Ο συνδυασμός του θρησκευτικού κλίματος και της ζέστης, που σήκωσε κεφάλι, δεν αποκλείει τις σκοτεινές (και δροσερές) κινηματογραφικές αίθουσες. Θερμά συνιστούμε τις ταινίες του Παναγιώτη Ευαγγελίδη («They glow in the dark») και της Ελιάνας Αμπραβανέλ («Roughcut») με τα τολμηρά θέματα. Ενα ηλικιωμένο γκέι ζευγάρι στην πρώτη, μια Φιλιππινέζα τρανσέξουαλ οικονομική μετανάστρια στη δεύτερη

Της Λήδας Γαλανού

They Glow in the Dark (αστεράκια: 3,5) Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Ευαγγελίδης

Στη σύγχρονη Νέα Ορλεάνη που προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της μετά τον τυφώνα «Κατρίνα», δύο μεσήλικες γκέι άντρες στεγάζουν τις υπό διάλυση ζωές τους και προσπαθούν να «ανοικοδομηθούν», όπως και η πόλη όπου επέλεξαν να ζήσουν μαζί.

Το τρίτο ντοκιμαντέρ του συγγραφέα, μεταφραστή και σεναριογράφου Παναγιώτη Ευαγγελίδη, μετά τα «Τσιπ και Οβι» του 2008 και «Η ζωή και ο θάνατος του Σέλσο Τζιούνορ» του 2010, δεν αφήνει αμφιβολία ότι ο σκηνοθέτης του έχει εξελιχθεί σε ντοκιμαντερίστα αξιώσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία μαζεύει στο πέρασμά της διακρίσεις.

Η δύναμή της ρέει σιωπηλά αλλά ανατρεπτικά, όπως το νερό που πλημμύρισε τη Νέα Ορλεάνη πριν οι κάτοικοι προλάβουν ν’ αντιδράσουν. Το μεγάλο πλεονέκτημα του Ευαγγελίδη βρίσκεται στη συναισθηματική νοημοσύνη του, που του επιτρέπει ν’ αποτυπώνει την πραγματικότητα με τέτοια εγγύτητα και ειλικρίνεια που κάνει τους ήρωές του, στις μεγεθυσμένες λεπτομέρειές του, να μοιάζουν υπεράνθρωποι ήρωες κλασικού μύθου και ταυτόχρονα κανονικοί άνθρωποι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σ’ έναν κόσμο μοναξιάς. Χωρίς να το κάνει θέμα, χωρίς να υψώνει στιγμή την κινηματογραφική του φωνή, αποκαλύπτει δύο ανθρώπους ολόγυμνους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφήνοντας τον θεατή να νιώσει τι είναι σημαντικό και τι όχι, καθώς οι πληροφορίες τού μεταφέρονται υποδόρια. Με την ατμόσφαιρα της Νέας Ορλεάνης να διαπερνά κάθε στιγμή της ταινίας, χωρίς όμως ποτέ να παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Ευαγγελίδης καταγράφει μια ιστορία επιβίωσης, με στοιχεία που αφορούν τον καθένα και που θα κάνουν τον προσεκτικό θεατή καλύτερο άνθρωπο, αν σκύψει λίγο κοντά ν’ ακούσει την αφήγηση.

…………………………………………………. 

Roughcut (αστεράκια: 3) Σκηνοθεσία: Ελιάνα Αμπραβανέλ

Ωριαίο (και τόσο ωραίο!) ντοκιμαντέρ που φέρνει στο επίκεντρο την Μπάμπι, μια Φιλιππινέζα τρανσέξουαλ που ζει στην Αθήνα, εργάζεται ως κομμώτρια και προσπαθεί παράλληλα να φροντίσει την οικογένειά της (μητέρα, σύζυγο και γιο) στις Φιλιππίνες και να διοργανώσει στην Αθήνα ένα μουσικοχορευτικό σόου με διαγωνισμό ομορφιάς. Ως ντοκιμαντέρ παρατήρησης, η ταινία έχει κέρδος τη συναρπαστική της ηρωίδα: την Μπάμπι, που γεμίζει την εξωτερική της χάρη και τρέλα με ένα παρελθόν περισσότερο σκοτεινό κι επώδυνο απ’ ό,τι επιτρέπει να φανεί.

Καθώς εκείνη φλυαρεί εναλλάσσοντας το πιστολάκι και το ψαλίδι με νοσταλγικές συνομιλίες με τους δικούς της στο skype και πρόβες για το επερχόμενο event, στην οθόνη αποτυπώνεται, με διακριτικότητα, όλο το συναισθηματικό φάσμα αλλά και οι πρακτικές δυσκολίες της ζωής του μετανάστη, είτε αυτός είναι ξένος σε μια πόλη είτε ξένος στο αρχικό του φύλο.

