Tρίτη ματιά
Tης Βένας Γεωργακοπούλου
Εβαλα κι εγώ στο youtube να δω ένα απόσπασμα από την τεράστια εισπρακτική επιτυχία του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού, το «Μεγάλο μας τσίρκο», να προετοιμαστώ, να το γιορτάσω, βρε παιδί μου. Παραλίγο να μη μου μείνει τύμπανο για τύμπανο στα δυο μου τα αυτάκια. Ετσι θα ουρλιάζουν από δω και πέρα οι ηθοποιοί κάτω από τα πολυποίκιλτα ταβάνια του Τσίλερ; Μήπως να προχωρήσουμε σε έξτρα εργασίες στερέωσης, μπας και αρχίσουν τίποτα ωραία γύψινα να μας πέφτουν στα κεφάλια;
Μπα, ιδέα μου θα 'ναι. Μία από τις φοβίες που με πιάνουν πότε πότε. Δεν είδα κι εγώ η χριστιανή κάποια τυχαία παράσταση του Σωτήρη Χατζάκη. Πήγα και διάλεξα το πολιτικό του μανιφέστο. Το υπόδειγμα λαϊκού θεάτρου. Αυτό που ξεσήκωσε τα πλήθη, συνομίλησε με την αντιμνημονιακή μας εποχή και μάγεψε τον Αντώνη Σαμαρά του Ζαππείου – για τον σημερινό, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Σε τέτοια εθνικής σημασίας παράσταση, του Ελληνα ηθοποιού ο λάρυγγας σουρντίνα δεν αντέχει. Μόνο χύμα και τσουβαλάτα και κραυγαλέα μπορείς να τα χώσεις στην ξενοκρατία. Πώς αλλιώς;
Οχι σαν αυτόν τον λεπτεπίλεπτο τον Γιάννη Χουβαρδά. Ακόμα κι όταν διάλεγε ρεπερτόριο εθνικό και πολιτικό, το «Ζ» ή «Του Κουτρούλη τον γάμο», έργα που μιλούσαν για παρακράτος, δολοφονίες αριστερών βουλευτών, αναξιοκρατία, ξενομανία και διαπλοκή, πήγαινε και τα ανέθετε σε κάτι διανοούμενους σκηνοθέτες. Που μας μπουρδούκλωναν. Σε χλωρό κλαρί δεν μας άφηναν. Ούτε «ένα κι ένα κάνουν δύο». Ούτε καρικατούρες. Ούτε συνθήματα. Μόνο σκέψη, υπερβολική σκέψη, και μια φόρμα σύνθετη, σύγχρονη, εκλεπτυσμένη. Που, σας το ορκίζομαι, περνούσε στην πλατεία, κι ας μη διακόπταμε τις παραστάσεις της Θεοδώρου και του Παπαβασιλείου με χειροκροτήματα και χλαπαταγή.
Θα μας μάθει, άραγε, σε ένα νέο είδος θεάτρου και θεατρικής συμπεριφοράς ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού ή παραείμαστε χαλασμένοι εμείς οι Αθηναίοι θεατές; Ποιος ξέρει. Οχι ότι είχε και όλους τους Θεσσαλονικείς στο τσεπάκι του. Βλέπω κάτι τύπους να χοροπηδάνε από τη χαρά τους στα σόσιαλ μίντια. «Μας πήρατε, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο», μου έγραψε ένας χαιρέκακος.
Θέλω να ελπίζω, όσο αντέχω πιο καλοπροαίρετα, ότι τώρα που ο Χατζάκης κατεβαίνει από τα βόρεια στα νότια, τα πιο χορτασμένα από θέατρο, θα χαμηλώσει λίγο την ένταση. Δεν θα αρχίσει να μας χαϊδεύει με γλέντια και νταούλια. Τι στο καλό. Καιρός να χαλαρώσει, να βγει από την πρίζα, να απολαύσει τους κόπους του. Ξεκίνησε από την αριστερή φτωχομάνα Καισαριανή και κατέκτησε ένα ένα τα κάστρα της εξουσίας. Δεν είναι και λίγο. Και που τον στήριζε πάντα η Δεξιά, τι σημαίνει δηλαδή; Κάπως το λέει αυτός ο αχώνευτος ο Κοέλιο, που πέφτει πότε πότε μέσα. Οταν θέλουμε κάτι, ολόκληρο το Σύμπαν συνωμοτεί κ.λπ. κ.λπ.
Για τα δικά μας θεατρικά όνειρα, δεν πειράζει. Εχει ο Θεός. Και οι υπόλοιπες αθηναϊκές σκηνές. Που, εδώ που τα λέμε, με το να τρέχουμε στον Χουβαρδά, τις είχαμε κομμάτι παραμελήσει. Κι αν πεθυμήσουμε το Τσίλερ, είναι και κούκλα το αθεόφοβο -κάθε του γωνίτσα και μια μνήμη, ειδικά τα τελευταία χρόνια οι καλύτερες-, ε, ας πηγαίνουμε να πίνουμε καφεδάκι. Εστω και στα σκαλάκια του κοιτώντας τους μετανάστες να σουλατσάρουν στην Αγίου Κωνσταντίνου.
