Πήγαμε στους Depeche Mode στη Μαλακάσα
Το Terra Vibe αποδείχτηκε ανέτοιμο να καλοδεχτεί, χωρίς ταλαιπωρία και καθυστερήσεις, 35 χιλιάδες ανθρώπους. Το βρετανικό, πάντως, συγκρότημα, και ιδίως ο Ντέιβ Γκάχαν, αλώνισε τη σκηνή, έστω κι αν θα μπορούσε να πει περισσότερες από τις παλιές, αγαπημένες επιτυχίες τους
Της Μαρίνας Κουβέλη Φωτ: Μάριος Βαλασόπουλος
Το ρολόι έδειχνε 9 και δέκα. Οι Depeche Mode ανεβαίνουν στη σκηνή του Terra Vibe. Χιλιάδες κάμερες και κινητά ανάβουν και με κατεύθυνση προς τη σκηνή ξεκινούν να «γράφουν». Ο Ντέιβ Γκάχαν με μαύρο στενό κοστούμι τραγουδά «Welcome to my world», χαιρετά σε άπταιστα ελληνικά «Γεια σου Αθήνα», παροτρύνει τους υπόλοιπους δύο τού συγκροτήματος (Μάρτιν Γκορ και Αντι Φλέτσερ) λέγοντας «Πάμε» και ο κόσμος παραληρεί.
Τρία χρόνια μετά την αναπάντεχη ματαίωση της συναυλίας τους (στον ίδιο χώρο) λόγω ασθένειας του Ντέιβ Γκάχαν, πιτσιρικάδες, 25άρηδες, πενηντάρηδες οικογενειάρχες με τα παιδιά τους και κάποιοι -λίγοι- ξεχασμένοι στη δεκαετία του ’80 με πανκ αμφίεση παραδόθηκαν στην ηλεκτρονική μαγεία του συγκροτήματος, το οποίο παρέμεινε στη σκηνή για δύο γεμάτες ώρες.
Η Μαλακάσα δοκίμαζε τις αντοχές της, καθώς 35.000 άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα τωv Depeche Mode και δικαίωσαν όσους από καιρό μιλούσαν για τη συναυλία της χρονιάς. Ανατρέχοντας στο συναυλιακό παρελθόν του χώρου, μόνο η βραδιά του Μανού Τσάο μπορεί -ενδεχομένως- να συγκριθεί με τη λαοπλημμύρα της Παρασκευής. Ως αποτέλεσμα κάποιοι, πριν από τη συναυλία, δοκίμασαν την υπομονή τους και τις δικές τους αντοχές. Οι διοργανωτές, γνωρίζοντας την αυξημένη κίνηση των εισιτηρίων, είχαν ανοίξει μια δεύτερη μεγάλη είσοδο για να υπάρχει καλύτερη ροή στην προσέλευση. Αλλά ούτε αυτή η κίνηση αποδείχτηκε επαρκής για να αποφευχθεί η ταλαιπωρία.
Είσοδος με επίδειξη barcode
Δυστυχώς την ώρα της μεγάλης αιχμής (μετά τις 7.30 μ.μ.) στην είσοδο του χώρου δημιουργήθηκε ένας εκρηκτικός συνδυασμός. Στις πόρτες του Terra Vibe έχουν πλέον τοποθετηθεί μηχανήματα με ηλεκτρονικές μπάρες (από αυτά που χρησιμοποιούνται και στα γήπεδα και ανοίγουν με την επίδειξη του barcode). Αυτά, λοιπόν, αφενός δεν ήταν επαρκή σε αριθμό για να εξυπηρετήσουν τόσες χιλιάδες ανθρώπων, αφετέρου μάλλον δεν έπρεπε να δοκιμαστούν πρώτη φορά σε μια τόσο μαζική συναυλία. Ο κόσμος συνωστίστηκε για τουλάχιστον μία ώρα σε ατελείωτες ουρές. Τελικά οι διοργανωτές προκειμένου να αποσυμφορηθεί η κατάσταση και για να μην υπάρξουν περαιτέρω προβλήματα ασφάλειας άνοιξαν τις εισόδους και ο κόσμος έμπαινε χωρίς κανένα έλεγχο.