Μπροστά στην κάμερα της Αμπραβανέλ, η Μπάμπι ξεδιπλώνεται ως αληθινή σταρ της ζωής, αφορίζοντας την οικονομική κρίση, τον ρατσισμό, την όποιου είδους δυστυχία μ’ ένα τσαχπίνικο τίναγμα των μαλλιών της. Ενώ, ταυτόχρονα, η δύναμη της αξιοπρέπειάς της, το εσωτερικό της σθένος και η δύναμη απέναντι σε κάθε δυσκολία εμπνέουν μια καθολική αισιοδοξία που μετατρέπει την Μπάμπι σε πηγή έμπνευσης και σε μία από τις πιο συγκινητικές ηρωίδες που είδαμε τελευταία.

Τα ντοκιμαντέρ «They glow in the dark» και «Roughcut» προβάλλονται εναλλάξ, αλλά και με κοινό εισιτήριο, στον κινηματογράφο «Δαναό».

……………………………………………………………

Μια Αξιοπρεπής Οικογένεια (αστεράκια: 2,5) (Yek Khanévadéh-e Mohtaram) Σκηνοθεσία: Μασούντ Μπακσί Ηθοποιοί: Μπαμπάκ Χαμιντιάν, Μερντάντ Σεντιγκιάν, Μεχράν Αχμαντί, Αχού Κεραντμάντ

Ο Αράς είναι Ιρανός, αλλά έχει μεγαλώσει και σπουδάσει στη Δύση. Τώρα επιστρέφει σε μια πόλη έξω από την Τεχεράνη για να διδάξει στο πανεπιστήμιο. Καθώς έρχεται ξανά σε επαφή με την οικογένειά του και με τη σύγχρονη κουλτούρα του τόπου του, ο Αράς θ’ ανακαλύψει απ’ τη μια την οικογενειακή οικονομική σκευωρία που απειλεί την ελευθερία και τη ζωή του κι απ’ την άλλη τις βαθιές ρίζες της ιδεολογικής καταπίεσης που δεν αφήνουν τη χώρα και τους ανθρώπους της να εξελιχθούν.

Με επίσημη συμμετοχή στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάνες, ο Μπακσί στήνει ένα ιδιόμορφο, ατμοσφαιρικό θρίλερ καταδίωξης, για να δώσει φόρμα στην υπαρξιακή του αγωνία: όταν ο κόσμος γύρω σου αλλάζει, πόσο μπορείς να πας με το ρεύμα και πότε πρέπει να προβάλλεις αντίσταση; Επιλέγοντας να παρακολουθήσει έναν κατά βάση χαμηλών τόνων, αποστασιοποιημένο ήρωα, δίνει στην ταινία του μια αίσθηση nouvelle vague, αλλά συγχρόνως κι ένα στεγνό, ευθύ πολιτικό κατηγορώ.

Ωστόσο, η επιλογή του να συνδέσει μια πλοκή κλειστοφοβικού θρίλερ με το σχόλιο για το σύγχρονο Ιράν και να επενδύσει σ’ έναν ήρωα – παρατηρητή καταλήγει ν’ αφήνει τον θεατή γεμάτο εγκεφαλικά ερεθίσματα (για τον ρόλο της θρησκείας, τη θέση της γυναίκας, την αντιπαράθεση του Ισλάμ με τη Δύση), αλλά συναισθηματικά αμέτοχο, μπροστά στις ζωές που παλεύουν και καταστρέφονται μπροστά στα μάτια του.

………………………………………………………………………

Από την Κυριακή του Πάσχα στους κινηματογράφους

Το Πρόσωπο του Κακού (αστεράκια: 1,5) Σκηνοθεσία: Φέντε Αλβαρεζ Ηθοποιοί: Τζέιν Λέβι, Σάιλο Φερνάντες, Λου Τέιλορ Πούτσι, Τζέσικα Λούκας, Ελίζαμπεθ Μπλάκμορ

Μια νεανική παρέα των πέντε πηγαίνει σε μια απομακρυσμένη καλύβα για να περάσει κάποιες μέρες, βοηθώντας τη φίλη τους να αποτοξινωθεί. Εκεί θ’ ανακαλύψουν ένα υπόγειο γεμάτο ψοφίμια και αίμα, αλλά κι ένα μυστηριώδες βιβλίο μαύρης μαγείας. Η ανάγνωση του κειμένου θ’ αποτελέσει κάλεσμα για τον Σατανά, ο οποίος θα εμφανιστεί με τις φρικιαστικότερες μορφές, αποφασισμένος ν’ αποδεκατίσει την παρέα.

Το πρωτότυπο «Evil Dead» που σκηνοθέτησε το 1981 ο Σαμ Ράιμι δεν ήταν καμιά σπουδαία ταινία – ήταν όμως ένα b-movie σπλάτερ που, με την υποτυπώδη ιστορία του και τις γερές δόσεις αναβλύζοντος αίματος και δυνατής τρομάρας, κέρδισε ένα φανατικό κοινό που την επέβαλε ως κλασικό δείγμα στο σινεμά του είδους. Το ριμέικ του Αλβαρεζ, στημένο παραδόξως με τις ευλογίες των πρωταρχικών δημιουργών Σαμ Ράιμι και Μπρους Κάμπελ, δεν καταφέρνει να πλησιάσει ούτε από χιλιόμετρο την αδρεναλίνη και το fun που προκαλούσε η παλιότερη ταινία.

