταν όμως φτάνει στο πολιτικό διά ταύτα, χάνει κάθε δύναμη πειστικότητας

Tης Λήδας Γαλανού

Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους? (αστεράκια: 2) σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Βούλγαρη ηθοποιοί: Μαρία Γεωργιάδου, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Δημήτρης Πιατάς, Θέμις Μπαζάκα, Κώστας Γανωτής, Αλέξης Χαρίσης

Η Ηλέκτρα είναι μια 30χρονη κοπέλα που ζει μόνη στα Εξάρχεια και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στον πολιτικό ακτιβισμό, την αναρχική δράση και τους κοντινούς της ανθρώπους. Ο φίλος της είναι στη φυλακή, κατηγορούμενος για τρομοκρατικές ενέργειες. Οι γονείς της, καλλιτέχνες της αριστερής διανόησης, την καταπιέζουν με την καταναγκαστική τους «ελευθεριότητα». Τον περισσότερο χρόνο της τον περνά με τον μικρό που φροντίζει ως baby sitter, ένα αγόρι γύρω στα 8, στο οποίο προσπαθεί να εμπνεύσει την πίστη ότι όταν προσπαθήσεις, μαζί με την ομάδα σου, μπορείς να κάνεις τα πράγματα καλύτερα. Κοντά του βρίσκει την ιδανική ενσάρκωση του καθαρού μυαλού. Η Ηλέκτρα συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα στην Ελλάδα αλλάζουν, αλλά δυσκολεύεται να καταλάβει προς ποια κατεύθυνση και ποιο δρόμο πρέπει η ίδια να ακολουθήσει.

Πέντε χρόνια μετά το «Valse Sentimentale», η Κωνσταντίνα Βούλγαρη σκηνοθετεί μια ταινία γεμάτη σκηνοθετικές αρετές και σεναριακά αδιέξοδα. Η ζωή στα Εξάρχεια της κρίσης και της πολιτικής αναταραχής αποτυπώνεται με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια, από έναν άνθρωπο που γνωρίζει και ζει τη σημερινή Αθήνα. Η Μαρία Γεωργιάδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει μια μαγνητική φυσικότητα και μια χάρη που παγιδεύει τον θεατή. Οι σκηνές όπου η Βούλγαρη την παρατηρεί μόνη της, από κοντά, στις ρομαντικές ή τις αυτοκαταστροφικές της στιγμές, γεμάτες απορία για τον κόσμο και τη ζωή, είναι οι καλύτερες της ταινίας, γυρισμένες με γοητευτική ευαισθησία και ατμόσφαιρα.

Οταν όμως η κάμερα γυρίζει σε διαλογικές σκηνές της Ηλέκτρας με τον φίλο της ή με το αγόρι που φροντίζει, ο πολιτικός ιδεαλισμός ακούγεται ξύλινος και αφελής, διδακτικός, σαν να ειπώθηκε από το σχολικό 15μελές του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενώ η ταινία πιάνει με θαυμάσιο, άμεσο και τρυφερό τρόπο τη σημερινή ανάγκη για ομαδική δράση, την αισιοδοξία που φέρνει η ανθρώπινη εγγύτητα με κοινό στόχο, όταν φτάνει στο πολιτικό διά ταύτα χάνει κάθε δύναμη πειστικότητας.

………………………………………………………………..

Stoker σκηνοθεσία: Παρκ Τσαν-γουκ ηθοποιοί: Νικόλ Κίντμαν, Μία Γουασικόφσκα, Μάθιου Γκουντ, Ντέρμοντ Μαλρόνεϊ, Tζάκι Γουίβερ, Ραλφ Μπράουν

Η Ιντια είναι μια έφηβη σε υπαρξιακό αδιέξοδο – η ψυχολογία της χειροτερεύει ακόμα περισσότερο με τον θάνατο του πατέρα της. Τη θέση του έρχεται να καλύψει ο «θείος Τσάρλι», μυστηριώδης και γοητευτικός, ο οποίος γρήγορα γίνεται το αντικείμενο της εμμονής τόσο της Ιντια όσο και της μητέρας της. Κι ενώ η mommy dearest Εβελιν Στόκερ θα θελήσει, δίπλα στον Τσάρλι, ν’ ακουμπήσει τη μοναξιά και την ανασφάλειά της, η Ιντια θα βρει στο πρόσωπό του το έδαφος για να εντοπίσει το «κακό» μέσα της.

