Tρίτη ματιά

Της Αννας Δαμιανίδη

Κάθε χρόνο ήταν το γωνιακό ανθοπωλείο που μου θύμιζε την ημέρα της μητέρας. Μια βδομάδα πριν, με κόκκινες καρδιές και έτοιμα μπουκέτα – έτσι ποτέ δεν την ξεχνούσα. Φέτος το μαγαζί δεν λειτουργεί, έχει κλείσει μήνες τώρα, και στην παρατημένη ψάθα μπροστά στην πόρτα του έχουν αρχίσει και φυτρώνουν αγριόχορτα δημιουργώντας αυθόρμητες προτάσεις βιολογικής καλλιέργειας. Ξέχασα τη γιορτή. Mόνο αργά στο Iντερνετ τη θυμήθηκα, διαβάζοντας προσωπικές αφηγήσεις. Μπορεί κι άλλοι να είχαν ξεχάσει και να τη θυμήθηκαν το βράδυ, γράφοντας – ήταν οι πιο ωραίες αναμνήσεις που έχει τύχει να διαβάσω. Συγκινητικά, ωραία κείμενα, για μητέρες που οι γιοι τους τις θυμούνταν νέες, δροσερές και κάπως ανέμελες` όσο ανέμελες μπορεί να είναι οι μητέρες. Να όμως που μπορεί να είναι πολύ ανέμελες.

Να που στο μυαλό των γιων τους δικαιούνται τη μεγαλύτερη ξενοιασιά, τέτοια που δύσκολα θα συγχωρούσαν σε κάποιαν άλλη γυναίκα. Καμία σχέση με τις υπομονετικές ή πιεστικές, αγχωμένες, βουτηγμένες στις φροντίδες του σπιτιού μανάδες που όλοι ξέρουμε. Αυτές που ποτέ δεν θα μπορέσει κανείς να ανταμείψει, όσα λουλούδια και ν' αγοράσει, όσα τηλέφωνα και να πάρει, όση περηφάνια και να τις προμηθεύσει, όση ενοχή και να κουβαλά. Οχι, οι μανάδες της φετινής γιορτής ήταν διαφορετικές. Σαν να βαρέθηκαν την ποδιά της κουζίνας με την οποία συνήθως τις στολίζουμε και να το έσκασαν από τη χώρα των καθηκόντων. Μεταμορφώθηκαν σε μικρά κορίτσια, με φορέματα άλλων εποχών, πολύ κεφάτα, να τα βγάζουν οι γιοι τους βόλτες φανταστικές, μεγάλοι άντρες πια εκείνοι, να τα προσκαλούν σε τρεχαλητά στην εξοχή, παιχνίδια στο πράσινο, παιδικές τρέλες όπου εκείνοι ήταν οι επιεικείς μεγάλοι και οι μαμάδες τα επιπόλαια κοριτσόπουλα. Συμπαίχτες σε παιχνίδια που τα άκουσαν μόνο από τα χείλη τους και τα νοστάλγησαν μάταια, χαμένα δεκαετίες πριν γεννηθούν από τις συνήθειες του κόσμου, προστάτες στις δύσκολες στιγμές που η μαμά τους πέρασε χωρίς εκείνους όταν ήταν μικρό κορίτσι, κι εκείνοι πού ήταν τότε;

Παράξενο να πέσω όλο σε αναμνήσεις γραμμένες από χέρια αντρικά. Μέχρι που σκέφτηκα μήπως είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι τα αγόρια αγαπάνε τη μάνα περισσότερο από τα κορίτσια. Σίγουρα η διεθνώς καθιερωμένη γιορτή διευκολύνει να εκδηλώνεις την αγάπη σου, ειδικά αν είσαι τύπος που δεν έχει εξασκηθεί σε κάτι τέτοιο, όπως αυτοί ας πούμε που χρειάζονται την υπενθύμιση του ανθοπωλείου για να θυμηθούν τη γιορτή της μητέρας. Μέχρι που μου πέρασε από το μυαλό μήπως τελικά η γιορτή της μητέρας είναι ανδρική γιορτή κατά βάθος, όχι γυναικεία όπως νομίζουμε. Μήπως πρέπει οι γυναίκες να διεκδικήσουμε και μια γιορτή του πατέρα, να βρίσκουμε κι εμείς αφορμή να επιδιδόμαστε σε φανταστικά πορτρέτα μικρών αγοριών, που είναι πολύ άτακτα, που κουρεύουν το κεφάλι τους με την ψιλή, φοράνε φαρδιά παντελόνια, χρειάζονται ιδιαίτερη προστασία από τις σοφές και ώριμες κορούλες τους και βέβαια τρέχουν κι αυτά σε λιβάδια ή, μάλλον, σε χωματόδρομους και πέφτουν και χτυπάνε, και τα περιμένουν δύσκολα χρόνια, και δεν μπορείς με τίποτε να τα γλιτώσεις.

Αλλά ποια μαγαζιά θα αναλάβουν να μας τη θυμίζουν;