ΙΤΑΛΙΑ Η μεγάλη στιγμή έφτασε: Με καθυστέρηση δύο μηνών ο Ναπολιτάνο θα ορίσει πρωθυπουργό από την Κεντροαριστερά και πολυκομματικό υπουργικό συμβούλιο, αλλά από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι στον αέρα
Της Μαργαρίτας Βεργολιά
Η ώρα των τελικών αποφάσεων μοιραία έφτασε, έπειτα από καθυστέρηση εννέα εβδομάδων! Σχεδόν δύο μήνες μετά τις εκλογές στην Ιταλία, η χώρα στρώνει από σήμερα -αναγκαστικά και μη- «κόκκινο χαλί» στον επόμενο «εθνοσωτήρα»: τον νέο πρωθυπουργό, που θα επιλέξει προσωπικά ο επανεκλεγείς πρόεδρος, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο.
Οι χθεσινές, εξπρές διαβουλεύσεις με εκπροσώπους όλων των κομμάτων έληξαν με φόντο ένα όργιο ονοματολογίας γύρω από τα «γκανιάν», όλη προερχόμενη από τους κόλπους τής (κατά τα λοιπά διασπασμένης) ιταλικής Κεντροαριστεράς: τον 74χρονο πρώην πρωθυπουργό Τζουλιάνο Αμάτο, τον 47χρονο Ενρίκο Λέτα και -ως τελευταία, αλλά μάλλον έσχατη επιλογή- τον 38χρονο ανανεωτικό δήμαρχο Φλωρεντίας Ματέο Ρέντζι, ο οποίος χθες απειλούσε έμμεσα εσωκομματικούς «θεούς και δαίμονες» πως θέλει να αλλάξει τη χώρα, «αλλά ως επικεφαλής ενός Δημοκρατικού Κόμματος παλιάς κοπής»!
Οποια κι εάν είναι η προεδρική επιλογή, «εμείς θέλουμε μια ισχυρή κυβέρνηση μακράς διαρκείας», είπε ο μεγάλος κερδισμένος της ακυβερνησίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που -σε κάθε περίπτωση- ετοιμάζεται να πανηγυρίσει τον διορισμό του «πουλέν» του και διαδόχου του στην κομματική ηγεσία του κεντροδεξιού Λαού της Ελευθερίας, Αντζελίνο Αλφάνο, στην αντιπροεδρία.
«Ανεξαρτήτως εάν ο νέος πρωθυπουργός θα είναι ο Ρέντζι, ο Αμάτο ή μία άλλη προσωπικότητα-έκπληξη», σχολίαζε χθες το πρακτορείο Reuters, «το σίγουρο είναι ότι θα σχηματίσει ένα πολυκομματικό υπουργικό συμβούλιο, που θα πάρει τη σκυτάλη από την τεχνοκρατική κυβέρνηση του Μάριο Μόντι». Μοιραία, το μεγάλο ερώτημα είναι για πόσο χρονικό διάστημα και με ποιο τίμημα η νέα αυτή κυβέρνηση θα κρατηθεί στη «ζωή»…
Οι προτεραιότητες είναι δεδομένες. Εκτός από την πιεστική αναγκαιότητα πολιτικών αλλαγών (με πρώτη αυτή του εκλογικού νόμου, ώστε να αρθεί το διαιωνιζόμενο πολιτικό αδιέξοδο στη Ρώμη), θα πρέπει να γίνει τάχιστα έστω και μια υποτυπώδης επανεκκίνηση της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης – για να μη βγουν αληθινές οι χθεσινές προβλέψεις του Μπέπε Γκρίλο στη γερμανική εφημερίδα Bild ότι κατά «τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο η Ιταλία θα χρεοκοπήσει»!