Ο σπουδαίος Κορεάτης σκηνοθέτης, που έγινε γνωστός και αγαπητός με το «Oldboy», επιχειρεί την πρώτη του αμερικανική ταινία, επιλέγοντας ως είδος το κλασικό θρίλερ στην παράδοση του Χίτσκοκ γεμάτο νοσηρό αισθησιασμό και ατμοσφαιρικό σασπένς, με επίκεντρο την εσωτερικότητα και την ψυχρότητα των δύο πρωταγωνιστριών του, της Νικόλ Κίντμαν και της («Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», «Restless») Μία Γουασικόφσκα. Πιστός ωστόσο και στο δικό του ύφος, γεμίζει την ταινία του με ενέσεις βίας και θανατηφόρας υπερβολής. Δεν είδαμε την ταινία στη δημοσιογραφική της προβολή, οπότε θ’ ανακαλύψουμε παρέα εάν ο Παρκ Τσαν-γουκ κερδίζει το στοίχημα να διατηρήσει την αιχμηρή, μπαρόκ ματιά του σε αμερικανικό κινηματογραφικό περιβάλλον.

……………………………………………………………………

Χιονάτη (αστεράκια: 2,5) (Blancanieves) σκηνοθεσία: Πάμπλο Μπερχέρ ηθοποιοί: Μαριμπέλ Βερντού, Αντζελα Μολίνα, Μακαρένα Γκαρσία, Ντάνιελ Χιμένεθ Κάσο, Πέρε Πόνσε

Πώς θα έμοιαζε η Χιονάτη αν ζούσε στη Σεβίλη του 1920, μέσα στο δράμα του κόσμου των ταυρομάχων, τον επικίνδυνο αισθησιασμό του φλαμένκο και τη διαχρονική γυναικεία φιλαργυρία; Η μικρή Καρμενσίτα μεγαλώνει, μετά τον θάνατο της μητέρας και του πατέρα της, στα χέρια της μέγαιρας μητριάς της κι αναζητά προστασία κι εκδίκηση με την υποστήριξη των 7 νάνων–matadors, σε μια ξέφρενα στιλιζαρισμένη διασκευή του παραμυθιού της «Χιονάτης» των αδελφών Γκριμ.

Η μεγάλη επιτυχία τού «The Artist» (και η καλλιτεχνική αναγνώριση του «Tabu») άνοιξαν τον δρόμο για το μεταμοντέρνο πειραματισμό με τα χαρακτηριστικά του ασπρόμαυρου, βωβού κινηματογράφου κι ο Ισπανός σκηνοθέτης Πάμπλο Μπερχέρ αφήνει τη δημιουργική φαντασία του ελεύθερη. Πιστός στις συμβάσεις του σινεμά στα πρώτα του βήματα, με μεσότιτλους, εξπρεσιονιστική φωτογραφία και υπερβολή στην υποκριτική, παραλλάσσει το παραμύθι της «Χιονάτης» ώστε να μοιάζει μ’ ένα επιβλητικό, σουρεαλιστικό μελόδραμα.

Το πλεονέκτημα της ταινίας βρίσκεται στην εκπληκτική φωτογραφία–πρόκληση του Κίκο ντε λα Ρίκα («Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης», «Το σεξ και η Λουτσία»), που αναγάγει την παρωδία σε αληθινό έργο τέχνης. Η ταινία όμως εγκλωβίζεται τόσο πολύ στον αισθητικό πειραματισμό της, στην τελειότητα της εικόνας της και στη σκοτεινή παρωδία της που ξεχνά να εμπλέξει τον θεατή, ο οποίος θα δει τα μάτια του να χορταίνουν, χωρίς να ενδιαφέρεται πραγματικά για την ιστορία που παρακολουθεί.

………………………………………………………………………….. 

