ΕΠΙΠΛΕΟΝ

Είναι κάμποσοι και στην πλειονότητά τους ταλαντούχοι. Τα βράδια διακτινίζονται σε θέατρα, μπαρ, καφετέριες της πόλης, στο κέντρο και στο απόκεντρο. Στο Γκάζι, στα βόρεια προάστια, στο Περιστέρι ή στον Πειραιά.

Είναι οι άνθρωποι του stand-up comedy, της «όρθιας κωμωδίας», που μπορεί να παιχτεί παντού. Κωμικοί που γράφουν μόνοι τους τα κείμενα -συχνά τους παίρνει και μήνες η συγγραφή-, προϊόντος του χρόνου τα εμπλουτίζουν και τα παίζουν οι ίδιοι. Η δουλειά έχει κανόνες: δεν κλέβουμε κείμενα ή ατάκες άλλων, δεν λέμε ανέκδοτα, δεν μεταμφιεζόμαστε, δεν αυτοσχεδιάζουμε, δεν μιμούμαστε, δεν κάνουμε πολιτική σάτιρα.

Το επίπεδο του χιούμορ είναι συνήθως ανεβασμένο. Το γέλιο δεν εκβιάζεται, δεν επιστρατεύεται η σάχλα, η ευκολία, αποφεύγονται οι επαναλήψεις. Η δεξαμενή των αστείων αντλεί από στερεότυπα: σεξ, σχέσεις ζευγαριών, προσωπικές μειονεξίες, διαδίκτυο. Ο θεατής επιθυμεί να ταυτιστεί με την πρώτη κιόλας ατάκα του κωμικού, ο οποίος συστήνεται άμα τη εμφανίσει του. Η αφήγηση πρέπει να τον «πάρει» μαζί, να μην τον αφήσει σε ησυχία. Γι' αυτό είναι προσωπική. Ενα παράξενο ή αστείο επίθετο ή ένα ιδιαίτερο παρουσιαστικό γίνονται υλικό για το νούμερο.

Η παράσταση είναι πάντα σταμπιλαρισμένη. Αλλά όσοι διαθέτουν πείρα και αμεσότητα, μπορούν να «αρπάξουν» κάποιο τυχαίο γεγονός στην αίθουσα και να «γράψουν» επί τόπου. Είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι στη μετακίνησή τους. Ενα ηχείο κι ένα μικρόφωνο αρκούν για να τοποθετηθούν στον χώρο και να παίξουν. Ο καθένας έχει το δικό του target group: των εικοσάρηδων, των τριαντάρηδων, των σαραντάρηδων. Κι ο καθένας, ως οικοδεσπότης σε χώρο που κλείνει, καλεί συναδέλφους.

Είδαμε στο Eliart την παράσταση του Διονύση Ατζαράκη, κωμικού που ασχολείται -και βιοπορίζεται- επτά χρόνια με το stand-up. Και μας άρεσε. Οπως και οι καλεσμένοι του Δημήτρης Χριστοφορίδης, Βύρων Θεοδωρόπουλος και Λάμπρος Φισφής.

Εφη Μαρίνου