Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Το είπε ο υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος, μετά την άκαρπη (λέξη κοινότοπη, για κάθε συνάντηση υπουργών-εργαζομένων της μνημονιακής περιόδου) συνάντηση με τους εκπαιδευτικούς εν όψει Πανελλαδικών: «Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει παιδαγωγός που θα θέσει σε ομηρία τους μαθητές. Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών θα κατανοήσει την ανάγκη να βρίσκονται στα σχολεία την περίοδο αυτή».

Αυτή η… κενού περιεχομένου υπουργική… πεποίθηση, που λέει πολλά, χωρίς να λέει απολύτως τίποτα, είναι το ίδιο εύκολα… αντιστρέψιμη: Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει… υπουργός που θα θέσει σε ομηρία τους μαθητές αυτή την περίοδο! Διότι, όπως και να ’χει, με δύο παίζονται αυτά τα παιχνίδια, και ουδείς εκ των δύο έχει από χέρι το δίκαιο ή το άδικο με το μέρος του είτε αυξημένο ή μειωμένο το αίσθημα ευθύνης…

Επίσης, εκτός από την ανάγκη να βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία, ενδιαφέρον θα είχε να έλεγε ο κ. υπουργός, πού βρίσκονται τα ίδια τα σχολεία αυτή την περίοδο! Και αν προσπαθεί… πολιτικάντικα να ρίξει τους εκπαιδευτικούς στο φιλότιμο, εκτός από διάφορα… λογιστικά με συγχωνεύσεις, μετακινήσεις, ωράρια… όλα υπό το δίλημμα-απειλή απολύσεων, χρήσιμα θα ήταν τα συμπεράσματά του για την κατάσταση στην παιδεία σήμερα: τι οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα από χρόνους αμνημονεύτους και τι ο ίδιος προτείνει προς άρση αδιεξόδων, στη βάση συνεργασίας (αυτό θα πει αίσθημα ευθύνης!) με την εκπαιδευτική κοινότητα. Τότε να αναζητηθούν και οι ευθύνες –που ασφαλώς υπάρχουν– των εκπαιδευτικών!

Αν κάθε υπουργός (το κάνουν οι περισσότεροι) τα φορτώνει όλα… στον κόκορα των μνημονίων, της τρόικας και των έκτακτων συνθηκών και μετά αμολάει… καλού-κακού και μία επιστράτευση και… αράζει στα κυβικά του ότι «έπραξε το καθήκον του», ή βλαξ είναι ή για βλάκες μάς περνάει! Τι να πούμε; Κι από χρόνου με υγεία; Καλή επιτυχία στους μαθητές. Μόνο.