Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Αρκετό μελάνι σπαταλιέται για το τι θα πράξουν οι ηγέτες του σοσιαλιστικού κόμματος (ε, ας μη σχολιαστεί) και της Δημοκρατικής Αριστεράς (τι να πεις όταν από μόνοι τους διαχωρίζουν την Αριστερά από τη Δημοκρατία, λες και δεν είναι ταυτόσημες οι έννοιες…). Θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση ακόμη και όταν διαφωνούν με την άσκηση πολιτικής του πρωθυπουργού ή θα άρουν την εμπιστοσύνη τους και θα οδηγηθούμε σε εκλογές; Το ερώτημα είναι λάθος, διότι, απλούστατα, τίποτε δεν εξαρτάται από τους εν λόγω ηγέτες. Ολα κινούνται και αποφασίζονται από τους κυρίους δανειστές μας.
Είναι ανώφελο να αναμένουμε μια πράξη αντίστασης από ανθρώπους που εκφράζουν και έχουν υπηρετήσει με συνέπεια και ζήλο το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Πριν απ' αυτό δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αντίσταση. Η έννοια έχει καταπλακωθεί από στρώματα σκανδάλων που οι ίδιοι προκάλεσαν (εξαιρείται, εδώ, η Δημοκρατική Αριστερά) και από πλήθος συγκατανεύσεων προκειμένου να μην αποκολληθούν από το άρμα της εξουσίας. Αλλά και όσοι γνωρίζουν νιώθουν αδύναμοι και μόνοι. Μαζεύτηκαν στις πλατείες, αγανάκτησαν, έδειξαν μία άλλη πρόταση έξω από τα κόμματα, αλλά δεν κατάφεραν να σχηματίσουν πολιτική πρόταση ικανή να ταρακουνήσει το οικοδόμημα του δικομματισμού. Ταρακουνήθηκαν εν τούτοις τα κόμματα, βρήκαν, όμως, αμέσως τη λύση. Συνενώθηκαν (!).
Απλά, ήρεμα, φυσιολογικά, ακριβώς διότι η ιδεολογία τους είναι μία και η αυτή: δεν έχουν ιδεολογία, σκοπούν μόνο στην κατάκτηση της εξουσίας. Διότι εκτός εξουσίας είναι ανύπαρκτοι, αγνοούν πώς ζει ο καθημερινός άνθρωπος, πώς, μάλλον, προσπαθεί να επιβιώσει. Γι' αυτό και δεν βγάζουν τσιμουδιά βλέποντας να εξαπλώνεται βίαια από την κυβέρνηση ο κοινωνικός αυτοματισμός, για τούτο συστρατεύονται εύκολα με τον αυταρχισμό των επιστρατεύσεων. Ετσι μόνον επιβάλλονται οι κυβερνήσεις που στρέφονται εναντίον των λαϊκών στρωμάτων και δεν τολμούν να αγγίξουν τη μαύρη τρύπα του πολιτικού συστήματος – πολυεθνικές, μεγαλοεπιχειρηματίες, γραφειοκρατία και ό,τι προάγει την αδιαφάνεια, τη διαπλοκή, διαιωνίζοντας την παραμονή τους στους θώκους των εξουσιών (τους).
Ας χυθεί για άλλα θέματα το μελάνι, στο πώς π.χ. μπορεί να διασωθεί το ελάχιστο όριο αξιοπρέπειας ώστε να γίνει αυτό το όριο εφαλτήριο για άλλου είδους πολιτική και ιδεολογία, εγερτήριο για σκέψη. Διότι ώς τώρα άλλοι σκέφτονταν για μας και τώρα το πληρώνουμε. Είναι αργά βέβαια να μάθουμε να σκεφτόμαστε, αλλά ας το αποφασίσουμε τουλάχιστον, αν και πλειστάκις έχει επισημανθεί από σοβαρούς διανοητές ότι το ανθρώπινο πλάσμα κοινωνικά είναι ράθυμο, φοβάται να αναλάβει ευθύνες και πολλά άλλα ανελεύθερα που υποβοηθούν, αφήνουν μάλλον ανοιχτό τον δρόμο για τους επιτήδειους της εξουσίας (άλλοι ράθυμοι αυτοί, οτρηροί όμως στο πώς θα αρπάξουν την εξουσία η οποία τους απαλλάσσει από τη βάσανο της εργασίας). Και καλά ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Πώς θα μάθουμε, όμως, να σκεφτόμαστε; Αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
