Της Μαργαρίτας Βεργολιά
Επιτέλους «Αλλαγή»! Με τον δικό τους τρόπο, για τους δικούς τους λόγους, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι έστειλαν το μήνυμα ότι η χώρα πρέπει να ξεπεράσει τις πολιτικές διχόνοιες, να υπερπηδήσει τον «δημοσιονομικό γκρεμό» της και -απαλλαγμένη από τον οικονομικό της «εφιάλτη» και τις μικροκομματικές της «αγκυλώσεις»- να πάει, επιτέλους, πιο «Μπροστά»…
Το Ουινσκόνσιν εξέλεξε την πρώτη στα αμερικανικά χρονικά ομοφυλόφιλη γερουσιαστή. Τρεις πολιτείες ενέκριναν, σε παράλληλα με τις εκλογές δημοψηφίσματα, τη νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων.
Αλλες δύο πολιτείες ψήφισαν υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης μαριχουάνας.
Και στον μπλε-κόκκινο εκλογικό χάρτη της 6ης Νοεμβρίου, που αποτύπωσε μία νέα εκλογική πραγματικότητα στις ΗΠΑ, αποκαλύφθηκε μια άλλη Αμερική.
Πανεθνικά, καταγράφεται μία σταθερή και πιθανόν μη αναστρέψιμη μείωση των λευκών ψηφοφόρων: από 77% που ήταν το 2004, σε 74% το 2008 και σε 72% φέτος.
Για πρώτη φορά, τον περασμένο χρόνο, στην Αμερική γεννήθηκαν περισσότερα μωρά από οικογένειες άλλων φυλών.
Με αυτά και με άλλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες μετεξελίσσονται σταδιακά σε ένα έθνος, όπου θα κυριαρχούν οι μειονότητες, με τα αστικά κέντρα να αποτελούν ήδη σημείο αναφοράς αυτής της μεταστροφής…
Την τάση αυτή κατάφεραν να καταγράψουν έγκαιρα οι Δημοκρατικοί.
Χάρη στα πολιτικά αντανακλαστικά τους, κινητοποιήθηκαν για τον προσεταιρισμό επιπλέον ενός εκατομμυρίου Αφροαμερικανών ψηφοφόρων.
Και δαπάνησαν περισσότερα από 75 εκατομμύρια δολάρια για την εγγραφή όσο το δυνατόν περισσότερων ψηφοφόρων από τις μειονότητες στους εκλογικούς καταλόγους οκτώ από τις πλέον αμφίρροπες πολιτείες.
Ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε 7 στις 10 ψήφους των ισπανοφώνων, που σήμερα απαρτίζουν το 10% του εκλογικού σώματος στις ΗΠΑ.
Ακόμη μεγαλύτερη, σε ποσοστό 93%, ήταν η απήχησή του στους Αφροαμερικανούς. Έφθασε πάνω από 70% στους ασιατικής καταγωγής ψηφοφόρους.
Αγγιξε τα 2/3 στις τάξεις των νέων, ηλικίας μεταξύ 18 και 29 ετών, που πλέον αντιστοιχούν στο 1/5 του συνόλου των Αμερικανών ψηφοφόρων.
Εξασφάλισε προβάδισμα 12 μονάδων έναντι του συντηρητικού Μορμόνου Μιτ Ρόμνεϊ στην ψήφο των γυναικών. Και η διαφορά αυτή υπερτριπλασιάστηκε στην κατηγορία των ανύπαντρων γυναικών…
Μακριά, όμως, από τις μεγάλες πόλεις και τις αμερικανικές ακτές -που ψήφισαν «δαγκωτό» Δημοκρατικούς- η «καρδιά» της αμερικανικής ενδοχώρας εξακολουθεί να χτυπά συντηρητικά.
Στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών συντάχθηκαν, πέρα από το κεφάλαιο, κυρίως οι λευκοί άνδρες και οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι, που πλέον αντιπροσωπεύουν ένα συρρικνούμενο μερίδιο του αμερικανικού εκλογικού σώματος.
