Είναι χριστιανός, πρώην μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ. Συρίας, ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και αντικαθεστωτικός με 30 χρόνια παράνομης δράσης. Ο Ζορζ Σάμπρα εκλέχτηκε πριν από δύο εβδομάδες πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας. Τον συναντήσαμε στην Κωνσταντινούπολη και κάναμε μια ελεύθερη συζήτηση, ενώ το CNN μετέδιδε την επίσκεψη Ομπάμα στη Μιανμάρ.
Για τον Ομπάμα
«Δεν υπάρχει θέμα μόνο με το καθεστώς Ασαντ, αλλά και με τη διεθνή κοινότητα. Γιατί δεν κάνουν τίποτα τόσους μήνες για να σώσουν τα παιδιά μας; Δεκάδες χιλιάδες νεκροί, εκατομμύρια οι τραυματίες, οι φυλακισμένοι, οι βασανισμένοι, οι εξόριστοι, οι πρόσφυγες.
Ολοι συζητάνε αυτές τις ημέρες για τη Μιανμάρ, πήγε εκεί και ο Ομπάμα. Καλά κάνουν και μιλάνε για τη Μιανμάρ. Αλλά γιατί δεν μιλάνε για τα θύματα στη Συρία; Νιώθω θυμό. Στη Συρία συμβαίνει μα τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή και ο Ομπάμα πάει στη Μιανμάρ».
Πώς άρχισε η εξέγερση
«Βγήκα από τη Συρία πριν από 3 μήνες. Οταν άρχισαν οι σκοτωμοί, ο κόσμος συνέχισε να διαδηλώνει ειρηνικά για έξι μήνες. Τότε άρχισαν κάποιοι στρατιώτες και αξιωματικοί να λιποτακτούν γιατί δεν ήθελαν να σκοτώσουν τα αδέλφια τους. Εφυγαν, πήραν τα όπλα τους και έφτιαξαν τον πρώτο πυρήνα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.
Η ένοπλη σύγκρουση δεν ήταν επιλογή μας. Ηταν επιλογή του καθεστώτος. Για πάνω από 10 μήνες δεν ήρθε καμία βοήθεια από το εξωτερικό. Η επανάστασή μας είναι ειρηνική. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να προστατέψουμε τον λαό μας. Για 50 χρόνια η χώρα μας ήταν μια μεγάλη φυλακή».
Οι Σύροι και τα ξένα συμφέροντα
«Η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν υποστηρίζουν το καθεστώς με χρήματα, όπλα και πολιτική στήριξη. Οσοι υποστηρίζουν εμάς το κάνουν μέχρι στιγμής με δηλώσεις συμπάθειας. Μόνο με λόγια. Είστε καλοί άνθρωποι, μας λένε… Ο λαός της Συρίας νιώθει μόνος του. Εφτασαν πράγματι και κάποιοι εθελοντές, μαχητές από τις αραβικές χώρες.
Είναι λίγοι. Στο Χαλέπι έχουμε 7.000 αντάρτες, από αυτούς, λίγες εκατοντάδες είναι οι ξένοι. Μέσα στους ξένους υπάρχουν και φονταμενταλιστές. Μόλις είδε η διεθνής κοινότητα τις μαύρες σημαίες τους άρχισαν να μας λένε, τι θα γίνει με τους τρομοκράτες; Τι θα κάνετε με τις μειονότητες; Ναι, πράγματι, κάτι πρέπει να γίνει με τους φονταμενταλιστές. Υπάρχουν όμως από την άλλη πλευρά και οι κοσμικοί φονταμενταλιστές. Γι' αυτούς γιατί δεν μιλάει κανένας; Εμείς πάντως δεν θέλουμε ξένους πολεμιστές στη χώρα μας. Θα λύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας. Αλλά χρειαζόμαστε όπλα για να αλλάξουμε τον συσχετισμό στο έδαφος. Ζητήσαμε όπλα για να αμυνθούμε. Μας είπαν πως φοβούνται να μας τα δώσουν μήπως πέσουν σε λάθος χέρια. Η μάχη για τη Συρία θα είναι πολύ σκληρή. Εδώ παίζονται μεγάλα γεωστρατηγικά συμφέροντα. Η Συρία δεν είναι στην άκρη της Μέσης Ανατολής, δεν είναι Υεμένη. Η Συρία συνορεύει με το Ισραήλ…».
Ο πόλεμος έφτασε στη Δαμασκό
«Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός απελευθερώνει συνεχώς εδάφη. Τώρα ο πόλεμος έφτασε στη Δαμασκό. Ο στρατός του Ασαντ βομβαρδίζει πλέον συνοικίες της πρωτεύουσας. Ομως θα πάρει πολύ χρόνο και θα χυθεί πολύ αίμα για να δούμε το τέλος. Πρέπει να αποφευχθεί αυτό.
