ΒΑΤΙΚΑΝΟ Ο νέος πάπας άνοιξε τον δρόμο της οσιοποίησης του συμβόλου της «θεολογίας της Απελευθέρωσης» αρχιεπίσκοπου Ρομέρο
Του Γιώργου Τσιάρα
Σε μια κίνηση με έντονο συμβολισμό, ανεξαρτήτως των πραγματικών κινήτρων της, ο νέος πάπας Φραγκίσκος ανακοίνωσε χθες μέσω εκπροσώπου του την «άρση των εμποδίων» για την οσιοποίηση του δολοφονηθέντος αρχιεπισκόπου του Σαλβαδόρ, Οσκαρ Ρομέρο.
Ως γνωστόν ο Ρομέρο εκτελέστηκε το 1980 από ακροδεξιούς, παρακρατικούς φονιάδες την ώρα της λειτουργίας μέσα στον καθεδρικό ναό του Σαν Σαλβαδόρ. Χάρη στη λατρεία που του δείχνουν ώς και σήμερα εκατομμύρια Λατινοαμερικανοί πιστοί, η διαδικασία οσιοποίησής του ξεκίνησε πριν από 17 ολόκληρα χρόνια, το μακρινό 1996: όμως οι δύο προηγούμενοι ποντίφικες, δηλαδή ο Ιωάννης Παύλος Β' και ο Βενέδικτος ΙΣΤ’, αμφότεροι υπερσυντηρητικοί σε δογματικά θέματα και φανατικοί αντικομουνιστές, μπλόκαραν επί των ημερών τους την οσιοποίηση του μακαρίτη.
Και ο λόγος ήταν πως τον είχαν ταυτίσει (αδίκως) με την επάρατη, για τους ίδιους, «θεολογία της Απελευθέρωσης», το γνωστό θεολογικό κίνημα που δίνει έμφαση στην έμπρακτη υποστήριξη των φτωχών και καταφρονεμένων από την εκκλησία, επανακηρύσσοντας την επιστροφή στις πρωτοχριστιανικές αρχές της πενίας και της αλληλεγγύης – και γι' αυτό αντιμετωπίστηκε ώς σήμερα με πρωτοφανή εχθρότητα από το επίσημο Βατικανό, που δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τους Λατινοαμερικανούς θιασώτες της ως… επικίνδυνους μαρξιστές!
Ο Ρομέρο βέβαια δεν ήταν κομμουνιστής, ούτε ενστερνιζόταν τις πιο «ταξικές» απόψεις των θεολόγων της «απελευθέρωσης»: όταν έγινε αρχιεπίσκοπος, το 1977, πολλοί προοδευτικοί παπάδες τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία, αφού είχε φήμη συντηρητικού. Χρειάστηκε να δολοφονηθεί ο προσωπικός του φίλος και προοδευτικός Ιησουίτης ιερέας, Ρουτίλιο Γκράντε, για να « βγει μπροστά» ο Ρομέρο και να μιλήσει για τη φτώχεια, την κοινωνική αδικία και τα βασανιστήρια του παρακράτους – «σφραγίζοντας» ουσιαστικά τη μοίρα του.
Μόνον όμως μετά τη δολοφονία του, και στο πλαίσιο του εμφυλίου πολέμου που είχε ξεσπάσει εν τω μεταξύ στο Σαλβαδόρ, έγινε ο μετριοπαθής αυτός ιερωμένος ήρωας της λατινοαμερικανικής Αριστεράς και σημείο αναφοράς ακόμη και των άθεων, αφού η εκτέλεσή του συνδέθηκε με την υποστήριξη που είχε δώσει στους campesinos, τους ακτήμονες χωρικούς του Σαλβαδόρ, στη μάχη που έδιναν για να πάρουν πίσω τη γη τους από τους τσιφλικάδες. Πολλοί πιστεύουν μάλιστα πως η απόφαση για τη δολοφονία του ελήφθη μόνον όταν ο Ρομέρο διέθεσε τον ραδιοσταθμό της Εκκλησίας ως βήμα για τους εκπροσώπους των αγροτών…
Αυτό που μετρά, πάντως, εν έτει 2013, είναι το πολιτικό μήνυμα της οσιοποίησης του συγκεκριμένου κληρικού–συμβόλου. Δίνοντας το «πράσινο φως», έπειτα από τόσα χρόνια, για την άρση των εμποδίων, ο Φραγκίσκος συνεχίζει την προσπάθεια να εμφανιστεί ως «προστάτης των φτωχών», που ξεκίνησε με την επιλογή του ονόματός του (που παραπέμπει στον «φτωχούλη του θεού» Φραγκίσκο της Ασίζης) και συνεχίστηκε με διάφορα ειδησάρια περί λιτής ζωής, διάθεσης για κάθαρση των κακώς κειμένων στο Βατικανό κτλ. Ταυτόχρονα, βέβαια, ο νεοεκλεγείς αρχηγός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας προσπαθεί να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για τις στενές σχέσεις που είχε με τη χούντα του Βιντέλα.
