ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ 

Χθες δημοσιεύτηκε ένα γκάλοπ σύμφωνα με το οποίο το 30% θεωρεί ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί χούντας. Και είναι οι άτιμοι διασκορπισμένοι σε όλα τα κόμματα. Οι λιγότεροι πάντως ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Μικρούλια πια τα δυο αυτά κόμματα, έχουν μια πολιτική ομοιογένεια, σε αντίθεση με τα άλλα που ροβολάνε προς την εξουσία, μαζεύοντας κι ας είν' και σάπιες ρόγες.

Και καλά αυτοί που την έζησαν τη δικτατορία και παρ' όλα αυτά τη νοσταλγούν. Δεν νομίζω ότι θα ένιωθαν ποτέ καμιά ιδιαίτερη αλλεργία προς τους συνταγματάρχες. Η ζωούλα τους, η ηρεμία τους, το σπιτάκι τους. Τα νέα παιδιά όμως, που πήραν μέρος στην έρευνα (ανάμεσα στα 18 και 20 ας πούμε) πότε πρόλαβαν να χάσουν την ορμή, την ελευθερία, την τόλμη, την τρέλα της νιότης τους; Πώς αποδέχονται έτσι εύκολα τη φρικτή αστυνόμευση, καταπίεση και πλύση εγκεφάλου που συνεπάγεται κάθε δικτατορία; Να τους δω όλους αυτούς που τα θέλουν σήμερα όλα δικά τους, τους καλομαθημένους και χαϊδέμενους από γονείς και δασκάλους, να μαντρώνονται, να ελέγχονται, να χαφιεδίζονται, να μην μπορούν να διασκεδάσουν όπως θέλουν, να διαβάσουν και να ακούσουν ό,τι θέλουν, και γώ να κάθομαι σε μια γωνιά να σπάω πλάκα. Ούτε μια μέρα δεν θα άντεχαν.

Εμείς τα παιδιά της χούντας αντέξαμε λίγο παραπάνω. Τα σχολειά, οι πόλεις, οι οικογένειές μας δεν ήταν δα και πρότυπα φιλελευθερισμού στα μέσα του ’60. Ορκίζομαι όμως στους σημερινούς 18άρηδες, που πιστεύουν ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί χούντας, ότι ακόμα και ο πιο μετρημένος, ο πιο συντηρητικός και φοβισμένος έφηβος γρήγορα άρχισε να νιώθει ότι το καθεστώς τού σφίγγει τον λαιμό, του στερεί τα όνειρα και την αξιοπρέπεια. Προσωπικά ένιωσα μίσος για την εξουσία. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου.

Γιατί όταν έχεις ζήσει μια χούντα και η πιο ανίκανη και διεφθαρμένη κυβέρνηση είναι του χεριού σου. Στις επόμενες εκλογές μπορείς να τη μαυρίσεις.

Βένα Γεωργακοπούλου