Τελικά αυτό το κορίτσι όχι μόνο ήρθε με φόρα, αλλά δείχνει πως δύσκολα κανείς θα τη σταματήσει.
Λίγο πριν εκπνεύσει το 2012, φαίνεται να έχει εκπληρώσει όλες τις ευχές της: κυκλοφόρησε το παρθενικό της άλμπουμ με τίτλο το όνομά της «Rita Ora”, είδε τρία της κομμάτια να σκαρφαλώνουν στα τσαρτς, άρχισε ήδη να γίνεται περιζήτητη μεταξύ των διαφημιστών, που αναζητούν τα νέα πρόσωπα της μόδας, τα κομμάτια της στο Youtube μετρούν μερικά εκατομμύρια views.
Αυτό, βέβαια, που την ιντριγκάρει περισσότερο είναι που διαβάζει τον έναν μετά τον άλλον τους κριτικούς να της γράφουν ύμνους.
Tο κορίτσι με τη χαριτωμένη φατσούλα, τα πονηρά μάτια και το κατακόκκινο κραγιόν, που πολλοί πλασάρουν ως τη βρετανική απάντηση στη Ριάνα, δεν έχει τίποτα να της ζηλέψει. Εχει νιάτα, ομορφιά (που τη δείχνει), τόλμη.
Η Ρίτα Σαχάτσιου Ορα (όπως είναι το πλήρες όνομά της) γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1990 στην Πρίστινα του Κοσόβου, αλλά μετακόμισε στην Αγγλία την ίδια κιόλας χρονιά. «Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από το Κόσοβο.
Μεγάλωσα στο Λονδίνο. Η μητέρα μου, γιατρός στο επάγγελμα, δεν ήξερε ούτε μία λέξη αγγλικά κι ο μπαμπάς μου -σήμερα είναι ιδιοκτήτης αλυσίδας εστιατορίων- δούλευε στις παμπ. Αγωνίστηκαν σκληρά για να μεγαλώσουν δυο κορίτσια. Τους ευγνωμονώ».
Η Ρίτα μεγάλωσε πέριξ του Πόρτομπέλο, και κοντά στην εφηβεία άρχισε να αναζητά τρόπους να τρυπώσει στη μουσική βιομηχανία: έκανε μια εμφάνιση στην ταινία «Spivs», πέρασε από οντισιόν για τη Γιουροβίζιον, έκανε ένα πέρασμα από το άλμπουμ του Κρεγκ Ντέιβιντ «Awkward». Αμέσως ξεκίνησε να τραγουδά σε μπαρ του Λονδίνου.
Η μετέπειτα συνάντησή της με τον Jay Z την έφερε και στην πόρτα της δισκογραφίας. Δύο ολόκληρα χρόνια ετοίμαζε το άλμπουμ της. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτική ποπ: το πρώτο κομμάτι που ξεχώρισε έχει τίτλο «How we do (Party)» και είναι ένα μεταδοτικό ροκ–πάρτι τραγούδι που σίγουρα έχει θορυβήσει τη Ριάνα.
Στη μπαλάντα «Fair» διηγείται την ιστορία ενός άδοξου έρωτα. Στο «Radioactive» υπογράφει η ίδια τους στίχους. Ενώ, το νοσταλγικό «Shine Ya Light» την έφερε πίσω στην Πρίστινα, καθώς γύρισε εκεί -με υποδοχή ηρωίδας φυσικά- το βίντεο κλιπ.
Πώς, όμως, κατάφερε αυτή η πιτσιρίκα, που έκανε support στις συναυλίες του Drake και των γιγάντων Coldplay, να τους «απειλεί» στην κορυφή των τσαρτς; «Είμαι ένα τυπικό κορίτσι του δυτικού Λονδίνου«, λέει η 22χρονη Ρίτα.
