ΑΝΑΛΥΣΗ

Δύο τρικ τακτικής του Γιουπ Χάινκες και η πτώση του ρυθμού της Ντόρτμουντ ήταν αυτά που έκριναν τον τελικό του Σαββάτου.

Ο Αριεν Ρόμπεν ξεκίνησε ως είθισται ως δεξιός εξτρέμ, δημιούργησε ευκαιρίες στο πρώτο μέρος, όμως ο προπονητής του ήθελε απ' αυτόν περισσότερη ενέργεια. Κι αυτή θα μπορούσε να τη δώσει από τον άξονα. Με δεδομένο ότι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο της Ντόρτμουντ είναι επιρρεπές στο λάθος (το Σάββατο ο Σούμποτιτς περισσότερο), ο Ολλανδός πέρασε ως δεύτερος σέντερ φορ κοντά στον Μάντζουκιτς, αφήνοντας τον μέτριο Μίλερ να παίζει στα δεξιά της επίθεσης. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, καθώς και τα δύο γκολ προήλθαν από εκείνο το σημείο.

Στο πρώτο ημίχρονο, οι ηττημένοι πίεζαν αφόρητα τους Βαυαρούς, που δεν μπορούσαν να βγάλουν εύκολα την μπάλα από την περιοχή τους. Οταν προσπάθησαν να παίξουν χαμηλά, έγιναν αρκετά λάθη, με τον Λαμ να έχει τρία εύκολα «πουλήματα». Από τη μεριά τους, οι Ντάντε και Μπόατενγκ είχαν έναν τρόπο να διώχνουν την μπάλα αναίμακτα. Με γιόμες… Ετσι, ο Χάινκες αποφάσισε να δώσει τον ρόλο του… υποδοχέα στον Σβαϊνστάιγκερ. Ο Γερμανός χαφ έπαιρνε την μπάλα από τον Νόιερ και οργάνωνε με μεγαλύτερη άνεση το παιχνίδι της ομάδας του.

Πέρα από την -όποια- κόπωση παρουσίασε η Ντόρτμουντ, μεγάλο ρόλο έπαιξε η απώλεια του Μάριο Γκέτσε. Εν τη απουσία του, ο Κλοπ αποφάσισε να δώσει ρόλο «δεκαριού» στον Ρόις, τοποθετώντας τον Γκροσκρόιτς αριστερό εξτρέμ. Ο Ρόις έκανε σπουδαία δουλειά, αλλά δεν γνωρίζει τη θέση τόσο καλά όσο ο Γκέτσε.

Ταυτόχρονα, με τον Γκροσκρόιτς η Ντόρτμουντ στερήθηκε επιθετικών εμπνεύσεων, παρότι είχε κάποια παραπάνω αμυντικά οφέλη. Κοντολογίς, με τους Μπλαστσικόφσκι, Γκέτσε, Ρόις πίσω από τον Λεβαντόφσκι, η φιναλίστ του τελικού θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο απειλητική. Με τα «αν», όμως, δεν γράφεται ιστορία.

Θ.Α.