ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Ουφ, δεν τελείωσε, λένε, το θέμα του Εθνικού. Θα μας βγει η ψυχή μέχρι να ανακαλύψουν εκεί στην τρικομματική κυβέρνηση τον διάδοχο του Γιάννη Χουβαρδά. Τώρα, για παράδειγμα, στην εξωφρενική «πρόταση» της Ν.Δ. με τον Τάκη Βουγιουκλάκη μέσα, που κυκλοφόρησε χθες, αντιπαρατίθενται με σθένος άλλες, προερχόμενες από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Δεν τις γράφω, αν και ο κόσμος τις έχει τούμπανο. Είναι πάντως απείρως σοβαρότερες.

Μια συμβουλή για τους πιο ευαίσθητους θεατρόφιλους. Ο,τι μπαρούφα κι αν διαρρεύσει τις επόμενες μέρες, υπογλώσσιο και βουλοκέρι στα αυτιά. Μια ψυχή που είναι να βγει, να βγει μια κι όξω, όχι να τσιτσιριζόμαστε κάθε μέρα επειδή η Ν.Δ. θέλει σώνει και καλά να αξιοποιήσει το πολιτιστικό της δυναμικό, που είναι στα αζήτητα. 'Η επειδή κάποιος σκηνοθέτης ήδη από το 2006 έχει βάλει σκοπό της ζωής του να γίνει διευθυντής στο Εθνικό.

Κι αφού η κληρονομιά Χουβαρδά μάλλον ψιλά γράμματα μοιάζει να είναι για τον πρωθυπουργό μας με το τόσο ένδοξο πνευματικό οικογενειακό δέντρο, ας του θυμίσουμε λοιπόν τι είχε κάνει κάποτε ο Κωστάκης Καραμανλής. Και από κοντά και ο Γιώργος Βουλγαράκης, υπουργός Πολιτισμού τότε, και μη στραβώνετε τη μούρη, όλα αυτά είναι γεγονότα.

Τσίμπησαν τους καλύτερους, τους κορυφαίους. Χωρίς καν να ξέρουν τι ψηφίζουν. Τον Λούκο στο Φεστιβάλ, τον Χουβαρδά στο Εθνικό, τον Παπαλιό στο Κέντρο Κινηματογράφου, τον Στέφανο Λαζαρίδη στη Λυρική Σκηνή. Σαν ψέματα μου φαίνεται ότι ζήσαμε τέτοια πολιτιστικά μεγαλεία σ' αυτή τη χώρα και τώρα ψάχνουμε στα σκουπίδια.

Βένα Γεωργακοπούλου