ΙΤΑΛΙΑ Ο Μπερσάνι κατάφερε μεν την επανεκλογή του Ναπολιτάνο, όμως δεν έλυσε τα προβλήματα της Κεντροαριστεράς oπότε ο ο ίδιος οδηγείται στην παραίτηση και το κόμμα μάλλον στη διάσπαση
Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη
Πριν επισημοποιήσει την παραίτησή του από την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, ο Πιερλουίτζι Μπερσάνι κατάφερε να παίξει με επιτυχία μόνο το τελευταίο του χαρτί: να πετύχει, δηλαδή, την επανεκλογή τού Τζόρτζιο Ναπολιτάνο στην προεδρία της ιταλικής Δημοκρατίας. Υπό σαφείς όρους, για περιορισμένο, ίσως, χρονικό διάστημα, και με εκ των πραγμάτων ενισχυμένο ρόλο, ο 88χρονος ένοικος του προεδρικού μεγάρου δέχθηκε τελικώς να παραμείνει στη θέση του.
Ο Ναπολιτάνο τις περασμένες εβδομάδες απέρριπτε με απόλυτη σαφήνεια τη συγκεκριμένη εξέλιξη, αλλά τελικά αναγκάστηκε να ενδώσει. Αιτία, πρώτα απ' όλα ο κίνδυνος αποσύνθεσης του Δημοκρατικού Κόμματος, αφού κατά τις πρώτες τέσσερις ψηφοφορίες για την εκλογή προέδρου οι Δημοκρατικοί αποδείχτηκαν ικανοί να τορπιλίσουν δύο ευρέως γνωστά στελέχη τους: τον πρώην πρόεδρο της Γερουσίας Φράνκο Μαρίνι (που είχε προταθεί με τη συγκατάθεση των Μπερλουσκόνι και Μόντι) και τον Ρομάνο Πρόντι, ο οποίος θα έπρεπε να λειτουργήσει, αντιθέτως, ως ενωτικό στοιχείο για την Κεντροαριστερά λόγω της αντι-μπερλουσκονικής του στράτευσης.
Το κόμμα του Μπερσάνι, όμως, δεν κατάφερε ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση να στηρίξει τις επιλογές του, φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού. Είχαν μείνει μόνο δύο δυνατότητες: ή να στηριχτεί ο καθηγητής Αστικού Δικαίου Στέφανο Ροντοτά -υποψήφιος του Μπέπε Γκρίλο- ή να ζητηθεί, σε συνεννόηση με τον «καβαλιέρε» και τον Μόντι, μια «ύστατη θυσία» από τον Ναπολιτάνο. Υπερίσχυσε, ως γνωστόν, η «λύση Ναπολιτάνο».
Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η ιταλική Κεντροαριστερά κατάφερε να βγει από την «εντατική». Τώρα θα βρεθεί αναγκασμένη να συμμετάσχει σε κυβέρνηση ευρείας συμμετοχής, μαζί με τον «μίστερ τιβί» και την κεντρώα συμμαχία του νυν υπηρεσιακού πρωθυπουργού. Με τη διαφαινόμενη υπουργοποίηση κύριων στελεχών τους, οι προοδευτικοί θα πρέπει να αναλάβουν μερίδιο ευθύνης για το σύνολο των όποιων χειρισμών.
Το κίνημα «Πέντε Αστέρων», συγχρόνως, άρχισε ήδη να καταγγέλλει ότι η επιλογή των Δημοκρατικών να στηρίξουν τον Ναπολιτάνο και όχι τον Ροντοτά (ο οποίος έχει στρατευθεί ενεργά, στο παρελθόν, στον χώρο της Αριστεράς) αποτελεί ένα «τεράστιας αξίας δώρο» προς τον Σίλβιο, που νιώθει γερός και με καλυμμένα τα νώτα, σχεδόν όσο ποτέ άλλοτε.
Και η κρίση βαθαίνει: τις ημέρες αυτές, οι τοπικές οργανώσεις των Δημοκρατικών δέχτηκαν χιλιάδες ηλεκτρονικά μηνύματα μελών, με κατηγορίες για υποτέλεια προς την Κεντροδεξιά, για έλλειψη στρατηγικής και απόλυτα εγωιστική αντίληψη της πολιτικής. Κάποια μέλη έσκισαν την κομματική τους ταυτότητα σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που οργανώθηκαν μπροστά στη Βουλή της Ρώμης.
Το κόμμα των Μπερσάνι, Ντ' Αλέμα, Βελτρόνι έχει αποφασίσει να συγκαλέσει έκτακτο συνέδριο αμέσως μετά τις θερινές διακοπές. Κανείς δεν ξέρει, όμως, τι μπορεί να συμβεί μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ο δήμαρχος της Φλωρεντίας, Ματέο Ρέντσι, θα προσπαθήσει, κατά πάσα πιθανότητα, να διεκδικήσει την ποθητή ηγεσία τού Partito Democratico. Αλλά, σε πέντε μήνες τι θα έχει απομείνει από όλο αυτό το οικοδόμημα; Η αριστερή πτέρυγα μπορεί να συνεργαστεί με το κόμμα του περιφερειάρχη της Απουλίας Νίκι Βέντολα. Οι σοσιαλδημοκράτες δεν εμπιστεύονται τον Ρέντσι και προτιμούν τον υπουργό Περιφερειακής Συνοχής Φαμπρίτσιο Μπάρκα. Ο δε Μάσιμο Ντ' Αλέμα δεν λέει, ακόμη, να βγει στη σύνταξη. Μια οριστική διάσπαση είναι πλέον κάτι περισσότερο από απλή πιθανότητα…