Ακόμη, όμως, και αν η ιταλική οικονομία καταφέρει να αποφύγει αυτόν τον «γκρεμό», παραμένει εξαιρετικά αβέβαιο εάν θα έχει την ίδια τύχη και η πολιτική της. Εως και την ύστατη ώρα, άλλωστε, τα κόμματα επιδίδονταν σε μικροπολιτικά παιχνίδια. Η μπερλουσκονική Κεντροδεξιά -που τώρα έχει πάρει «κεφάλι» δημοσκοπικά 8 ολόκληρων μονάδων (!)- «τζογάρει» στην πολιτική αποδυνάμωση της Κεντροαριστεράς, μέσα από το εξαναγκαστικό κυβερνητικό «προξενιό» τους.
Η ίδια η Κεντροαριστερά, από την άλλη -που δημοσκοπικά βρίσκεται πια στη δεύτερη θέση- «φλερτάρει» αυτοκτονικά πλέον με τη διάσπαση, διχασμένη μπροστά στο… υπαρξιακό πια δίλημμα της συμμαχίας με τον «διάβολο»: τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. «Είμαστε μπροστά στο χείλος μιας σοβαρής και χωρίς προηγούμενο κρίσης. Εάν δεν επιλύσουμε τα προβλήματα στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος, κινδυνεύουμε μέσα στις επόμενες εβδομάδες να το βυθίσουμε στην αναρχία και να το δούμε να μοιράζεται σε φέουδα», προειδοποίησε σε δραματικούς τόνους, χθες, ο πάλαι ποτέ επίδοξος πρωθυπουργός, Πιερλουίτζι Μπερσάνι.
Το μήνυμα παραμένει υπό διερεύνηση εάν τελικώς ελήφθη από την ηγετική ομάδα του PD, που χθες -σε έκτακτη συνεδρίαση, στη Ρώμη- έκανε με συνοπτικές διαδικασίες δεκτή την παραίτηση Μπερσάνι από τη γενική γραμματεία. Απέφυγε επιμελώς να θίξει το θέμα της διαδοχής ή να ορίσει ημερομηνία για το επόμενο κομματικό συνέδριο. Και κρύβοντας πρόχειρα «κάτω από το χαλί» τις απειλές της αριστερής πτέρυγας του κόμματος να αποχωρήσει από το PD (πιθανόν τινάζοντας έτσι στον «αέρα» την ήδη αβέβαιη σταθερότητα της νέας κυβέρνησης), υιοθέτησε απρόθυμα -με μόλις 7 ψήφους υπέρ και 14 αποχές- κείμενο για την παροχή «πλήρους στήριξης στις επιλογές του προέδρου Ναπολιτάνο».
«Πονηρό πραξικόπημα»
Μια «λευκή επιταγή», που κατά τον Μπέπε Γκρίλο -ο οποίος φθίνει δημοσκοπικά στο 19,6%, αλλά ενισχύεται με νέους δυνητικούς συμμάχους, όπως τον αριστερό Νίκι Βέντολα του μικρού κόμματος SEL- αποτελεί μία ακόμη απόδειξη ότι «η επανεκλογή Ναπολιτάνο είναι ένα πονηρό πραξικόπημα, μια μάχη επιβίωσης της πολιτικής τάξης στην Ιταλία».
«Θέλω να μας κυβερνούν έντιμα άτομα, με γνώσεις και επαγγελματισμό», είπε χαρακτηριστικά στην Bild, δηλώνοντας κατ' αρχήν αισιόδοξος ότι η γέννηση νέων κινημάτων θα οδηγήσει τη χώρα του σε μια ιστορική καμπή. Σε περίπτωση, πάντως, που οι προσπάθειες αυτές δεν ευοδωθούν και τα πολιτικά «ζόμπι» της Ιταλίας αποδειχθεί ότι είναι… σαρκοφάγα, τότε -λέει- θα έβλεπε «ευνοϊκά μια… γερμανική εισβολή στην Ιταλία», για να μπει τάξη στον τόπο!
Με αυτά και με άλλα, δεν είναι τυχαίο ένας στους δύο Ιταλούς δηλώνει και πάλι ότι, εάν διεξάγονταν σήμερα εκλογές, δεν ξέρει ούτε ποιον θα ψήφιζε, αλλά ούτε εάν θα έμπαινε καν στον κόπο να πάει στην κάλπη…