Το μεγαλύτερο μπάτζετ εξαφανίζει τη χαριτωμένη σκηνοθετική ευρηματικότητα του Ράιμι τριών δεκαετιών πριν, το ούτως ή άλλως σχηματικό σενάριο δείχνει ακόμα πιο ανόητο και αναίτιο, αλλά και παρωχημένο μετά τη μεγάλη εξέλιξη στις ταινίες τρόμου και η πληθώρα διαμελισμένων κορμιών και σάπιας σάρκας λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα προς την αηδία ή το σοκ που προκαλούν.

Περισσότερο θα κρατήσουμε τους εμπνευσμένους υπότιτλους του Ελληνα μεταφραστή που λάτρεψε όλα τα «πουτανάκια του Διαβόλου» και λιγότερο μια πολυαναμενόμενη ταινία που τελικά, για να την ολοκληρώσουμε, φτύσαμε κι εμείς αίμα.

…………………………………………………………………….

Almanya – Καλώς Ηρθατε στη Γερμανία (αστεράκια: 1,5) (Almanya – Willkommen in Deutschland) Σκηνοθεσία: Γιασεμίν Σαμντερελί Ηθοποιοί: Βεντάτ Εριντσίν, Φαρί Γιαρντίμ, Λιλάι Χουσέρ, Ντεμέτ Γκιουλ, Αϊκούτ Καγιατσίκ

Ο πατριάρχης της οικογένειας Γιλμάζ, ο Χουσεΐν, έχει ζήσει 45 χρόνια στη Γερμανία, χαρακτηριστικός γκασταρμπάιτερ. Τώρα ο Χουσεΐν θέλει να επιστρέψει στη γενέτειρά του Τουρκία και κουβαλάει, θέλοντας και μη, την πολυπληθή οικογένειά του μαζί του. Οσο η δράση εκτυλίσσεται παράλληλα, εναλλάσσοντας το παρόν με τη μετανάστευση του Χουσεΐν από την Ανατολία στη Γερμανία τη δεκαετία του ’60, τα μέλη και ο περίγυρος της οικογένειας Γιλμάζ, ανεξαρτήτως ηλικιών και εμπειριών, προσπαθούν να οριοθετήσουν τι σημαίνει εθνική ταυτότητα και ποια ακριβώς είναι η δική τους.

Γερμανική ταινία του 2011, η οποία με βιωματική βάση και σκηνοθετικό κέφι παρουσιάζει μια γλαφυρή εικόνα του ανθρώπου σε αναζήτηση πατρίδας και ευζωίας. Στοχεύοντας περισσότερο στην κωμωδία παρά στον κοινωνικό σχολιασμό, η ταινία για λίγο μοιάζει τρυφερή, πολύχρωμη και με μια χαριτωμένη κριτική, ειρωνική ματιά, αλλά γρήγορα κουράζει μέσα σε γενναίες δόσεις γραφικότητας, πολιτισμικών κλισέ και αφέλειας.

…………………………………………………………………

Chinese Zodiac (αστεράκια: 1,5) Σκηνοθεσία: Τζάκι Τσαν Ηθοποιοί: Τζάκι Τσαν, Κι Σου, Ολιβερ Πλατ, Ντάνιελ Γου, Κέιτλιν Ντεσέλ

Ο Τζάκι Τσαν ως μισθοφόρος παίρνει μέρος στην προσπάθεια ανεύρεσης και διάσωσης μιας σειράς κλεμμένων ιστορικών γλυπτών, μέρος της συλλογής των δώδεκα αντιπροσωπευτικών ζώων του κινεζικού ζωδιακού κύκλου. Μια ταινία του Τζάκι Τσαν είναι… μια ταινία του Τζάκι Τσαν: απίστευτες σκηνές δράσης με επικίνδυνα ακροβατικά και πολεμικές τέχνες, σε συνδυασμό με καλοπροαίρετο αν και απόλυτα κάφρικο χιούμορ. Το «Chinese Zodiac» δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, παρότι ομολογουμένως, όπως κι εμείς, ο Τζάκι Τσαν μεγάλωσε και μέρος της ξέφρενης δράσης αντικαθίσταται από κωμικές σκηνές, σε μια όχι ευνοϊκή ισορροπία.

Ωστόσο, η ταινία που έχει κάνει σχεδόν ολομόναχος (σκηνοθέτης, παραγωγός, σενάριο, φωτογραφία, πρωταγωνιστής), θα διασκεδάσει τους φαν και όσους ενηλικιώθηκαν βλέποντας τις περιπέτειές του, οι οποίες διατηρούν μια απελευθερωτική αθωότητα. Επιπλέον, ο Τζάκι Τσαν προσφέρει εμπνευσμένους τρόπους να ρίχνεις ξύλο στη γη, στον αέρα και στη θάλασσα, αλλά δίνει και μια νέα διάσταση στον όρο σκέιτερ.