Αλλά η νέα δημογραφική πραγματικότητα -μαζί με την επίγνωση της «εξάρτησης» της οικονομικής ανάπτυξης από τα φθηνά εργατικά χέρια των μεταναστών- δείχνει ότι οι Ρεπουμπλικανοί δεν μπορούν πλέον να επαφίενται… ευλαβικά στην εκλογική βάση των συντηρητικών και των θρησκευόμενων Ευαγγελικών της μετα-Ρίγκαν εποχής.
Ποια είναι η σωστή κατεύθυνση για την πολιτική ανασύνταξή τους; Παρά το εκλογικό «στραπάτσο» της υπερσυντηρητικής πτέρυγας του Tea Party, πολλοί αξιώνουν στενότερο εναγκαλισμό με τα υπερσυντηρητικά θρησκευτικά-κομματικά ιδεώδη.
Αλλοι, πιο μετριοπαθείς, προβάλλουν ως αναγκαιότητα να επικοινωνήσουν αποτελεσματικότερα το πολιτικό τους μήνυμα, σε ένα ευρύτερο, πιο «πλούσιο» εθνοτικά κοινό, χωρίς να βάλουν κατ' ανάγκη πολύ «νερό στο κρασί» τους.
Κι άλλοι, οι πιο εκσυγχρονιστές, ζητούν να γίνει άμεσα ένα κοινωνικό άνοιγμα προς τις νέες κατηγορίες ψηφοφόρων.
«Ακολουθούμε με τάχιστους ρυθμούς τη μοίρα των δεινοσαύρων», λέει χαρακτηριστικά ο Ντέιβιντ Τζόνσον, πολιτικός σύμβουλος των Ρεπουμπλικανών στη Φλόριντα.
«Ο μετεωρίτης μάς έχει ήδη χτυπήσει. Κι εμείς απλώς αναρωτιόμαστε για το πώς θα είναι στην όψη της η καμμένη γη».
Οχι ότι οι Δημοκρατικοί έχουν καλύτερη θέα να ατενίζουν…
Αν και το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε ότι η απήχηση των Δημοκρατικών φθίνει στις τάξεις των λευκών ανδρών, των Εβραίων ψηφοφόρων και των συνδικαλιστών, οι σύμβουλοί τους μιλούν για μια σαφή μετατόπιση της δυναμικής του κόμματος μία γενιά μπροστά.
Αλλά, η επόμενη μεγάλη πρόκληση για το κυβερνών κόμμα είναι να μπορέσει και το ίδιο να προχωρήσει μπροστά -κατά το κεντρικό σύνθημα της φετινής προεκλογικής εκστρατείας- παγιώνοντας αυτήν την ευρεία εκλογική βάση και στη μετά-Ομπάμα εποχή, όταν οι υποψήφιοί του για τα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα πιθανόν να μην έχουν το ίδιο χάρισμα με τον πρώτο Αφροαμερικανό πρόεδρο των ΗΠΑ.
Κι αυτό, θα πρέπει να το κάνουν σίγουρα προτού τους τη βγουν… από τα δεξιά οι Ρεπουμπλικανοί, με μια έστω και προσχηματική ανανεωτική στροφή.
«Χίλαρι Κλίντον εναντίον Τζεμπ Μπους», ήταν το καίριο -αν και πρόωρο και μάλλον θεωρητικό ακόμη ερώτημα- που έθεσε ήδη η αμερικανική πολιτική επιθεώρηση Politico, λοξοκοιτώντας προς το 2016.
Μέχρι να φτάσει αυτό το πλήρωμα του χρόνου, οι περισσότεροι αναλυτές «ποντάρουν» ήδη στον επόμενο -μετά τα δημοσιονομικά- μεγάλο διακομματικό συμβιβασμό: τη μεταρρύθμιση του νόμου για το μεταναστευτικό.
