Τρίτη ματιά
Της Αννας Δαμιανίδη
Μου ήρθε κι εμένα πρόσκληση να υπογράψω να μη μιλήσει ο Γιώργος Παπανδρέου στο Εδιμβούργο. Μάλιστα τη συλλογή υπογραφών κάνει μια διεθνής οργάνωση που ξεκινά καμπάνιες για ελευθερίες, συνήθως. Αυτό δεν μπορείς να το πεις κίνηση για την ελευθερία, έστω κι αν αφορά τη δυνατότητα ενός μόνο προσώπου να μιλήσει δημόσια.
Την έστειλε μια φίλη αγαπημένη, και πάντα μου κοστίζει να λέω όχι σε αγαπημένες φίλες, γι' αυτό έψαξα να βρω ελαφρυντικά: μήπως την καμπάνια την κάνουν επειδή δεν χωνεύουν τον Γιώργο για την προοδευτική πολιτική του σε σημαντικά θέματα, πριν γίνει πρωθυπουργός; Προσπάθησα να βάλω ψύλλους στ' αυτιά της – και στα δικά μου. Της θύμισα τις προσπάθειες εξομάλυνσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στη διαβίωση των μουσουλμάνων της Θράκης, για τα οποία εργάστηκε ο ΓΑΠ, την τόλμη που χρειαζόταν για να γίνουν τότε αυτά τα πράγματα που τώρα θεωρούμε αυτονόητα και λογικά. Εντάξει, όχι όλοι, εννοείται. Υπάρχουν πάντα αυτοί που θέλουν να ζούμε σε καθεστώς διαρκούς άμυνας απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, σε εγρήγορση, με το όπλο παρά πόδα, κ.λπ. Δεν θα μπορούσα να απαντήσω εύκολα και γρήγορα ότι η αντιπάθεια στον Γιώργο και η επιλογή του για αποδιοπομπαίο τράγο δεν έχει να κάνει με τις μοντέρνες αντιλήψεις του για ένα σωρό πράγματα που θα τα είχαμε ακόμα μπροστά μας, αν δεν είχε την αποφασιστικότητα να τα αλλάξει πριν προσαρμοστεί πλήρως στην ελληνική πολιτική νωθρότητα. Νομίζω αυτά δεν του συγχωρούν, πολύ περισσότερο κι από το Μνημόνιο. Κι αυτά μπορεί να τα έκανε επειδή ακριβώς ήταν λίγο Σκανδιναβός και λίγο Αμερικανός, εν αγνοία δηλαδή του πολιτικού κόστους και των υπολοίπων.
Με τα χρόνια έχω γίνει πονηρή, επιδεικνύω ροπή για κατασκευή δικών μου θεωριών συνωμοσίας. Με τον ίδιο τρόπο που φτιάχνω μόνη μου στο σπίτι την πίτσα και τη μακαρονάδα μου -όχι ακόμα ψωμί και γιαούρτι-, γιατί να μην ερμηνεύω με δικά μου λόγια τις κινήσεις των άλλων, αντί να καταναλώνω έτοιμες, ανθυγιεινές, συσκευασμένες από ανθρώπους που δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε για να σερβίρουν ένα σουβλάκι, θεωρίες συνωμοσίας; Απαξιώνοντας τον ΓΑΠ με τον βάρβαρο τρόπο που πιστεύουν πολλοί ότι σαν Σουηδο-αμερικανός δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει, διότι τύποι σαν αυτόν είναι ευγενικοί και οι τσαμπουκάδες τούς τσακίζουν, απαξιώνουμε και κάθε του κίνηση αναδρομικά, από το opengov (αυτά μας μάραναν τους Βαλκάνιους, εννοούν οι καγχάζοντες) μέχρι την κατάργηση της μπάρας και του πλέγματος αποκλεισμών στα θρακικά χωριά και κάθε προσπάθεια εκτόνωσης της έντασης με την Τουρκία. Και τα παρεμφερή.
Η σπιτική μου συνταγή είναι απλή: η υπερβολική κατακραυγή ίσως κρύβει κάτι άλλο από αυτό που φωνάζει, κι η υπερβολική σιωπή συχνά ξεσπάει κάπου αλλού από εκεί που φοβάται. Εννοείται ότι μπορείτε να ερμηνεύσετε τις απόψεις αυτές ως πρακτοριλίκια, μπορεί να με πληρώνει ο πάμπλουτος, αν και δεν ξέρω, αυτά που εγώ μετράω θετικά, είναι ακόμα ωφέλιμο για κείνον να τα υπενθυμίζω;
Υπάρχει και κάτι άλλο. Σε κανέναν δεν αξίζει να στερείται το Εδιμβούργο. Αντί για υπογραφές, μαζέψτε λεφτά να το επισκεφθείτε. Το λένε Αθήνα του Βορρά, μην το ξεχνάτε αυτό.
