Τρίτη ματιά 

Του Πέτρου Μανταίου

Εχω από χρόνια σταμπάρει μια μουριά στο δρόμο μου προς Υμηττό, με μαύρα μούρα, λιμπιστερά, που κάθε τέτοια εποχή τη βάζω στην καθημερινή μου διαδρομή. Ετσι, για καμιά δεκαριά μέρες που βαστά η καρποφορία, ξεκινώ τη μέρα μου με άρωμα και χυμό από μια χουφτίτσα μούρα∙ ενίοτε και με πιστοποιητικά… ένσημα, τους ανάλογους λεκέδες, στο φανελάκι. Το κάνω, πρώτα γιατί μ’ αρέσουν τα μούρα και, μετά, γιατί η συγκεκριμένη μουριά και η πρωινή μου μικρή συγκομιδή με φέρνουν πίσω, στην παιδική μου γειτονιά, στους Αμπελοκήπους και το σκαρφάλωμα στις μουριές, τέτοια εποχή, για τη χαρά και την περιπέτεια του παιχνιδιού, αλλά και για την απόλαυση των φρούτων. Τα οποία, αντίθετα με τα παιδιά μας, αργότερα, που τα χαρτζιλικώναμε για να δοκιμάσουν μια σκελίδα πορτοκάλι, εμείς τα λατρεύαμε, αλλά πού να τα βρούμε!

Τα μούρα λοιπόν, εκεί προς τον Μάιο-Ιούνιο, ήταν τα πρώτα φρούτα και η πρώτη αίσθηση του καλοκαιριού, σημάδι πως όπου να ’ναι… αντίο σχολείο! Ηταν δε και τα πιο προσιτά, τα πιο ελεύθερα, καθώς οι περισσότερες μουριές ήταν… του δρόμου. Ενώ τα άγουρα κορόμηλα που ακολουθούσαν σχεδόν αμέσως, τα μούσμουλα, τα σύκα αργότερα και τα σταφύλια, τα περισσότερα ήταν σε αυλές, και τα κατεβάζαμε σκαρφαλώνοντας μάντρες σε νυχτερινές… επιχειρήσεις με τσιλιαδόρους, σχέδια διαφυγής και διάφορα στρατηγήματα, που τα μισά να εφάρμοζαν οι σημερινοί με τα μνημόνια, όχι μόνο θα βγάζαμε τα σπασμένα, αλλά θα είχαμε και λαμβάνειν από την τρόικα…

Δεν ξέρω, ούτε ενδιαφέρθηκα να μάθω, πόσα χρόνια ζει μια μουριά. Πρέπει πάντως να τα πιάνουν τα χρονάκια τους, αν κρίνω από τη γερόντισσα που ζει ακόμα, γωνία Τσόχα και Παναγή Κυριακού, νοτιοδυτικά και ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Οπου σκαρφαλώναμε πάνω της, συχνά και τέσσερις και πέντε πιτσιρικάδες, να «δούμε» το ματς, τότε που ακόμα το προς Αμπελοκήπους πέταλο ήταν… υπόσχεση. Ποιο ματς δηλαδή; Μόλις που βλέπαμε το ένα τέταρτο του γηπέδου! Αλλά όλα τα γκολ που έμπαιναν στο ανατολικό τέρμα. Αρκεί να μην τα έτρωγε ο Παναθηναϊκός!

Για τη μουριά της ιστορίας μας, που τους καρπούς της γεύομαι αυτές τις μέρες, είχα γράψει και παλαιότερα∙ στην «Ελευθεροτυπία» τότε. Εκείνου του γραφτού μου η χάρη έφτασε, θυμάμαι, στην… Αμερική. Από όπου μου είχε στείλει συγκινητικό γράμμα ξενιτεμένος συμπατριώτης, γεννημένος και μεγαλωμένος στον Κεραμεικό, που σκαρφάλωνε κι αυτός, με τα φιλαράκια του, στις μουριές της γειτονιάς, και πασαλειβόντουσαν από τα μούρα. Εικόνα που τη φυλούσε στην ψυχή του σαν την πιο γλυκιά και δυνατή θύμηση από την πατρίδα! Διότι, όπως και να το κάνουμε, θέλουν και οι αναμνήσεις τους… χυμούς τους. Αλλιώτικα στεγνώνουν και οι πατρίδες…