Ας αφήσουμε στην άκρη την καθυστέρηση με την οποία ο Αρης αποφάσισε να τιμήσει τον Νίκο Γκάλη. Αυτό, αν θέλετε, είναι φαινόμενο ελληνικό και συνηθισμένο. Να ξεχνάμε, ή να ξεπερνάμε πολλές φορές αδιάφορα, τόσο μεγάλα μεγέθη και την προσφορά τους, όχι μόνο στα σπορ αλλά παντού.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που αποφασίστηκε η χθεσινοβραδινή γιορτή, ο Αρης είχε υποχρέωση να κάνει και δύο επιπλέον πραγματάκια:

πρώτον, να δώσει τα δικαιώματα τηλεοπτικής μετάδοσης στην ΕΡΤ μέσα από την οποία ο Γκάλης έβαλε το μπάσκετ σ' όλα τα σπίτια και μας έκανε να το αγαπήσουμε και να το χαιρόμαστε ακόμη. Εχουν πολύ μικρότερη, μέχρι μηδαμινή σημασία οι όποιες κοντρίτσες της (ποδοσφαιρικής) ομάδας με τη δημόσια τηλεόραση και ήταν ανάγκη να τις παραμερίσουν μπροστά στο αυτονόητο να παρακολουθήσουν όλοι την εκδήλωση και όχι μόνον όσοι μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση στο συνδρομητικό κανάλι.

Το άλλο αυτονόητο έπρεπε να είναι η παρουσία του Κώστα Πολίτη που ήταν ο κόουτς του ευρωπαϊκού θριάμβου. Να τον βάλουν να καθίσει δίπλα στον Γιάννη Ιωαννίδη.

Αλλωστε, σε τέτοιες στιγμές ακούγεται «μικρό» να θυμάται κανείς μακρινές τριβές και μίζερες καταστάσεις και να προγραμματίζει το «πάρτι σ' έναν θεό» με παρόμοιες λογικές. Αν ήταν έτσι, να μην ερχόταν ούτε ο Γιαννάκης…

Πάλι καλά που η μετάδοση έγινε από τον Φίλιππο Συρίγο. Με τη δική του φωνή, σοβαρότητα, γνώση και συνέπεια όλοι εμείς οι… αγράμματοι του μπάσκετ μάθαμε μερικά από τα μυστικά του και απολαύσαμε τις κορυφαίες στιγμές του Eurobasket του ’87. Εκεί έγινε μόδα το πράγμα, από εκεί έφυγε κι έφτασε η χάρη του ώς το τελευταίο ελληνικό χωριό, με αποτέλεσμα να πάρουν οι πιτσιρικάδες τις μαγικές εικόνες που παρακολουθούσαν, να τις τυπώσουν στο μυαλό τους και να θελήσουν αργότερα να τις αντιγράψουν όσο μπορούσαν στις μπασκέτες που στήθηκαν στα τσιμεντένια γήπεδα μέχρι που ξεπήδησαν οι νεότεροι άσοι.

Ολο αυτό το πακέτο νομίζω πως θα έπρεπε να υπάρχει στη χθεσινή γιορτή. Ομως δυστυχώς, όπως πάντα συμβαίνει, κάποιοι έβαλαν τα προσωπικά και μικροοπαδικά τους από πάνω.

Ν. Ασημακόπουλος