Broken City (αστεράκια: 2) σκηνοθεσία: Αλεν Χιουζ ηθοποιοί: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Ράσελ Κρόου, Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς, Μπάρι Πέπερ, Κάιλ Τσάντλερ, Τζέφρι Ράιτ

Ο Μπίλι Τάγκαρτ είναι πρώην αστυνομικός, νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ. Οταν θα συνειδητοποιήσει, πολύ αργά, ότι έχει πέσει θύμα σκευωρίας σκηνοθετημένης από τον «βρόμικο» δήμαρχο της πόλης, θ’ αποφασίσει να πάρει εκδίκηση, όσο μεγάλο κι αν προβλέπεται το κόστος. Η αντιπαράθεση των δύο αντρών θα έχει επίκεντρο μια μοιραία γυναίκα και τις βασικές αρχές επιβίωσης σ’ έναν εχθρικό κόσμο.

Σκοτεινό θρίλερ δράσης που δοξάζει την αποθέωση των κλισέ: κάθε χιλιοχρησιμοποιημένο σεναριακό τέχνασμα βρίσκεται στην ιστορία του και κάθε αναμενόμενη τροπή στην εξέλιξή του. Το προβλέψιμο της ταινίας προσφέρεται για ανώδυνη θέαση, ενώ ο Ράσελ Κρόου δίνει, όπως πάντα, μια στιβαρή αντρική ερμηνεία και ο συνδυασμός Μαρκ Γουόλμπεργκ και Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς εγγυώνται πόντους σεξαπίλ. Χωρίς όμως αυτό το καστ το φιλμ δεν θα ξεπερνούσε σε κανένα επίπεδο μια περιπέτεια της σειράς, μ’ ένα γενναιόδωρο μπάτζετ που επιτρέπει καλοστημένες σκηνές δράσης.

……………………………………………………………………………

Welcome to the show – Η μουσική κληρονομιά του Παύλου Σιδηρόπουλου (αστεράκια: 1,5) σκηνοθεσία: Αλέξης Πόνσε, Κώστας Πλιάκος

Μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, που πριν από λίγες μέρες έκανε την πρεμιέρα του στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Οι επιδράσεις του στη μουσική και η μυθιστορηματική ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου αποτελούν πάντα ένα δυνατό έδαφος για κινηματογραφικές και μη συζητήσεις. Οι δυο σκηνοθέτες μάλιστα επικεντρώνουν την ταινία τους όχι μόνο στον ίδιο τον Σιδηρόπουλο, αλλά και στις επιδράσεις που είχε το έργο και το θάρρος του στους σύγχρονους και μετέπειτα μουσικούς στην Ελλάδα.

Μόνο που με τόσο ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη και τέτοιες φιλόδοξες προθέσεις –του ν’ αφουγκραστούν τον απόηχο του Σιδηρόπουλου στη σημερινή πολιτική μουσική σκηνή– οι δημιουργοί καταλήγουν μ’ ένα ντοκιμαντέρ εξαιρετικά συμβατικό και παλιομοδίτικο στην εικόνα και στην ψυχή. Αδιάφορα στημένα talking heads μιλούν για τον καλλιτέχνη, ανάμεσά τους οι Μάκης Μηλάτος, Αργύρης Ζήλος, Οδυσσέας Ιωάννου, Γιάννης Αγγελάκας και Παύλος Παυλίδης, με γνώση και σεβασμό, αλλά χωρίς δύναμη ή έμπνευση.

Στην ταινία παρεμβάλλεται φωτογραφικό κυρίως υλικό από την πορεία του Σιδηρόπουλου και η φωνή του από ραδιοφωνική συνέντευξη. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί στην ταινία είναι περισσότερο μίζερη και παρελθοντολαγνική, παρά δυναμική και νεανική. Μπορεί το φιλμ να έχει στόχο τη μεταφορά της φυσιογνωμίας του καλλιτέχνη στη σύγχρονη εποχή, αλλά δεν υπερβαίνει το παλιοροκάδικο ύφος και σε τίποτα δεν προσεγγίζει τη δημιουργική ορμή και το πάθος του ήρωά του.