ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ Του Ν. Ασημακόπουλου
Ανάμεσα στα πολλά που έβγαλε το ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό ήταν και η ανεπάρκεια των δύο προπονητών να ταιριάξουν με τους στόχους και τις από δω και πέρα φιλοδοξίες της κάθε ομάδας…
Οταν και ο Μαρινάκης και ο Σαββίδης θέλουν να κάνουν παραπάνω πράγματα από την επόμενη σεζόν και προετοιμάζονται από τώρα, δεν είναι δυνατόν να κοιτάζουν το προχθεσινό ματς και να μην τους χτυπάνε καμπανάκια…
Δεν γίνεται, ας πούμε, ο Μίτσελ να μη νικάει, όντας πρωταθλητής (άρα με ομάδα χωρίς άγχος), σε ένα εντός έδρας ματς μόλις τα βρίσκει λίγο παραπάνω σκούρα από έναν αντίπαλο σαφέστατα κατώτερο ποιοτικά. Δεν γίνεται να βλέπει μια ομάδα απλά να αμύνεται και να μην έχει τρόπους να κάνει μια έστω καλή ευκαιρία. Κι ακόμη περισσότερο δεν γίνεται να δηλώνει στο τέλος… «δεν κατανοώ την απογοήτευση» ή «είμαστε καλύτεροι απ' ό,τι στο ματς με την Κέρκυρα»! Ειδικά στον Ολυμπιακό, όποιος αρχίζει να μπαίνει σε τέτοια μονοπάτια σκέψης, πολύ γρήγορα αποχαιρετάει.
Από κει και πέρα, για όσους θέλουν και ξέρουν να βλέπουν, ο Ισπανός έδειξε φανερή αδυναμία να διαχειριστεί το ματς μόνο και μόνο επειδή ο απέναντι ήταν στημένος καλά με δύο ανίκητους κεντρικούς αμυντικούς σε ένα απλά ελληνικών προδιαγραφών παιχνίδι. Και μόνο που επιμένει να αναθέτει στον Βλαχοδήμο τη διάσπαση της αντίπαλης άμυνας, ενώ το παιδί φανερά δεν ξέρει (και όπως φαίνεται θα έχει την τύχη του Φετφατζίδη…), καταλαβαίνεις πως απλά ξεκινάει το ματς με ένα λάθος το οποίο δεν έχει την ικανότητα στη συνέχεια να το διορθώσει. Φυσικά, κάποιος μπορεί να πει για τις μεταγραφές που θα γίνουν το καλοκαίρι με σκοπό την ποιοτική αναβάθμιση της ομάδας. Το θέμα είναι όμως κατά πόσο με τα λεφτά που θα ξοδευτούν θα είναι καλύτεροι από τους τωρινούς εκείνοι που θα έρθουν αλλά και αν ο κόουτς θα έχει τη δυνατότητα να τους αξιοποιήσει.
Από την άλλη, ο Δώνης το μόνο που έκανε σε όλο σχεδόν το παιχνίδι ήταν να φωνάζει με το παραμικρό στους διαιτητές για κάποια φάουλ και πλάγια άουτ. Ετσι που τον έβλεπες αμφέβαλλες αν είχε το μυαλό του στο παιχνίδι. Δεν είναι μόνο η αποβολή (τρίτη φετινή – ρεκόρ για προπονητή) που δεν είχε και πολύ σοβαρή αφορμή, αφού απλά κλότσησε μια μπάλα – κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας. Εδώ μιλάμε για τη γενικότερη αδυναμία του να διαχειριστεί το παιχνίδι απέναντι σε μέτριο αντίπαλο. Κι αν στο αμυντικό κομμάτι τα πήγε καλά κλείνοντας διαδρόμους, είναι άξιο προσοχής πως εκεί που η ομάδα προσπαθούσε να εκδηλώσει αντεπιθέσεις, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, κανένας παίκτης δεν ακολουθούσε για να τρέξει, να μπει στην περιοχή και να ετοιμαστεί να υποδεχτεί την μπάλα ώστε να δημιουργηθεί η ευκαιρία. Η σέντρα του όποιου Σαλπιγγίδη πήγαινε στον βρόντο και κατά προτίμηση σε πόδια αντίπαλων αμυντικών. Αν αυτό το κομμάτι δεν το έχει δουλέψει ο προπονητής ολόκληρη τη χρονιά, δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνει.
Μιλάμε για μικρές μικρές λεπτομέρειες που φωτογραφίζουν πράγματα, για όποιον ξέρει να βλέπει πέρα από το να πανηγυρίζει ή να απογοητεύεται…
