ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Μπορεί να μη διαθέτω ιδιαίτερη σχέση με την εκκλησία, αλλά δεν ντρέπομαι να σας ομολογήσω πως οι ύμνοι της Μεγάλης Παρασκευής μου αρέσουν περισσότερο και από το Mosquito, το καταπληκτικό καινούργιο άλμπουμ των Yeah Yeah Yeahs. Δεν είναι μόνο η μουσικότητά τους, είναι και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Το ζητούμενο, δηλαδή, σε πολλά πράγματα, από ένα έργο τέχνης μέχρι και μια… σχέση. Η ατμόσφαιρα. Και το συναίσθημα. Παίζει ρόλο ίσως και το γεγονός πως μεγάλωσα στην επαρχία και κάτι τέτοια, ειδικά παλιότερα (όχι πολύ παλιότερα, μη νομίζετε πως είμαι και κοντά στη σύνταξη), είχαν μεγάλη σημασία. Δεν τρέχαμε βέβαια στις εκκλησίες γιατί ήμασταν της θρησκείας, η Μεγάλη Εβδομάδα όμως (όπως και οι Χαιρετισμοί κατά δεύτερο λόγο) αποτελούσε must για τη μικρή κοινωνία μας.

Το «Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου» ωστόσο γοήτευσε πολλούς καλλιτέχνες μη έχοντες σχέση με τη θρησκεία. Και δεν λέω φυσικά για τον Γαϊτάνο, που γουστάρει Χρυσή Αυγή, ούτε για τον Σαντικάι, που εξαφανίστηκε μόλις έκλεισε το Alter. Είναι πιο ωραίο όμως να ακούς από έναν φάλτσο ψάλτη το «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος» σε μια μικρή πόλη ή χωριό της επαρχίας από τον τέλειο Marios Frangoulis που δεν θα χάσει ούτε νότα.

Αυτά όμως μέχρι και τη Μεγάλη Παρασκευή. Από το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου η κατάσταση αλλάζει. Η όποια πνευματικότητα χάνεται. Το Μεγάλο Σάββατο και το Πάσχα δεν έχουν κάτι το γοητευτικό, εμένα με χαλάνε και λίγο να σας πω την αλήθεια. Ακόμα και η Ανάσταση στις εκκλησίες γίνεται στα πεταχτά. Το ελληνικό Πάσχα είναι ίδιο με τη Στανίση στη γνωστή διαφήμιση. Ειρήσθω εν παρόδω, απορία το έχω: η Στανίση πάει τις λαμπάδες στα παιδιά ανήμερα το Πάσχα; Τι να τις κάνουν τότε; Για να τις χρησιμοποιήσουν τη Μεγάλη Εβδομάδα του χρόνου;

Δημήτρης Κανελλόπουλος