Του Νίκου Χρηστίδη

Παλαίμαχου διεθνούς ποδοσφαιριστή

Στον Αρη δεν ζουν την αρχή μιας νέας εποχής, απλά γιατί δεν έχουν ζήσει το τέλος μιας άλλης. Το πρόβλημα είναι διαχρονικό. Δεν το καταλαβαίνουν, ή δεν θέλουν να το διαβάσουν, και προσπαθούν να βρουν λύσεις περπατώντας πάνω σε κινούμενη άμμο.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ας το αναλύσουμε:

1. Η νοοτροπία των ανθρώπων του. Αυτή εκτρέφει την όλη κατάσταση και όχι τα πρόσωπα. Εχουμε μια εταιρεία στο κέντρο του επιχειρησιακού ενδιαφέροντος, αλλά με συνοικιακή αντίληψη και λειτουργία περιπτέρου.

2. Την εταιρεία την έχει αγκαλιάσει ο κόσμος, που αποτελεί τεράστιο κοινωνικό μέγεθος. Ο Αρης, όμως, περιστοιχίζεται από «νάνους» που είναι τα αφεντικά, τα στελέχη, οι διαχειριστές. Θυμίζει τον Γκιούλιβερ που αιχμαλωτίστηκε από τους λιλιπούτειους, οι οποίοι, όμως, αντιλήφθηκαν πως δεν είναι εχθρός τους, αλλά φίλος που μπορεί να τους συμβουλεύσει και πήραν λύσεις. Στον Αρη δεν συμβαίνει αυτό.

3. Το μοντέλο που ακολουθεί η εταιρεία. Η κεντρική ιδέα είναι ο νόμος του νικητή και του κυρίαρχου. Μιλάμε για την εξουσία, για το ποιος θα κάνει κουμάντο. Ο νικητής και κυρίαρχος βγαίνει μέσα από μια σύγκρουση, από έναν εμφύλιο αλληλοσπαραγμό, από το «εμείς ή οι άλλοι».

Οταν εγώ είμαι διοίκηση, εγώ είμαι Αρειανός κι όλοι οι άλλοι δεν είναι. Οταν αλλάζει η κατάσταση, συμβαίνει το αντίστροφο.

4. Οι λύσεις που προσπαθούν να βρουν. Ακολουθούν τη μέθοδο της Λερναίας Υδρας. Κόβουν ένα κεφάλι και φυτρώνουν άλλα.

Ολα αυτά εδώ δίνουν τη συνταγή της καταστροφής και εξηγούν πώς ο Αρης έφτασε εδώ.

Τι πρέπει να γίνει; Η εκτίμησή μου είναι η εξής: Ο Αρης βρίσκεται απέναντι σε προβλήματα που είναι μακροπρόθεσμα. Χρειάζεται, όμως, να βρεθούν βραχυπρόθεσμες λύσεις. Πολύ περισσότερο τώρα που η ομάδα κινδυνεύει να χάσει την κατηγορία ή να υποστεί και κάτι χειρότερο.

Οι ποδοσφαιριστές χρειάζονται έμπνευση και έναν οδηγό, στοιχεία που θα πάρουν από δύο πλευρές. Η μία είναι η καρδιά της ποδοσφαιρικής ομάδας και η άλλη ένα φυσικό πρόσωπο που θα εκφράζει το «πνεύμα του θεού του πολέμου».

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Το καλύτερο παιχνίδι του Αρη ήταν επί του Ολυμπιακού. Πώς γίνεται με τον Ολυμπιακό να παίζει έτσι και στα υπόλοιπα εντελώς διαφορετικά; Η αξία του Ολυμπιακού και η φήμη δημιούργησαν τον φόβο βαριάς ήττας στους παίκτες του Αρη.

Φόβος που αποδείχτηκε ο καλύτερος σύμβουλος, τους θωράκισε και τους οδήγησε στην αυτογνωσία. Είπαν: «Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε καλύτερο. Θα παίξουμε άμυνα».

Σ' αυτό το ματς οι παίκτες του Αρη ξεπέρασαν και τον φόβο μιας κακής διαιτησίας. Το μεγαλείο που έβγαλαν δεν το διαχειρίστηκε, όμως, σωστά ο προπονητής.

Οι ποδοσφαιριστές δεν αλλάζουν. Μόνο προσθήκες μπορούν να γίνουν το Γενάρη. Αρα ψάχνουμε το φυσικό πρόσωπο, αυτό που θα εκφράσει το κύρος και την αποστολή του Αρη μακριά από σκοπιμότητες.

Εν κατακλείδι, η νοοτροπία είναι το πρόβλημα. Αυτή γεννά τις καταστάσεις από τις οποίες επωφελούνται ορισμένα φυσικά πρόσωπα. Τα έχω ζήσει από τη δεκαετία του ’50 και δεν έχει αλλάξει τίποτα παρά μόνο τα πρόσωπα. Νοοτροπία και μέθοδοι παραμένουν ίδια.