Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ησυμπεριφορά των βουλευτών του ναζιστικού κόμματος, που φιλοξενείται στη Βουλή (δημοκρατικότατα) δεν ξενίζει πλέον κανέναν. Αυτό είναι το ήθος τους, το ύφος τους (ο άνθρωπος είναι το ύφος του που έλεγε ο Μπουφόν), το ποιόν τους. Ξύλα απελέκητα οι πλείστοι εξ αυτών, πράττουν, απλώς, ό,τι τους είναι πιο οικείο: υβρίζουν. Ο φασισμός στρογγυλοκάθισε στα σπίτια μας και ας συσπειρώθηκε άπασα η ανθρωπότητα, μετά τις φρικαλεότητες των ναζιστών στον Β' Παγκόσμιο, πίσω από το σύνθημα «Ποτέ πια φασισμός». Ηταν, απλώς (το σύνθημα) μια ευχή, ένα ξόρκι, τίποτε παραπάνω.
Ηανθρωπότητα δεν βρήκε πολιτική λύση απέναντι στο θλιβερό φαινόμενο του φασισμού, όση δημοκρατία κι αν προσπάθησε να επιτύχει, όσο πολιτισμό και αν παρήγαγε, όσο κι αν θωρακίστηκε πίσω από χάρτες κοινωνικών δικαιωμάτων και διακηρύξεις προσωπικής ελευθερίας (ανεξάρτητα από χρώμα δέρματος, αίμα, θρησκεία, ιδεολογία, σεξουαλική επιλογή κ.λπ.).
Ο θηριώδης χαιρετισμός «Χάιλ Χίτλερ», ενώ θα 'πρεπε να συγκλονίζει την επικράτεια, την ανθρωπότητα, αντιμετωπίζεται με φτηνή ειρωνεία, με παιδιάστικη νοοτροπία. Λέει το ρεπορτάζ ότι βουλευτές τινές του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν το σύνθημα, δήθεν χλευαστικά, στους βουλευτές της Χ.Α. κατά την ώρα που αυτοί αποχωρούσαν από τη Βουλή (μετά τη γενναία στάση του προεδρεύοντος της Βουλής, που τους προειδοποιούσε για αποπομπή).
Εάν αυτό είναι αλήθεια, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα 'πρεπε να ντρέπονται. Αυτό είναι το ιδεολογικό τους (άμα τε και ανθρωπιστικό) είναι; Να παιδιαρίζουν; Λείπει η σοβαρότητα από πολλούς σε τούτη τη χώρα, δυσκολευόμαστε να εκτιμήσουμε μεγέθη που μας ξεπερνούν και ταυτόχρονα αποτελούν κίνδυνο-θάνατο για τον πολιτισμό, τη Δημοκρατία, την ίδια την ύπαρξη.
Με ειρωνειούλες θα αντιμετωπίσουμε το τέρας; ΄Η μήπως, οικειωνόμενοι το τέρας γινόμαστε και οι ίδιοι τέρατα; Το 'λεγε ο Νίτσε, ότι αν κοιτάζεις συνεχώς την άβυσσο, η άβυσσος θα κοιτάξει μέσα σου (κάπως έτσι). Στη Βουλή στέλνουμε, υποτίθεται, την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας (τρομάρα μας) και διαπιστώνουμε ότι οι εκπρόσωποι (πολλοί εξ αυτών) είναι για τα παλαμάρια (αφορά όλα τα κόμματα).
Αρχίζει λοιπόν να αχνοδιαφαίνεται ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι η είσοδος του ναζιστικού τούτου κόμματος στη Βουλή, αλλά η προσωπικότητα των εκπροσώπων όλων των κομμάτων (ελλιπής, αφελής, δοκησίσοφη, ολίγιστη εν τέλει). Αυτό είναι μια θανάσιμη αλήθεια, αλλά κανένας δεν πεθαίνει τώρα από θανάσιμες αλήθειες' υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα, σύμφωνα με τον προσημειωθέντα στοχαστή. Σ' αυτές τις προσωπικότητες πρέπει να αναζητηθεί το εκκολαπτήριο του φασισμού και λιγότερο στους ημισχιζοφρενείς, περιθωριακούς, φανατικούς, ημιμαθείς, τραμπούκους της Χρυσής Αυγής. Ή, ακόμη, και στη δική μας (της κοινωνίας) ραθυμία και αδιαφορία για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Δυσκολοχώνευτο, αλλά τι να κάνουμε; Προβληματισμός είναι εξάλλου, εικασία και λιγότερο εκτίμηση. Οπως και να 'χουν τα πράγματα, η Βουλή έχει μιανθεί, άρα κάτι πρέπει να γίνει.