«Μιλάω από καρδιάς και αγαπώ τη μουσική. Ως άτομο με χαρακτηρίζει η ειλικρίνεια. Ως τραγουδίστρια, η ποικιλία. Μου αρέσει να δανείζομαι από διάφορα είδη. Εχω πάντα στο μυαλό τη δισκοθήκη του μπαμπά: είχε πολλή ρέγκε, Κλάπτον και B.B.King. Ο συνδυασμός μελωδίας και δύναμης είναι για μένα ιδανικός.
Το ίδιο προσπάθησα να κάνω και στον δικό μου δίσκο. Δεν υπάρχουν μουσικά είδη. Η μουσική είναι μουσική». Οσο για τη μεγαλύτερη πολυτέλεια που της πρόσφερε η ανέλιξή της, η ίδια παραδέχεται:
«Μέχρι τώρα μοιραζόμουν το υπνοδωμάτιο με την αδελφή μου. Τώρα, όμως, κοιμάμαι στο δικό μου κρεβάτι. Επιτέλους δεν χρειάζεται πια να κάνω ησυχία».
Μ.Κ.
Παρηγοριά με dvd
Τι να κάνουμε; Αφού πέρασε άλλη μια χρονιά χωρίς να δούμε ζωντανά τους Coldplay, θα παρηγορηθούμε βλέποντας το νέο τους φιλμ.
Μόλις χθες κυκλοφόρησε παγκοσμίως το «Coldplay’s Live 2012«, μια θεαματική κινηματογράφηση της πρόσφατης παγκόσμιας περιοδείας τους «Mylo Xyloto» (βασισμένη στο τελευταίο ομώνυμο άλμπουμ τους).
Ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2011 και μέχρι να λήξει, την είχαν παρακολουθήσει περισσότερα από τρία εκατομμύρια θεατές.
«Hταν η πιο διασκεδαστική περιοδεία, που έκανε ποτέ αυτό το συγκρότημα», παραδέχεται ο αρχηγός τους, Κρις Μάρτιν.
«Είμαστε περήφανοι για τα πάντα: τη μουσική, τα πυροτεχνήματα, τα λέιζερ, το προσωπικό, τα φοβερά βραχιολάκια με τα led φωτάκια (τα φορούσαν ως περικάρπια) και φυσικά αυτό το υπέροχο κοινό.
Είναι δυνατό, ετερόκλητο, ψυχωμένο και χάρη σε αυτό τα κομμάτια μας ακούγονται καλύτερα απ' ό,τι είναι. Το dvd αυτό είναι η προσπάθειά μας να κλείσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα σε ένα μικρό μπουκάλι».
Για το μικρό αυτό μπουκάλι, πάντως, δαπανήθηκε πολύς κόπος. Κινηματογραφήθηκε στο παρισινό Stade de France, στο «Bell Centre» του Μόντρεαλ, στη θριαμβευτική τελευταία τους συναυλία στην Pyramid Stage του Γκλάστονμπέρι και φέρει τη σκηνοθετική άποψη του Πολ Νταγκντέιλ (ο ίδιος καθοδήγησε τα live της Αντέλ στο Royal Albert Hall και σκηνοθέτησε το dvd «The Prodigy’s Worlds On Fire»).
«Είναι ένα 90λεπτο καλειδοσκόπιο συναισθημάτων. Ηθελα να δίνει την αίσθηση του προσωπικού, αλλά και του επικού. Να τονίζει αυτήν την πολύχρωμη καταιγίδα, που μοιάζουν οι συναυλίες τους αλλά και να προσφέρει τα ειλικρινή πορτρέτα των μελών τους», παραδέχεται ο ίδιος.
«Ο στόχος ήταν να προσεγγίσω την ταινία με τον τρόπο που οι ίδιοι βλέπουν τις συναυλίες τους: τα όρια μεταξύ σκηνής και κοινού καταργούνται και όλοι -από τον πρώτο θεατή μέχρι τον τελευταίο, ψηλά- παραδίνονται στη μουσική». Ας ελπίσουμε να συμβεί το ίδιο και από τον καναπέ.
Μ.Κ.