Πρέπει ο Μπασάρ αλ Ασαντ να εγκαταλείψει την εξουσία άμεσα. Δεν είναι πάντως το θέμα προσωπικό. Το πρόβλημα είναι το καθεστώς που εξέθρεψαν οι Ασαντ, πατέρας και γιος. Πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα Ασαντ και όχι μόνο την ηγεσία. Πρέπει να έρθει η δημοκρατία. Κομμάτι της Αριστεράς, στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού, του αντι-αμερικανισμού, στηρίζει τον Ασαντ, όπως κάνουν και άλλοι μέσα στον αραβικό κόσμο. Το κάνουν στο όνομα της γεωπολιτικής. Αλλά είναι λάθος».
Η διασπασμένη αντιπολίτευση
«Μισός αιώνας δικτατορίας άφησε πίσω του συντρίμμια. Δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα. Μόνο μικρές ομάδες αντιφρονούντων. Δεν είχαμε ποτέ ελεύθερα, ανεξάρτητα ΜΜΕ. Δεν έχουμε εμπειρία ελεύθερης πολιτικής δράσης. Πάρτε για παράδειγμα εμένα. Εχω 40 χρόνια που αγωνίζομαι στην αντιπολίτευση, μέσα στη χώρα.
Εχω πείρα να οργανώσω μια μικρή παράνομη συνάντηση αντιφρονούντων στη Δαμασκό, χωρίς να με καταλάβουν οι χαφιέδες του καθεστώτος, και το έχω κάνει τόσες φορές με επιτυχία. Αλλά δεν γνωρίζω πώς να διοργανώσω μια μεγάλη ανοιχτή συγκέντρωση, δεν το έχω κάνει ποτέ. Μετά από τόσα χρόνια κατατρεγμού, επικρατεί και πολλή καχυποψία μέσα στους κόλπους της κοινωνίας, στους απλούς ανθρώπους. Ξαφνικά ανακάλυπτες ότι ο φίλος σου, ο γείτονας, ακόμη και ο συγγενής σου σε κατέδιδε στην ασφάλεια. Αυτή η καχυποψία για να φύγει χρειάζεται χρόνο. Και δεν έχουμε καθόλου χρόνο».
Συνηθίσαμε στη θυσία
«Τόσα χρόνια, σχεδόν κάθε σπίτι δέχτηκε την επίσκεψη του ασφαλίτη. Εγινε συνηθισμένο θέμα να κλαίνε τα παιδιά την ώρα που έπαιρναν τους γονείς τους στη φυλακή. Η τραγωδία, ο πόνος έγιναν καθημερινότητα. Συνάντησα πρόσφατα στη Σαουδική Αραβία ένα νέο παιδί, Σύρο, μου διηγήθηκε πώς έχασε τον πατέρα του και τα τρία του αδέλφια.
Σκοτώθηκαν πριν από τρεις μήνες. Κι όμως, μου τα έλεγε όλα αυτά χωρίς θρήνο, ήρεμα και απλά. Ζήσαμε μέσα στο αίμα, συνηθίσαμε μέσα στη θυσία μας. Νιώθουμε μόνοι, χωρίς συμπαράσταση. Τώρα τελευταία το σύνθημα που ακούγεται στους δρόμους είναι «Θεέ μου, δεν έχουμε κανέναν άλλον εκτός από εσένα». Αυτή η ψυχολογία όμως, όπως καταλαβαίνετε, επηρεάζει και την πολιτική».
Το κράτος ανήκει στους πολίτες
«Αυτοί καταστρέφουν τη χώρα. Σκοτώνουν την κοινωνία. Κατεδαφίζουν το κράτος. Αυτό το κράτος δεν είναι ιδιοκτησία του Ασαντ. Είναι δικό μας, το έφτιαξαν οι γονείς μας, οι πρόγονοί μας.
Αναρωτιόμουν, είναι αυτοί οι άνθρωποι αυτοί που ήμασταν συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο; Οι γείτονές μας; Οι άντρες που υπηρετήσαμε μαζί στον στρατό; Οταν είδα το πρώτο αεροσκάφος Mig να καταρρίπτεται από τους αντάρτες, χειροκρότησα. Μετά όμως αισθάνθηκα άσχημα. Αυτό το αεροσκάφος είναι περιουσία μας. Είναι δικό μας. Το 1973 ήμουν στρατιώτης στο μέτωπο και πολέμησα τους Ισραηλινούς. Τότε, όταν άκουγα τον ήχο του Mig πάνω από το κεφάλι μου, αισθανόμουν σιγουριά, ήξερα ότι ήταν εκεί για να με προστατέψει. Τώρα, ο ίδιος ήχος είναι εκεί για να με σκοτώσει».