Στο εσωτερικό του χώρου, η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική. Ολο το βράδυ ο ουρανός της Μαλακάσας φωτιζόταν κόκκινος, πράσινος και μπλε, καθώς ο κόσμος γλεντούσε με την ψυχή του με τα τραγούδια της βρετανικής τριάδας. Το αγαπημένο συγκρότημα ερμήνευσε παλιότερα κομμάτια από το κορυφαίο «Violator» του 1990 και το «Songs of faith and devotion» του 1993, καθώς και τραγούδια από τον πρόσφατο δίσκο τους «Delta Machine» (κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες). Ο ήχος ήταν εξαιρετικός. Tα βίντεο που έπαιζαν στην τεράστια οθόνη –τα είχε επιμελήθηκε ο επί χρόνια συνεργάτης-σκηνοθέτης του συγκροτήματος Αντον Κόρμπιν- πήραν άριστα.
Πιο κεφάτος από όλους ο Ντέιβ Γκάχαν, χόρευε, αλώνιζε τη σκηνή, κουνιόταν προκλητικά, έκανε πλάκα, έμοιαζε κάθε λεπτό να «απολογείται» με τον τρόπο του για την απογοήτευση που νιώσαμε πριν από τρία χρόνια με την ξαφνική του ασθένεια. Οταν, μάλιστα, ήρθε η στιγμή να πάρει μερικές ανάσες, ο Μάρτιν Γκορ έκανε αυτό που έπρεπε: πήρε τη θέση του στο μικρόφωνο, ερμήνευσε την μπαλάντα «The Child Inside» από το τελευταίο τους άλμπουμ και έπαιξε τη μουσική του «Happy Birthday» ζητώντας από τον κόσμο να τον συνοδεύσει στα λόγια. Σε ποιον ευχόταν; Μα φυσικά στον Ντέιβ Γκάχαν, ο οποίος μόλις μία μέρα πριν γιόρτασε τα 51α γενέθλιά του.
Never let me down again
Στις κορυφαίες στιγμές τής βραδιάς η ερμηνεία του «Heaven» από το «Delta Machine», ο τρόπος που ο κόσμος συμμετείχε στην ερμηνεία του «Precious», φωνάζοντας με όλη του τη δύναμη «Things get damaged/ Things get broken/ I thought we’d manage/
But words left unspoken» και φυσικά η επιστροφή στις παλαιότερες επιτυχίες «Black celebration» και «Policy of truth».
Λίγο πριν από το τέλος οι Depeche επιστράτευσαν το βαρύ τους πυροβολικό: Είπαν το «Enjoy the silence» και μετά μια «καλοκεντημένη» εκδοχή του «Personal Jesus» δημιουργώντας πανζουρλισμό. Αμέσως μετά τραγούδησαν το «Goodbye» (μάλλον ατυχής επιλογή που γείωσε απότομα τον κόσμο μετά τα δύο μεγάλα τους σουξέ) και χαιρέτησαν. Στο προγραμματισμένο ανκόρ ο Ντέιβ Γκάχαν έδειχνε ότι δεν ήθελε με τίποτα να κατεβεί από τη σκηνή: υπέγραψε αυτόγραφο σε έναν νεαρό που το ζητούσε επίμονα με ένα πανό, ξεσήκωσε με μια καταιγιστική εκδοχή τού «I just can’t get enough» και μας καληνύχτισε οριστικά με το κομμάτι «Never let me down again».
Στον δρόμο της επιστροφής ο καθένας είχε κρατήσει από την πρώτη συναυλία της χρονιάς τηνδική του στιγμή. Ορισμένοι αδυνατούσαν να ξεχάσουν την ταλαιπωρία τους. Μερικοί γκρίνιαζαν γιατί πράγματι οι Depeche Mode άφησαν εκτός προγράμματος πολλά παλιά λατρεμένα τραγούδια –δικά τους και κάποια που συνήθως λένε- όπως τα «Strange love», «Wrong», «Route 66» κ.ά. Και κάποιοι άλλοι δεν έδιναν καμία σημασία στους προηγούμενους, διότι πολύ απλά βρήκαν τους Depeche Mode πιο καλοκουρδισμένους, πιο ουσιαστικούς και πιο γλυκούς από ποτέ. Κι αντί για τις γνωστές γκρίνιες προτίμησαν να κρατήσουν την υπόσχεση του συγκροτήματος για επιστροφή σύντομα!
